Η ολοκλήρωση του κάθε ετήσιου κύκλου και η έναρξη του νέου, είναι πάντοτε στιγμή στοχασμού για τα πεπραγμένα και για τα επερχόμενα. Είναι η ώρα να αναζητήσουμε, στο χθες και το σήμερα, τα συμπεράσματα που θα μας δώσουν τον ασφαλή οδικό χάρτη για το αύριο. Η πολιτική κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη σφραγίζει τη συγκυρία με τρόπο σαφή, προφανή και πανθομολογούμενο. Τόσο τα αποτελέσματα της διπλής εκλογικής αναμέτρησης του 2023 όσο και όλα τα μετέπειτα δημοσκοπικά ευρήματα καταγράφουν μια εικόνα πρωτοφανή: το χάσμα που χωρίζει την κυβέρνηση από το δεύτερο κόμμα ξεπερνάει τις 20 ποσοστιαίες μονάδες και ο πρωθυπουργός θεωρείται ο καταλληλότερος για τη θέση με ποσοστά διαφοράς μεγαλύτερα του 30% από τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Φταίει μήπως η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, ο κατακερματισμός της αντιπολίτευσης, η προσωπική ανεπάρκεια των αρχηγών της, η αδύναμη ηγετική εικόνα του Ν. Ανδρουλάκη; Τέτοιες απόψεις, που ακούγονται συχνά στον δημόσιο διάλογο, μένουν πολύ μακριά από τον πυρήνα του φαινομένου. Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική κυριαρχία της Ν.Δ. παράγεται πρωταρχικά από αυτά που σχεδιάζει και πράττει η ίδια, από τις δικές της ιδέες και επιλογές, τη δική της θετική δράση: όσα συμβαίνουν στην αντιπολίτευση είναι αποτέλεσμα και όχι αιτία – τα γεννούν οι συνεχείς, εφ’ όλης της ύλης στρατηγικές ήττες της και δεν προκύπτουν ως μοιραίο μεταφυσικό δεδομένο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από την ημέρα της εκλογής του στην ηγεσία της Ν.Δ. και μέχρι σήμερα, πέτυχε να είναι σταθερά αυτός που βάζει την ατζέντα. Εφερε την παράταξη σε θέση πολιτικής ηγεμονίας – και εκεί την κρατάει. Κι αυτό έγινε επειδή με τις πολιτικές του έβαλε τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης με μέρισμα για όλους. Επειδή εκφράζει ώριμα αιτήματα της κοινωνίας: αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, πράσινη και ψηφιακή μετάβαση, μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια, αλλαγές στη Δικαιοσύνη, επιστολική ψήφος. Και επειδή, παράλληλα, προχωράει τολμηρά και στην υλοποίηση πολιτικών που έχουν ήδη εφαρμοστεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (πολιτικός γάμος ομόφυλων ζευγαριών), παρά τις επιφυλάξεις και τις αντιδράσεις σημαντικού τμήματος της κοινής γνώμης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κατορθώσει να συγχρονίσει τα βήματα της χώρας με όσα συμβαίνουν στον κόσμο και να δείξει πειστικά στους Ελληνες τη θέση που μας αξίζει και που μπορούμε να έχουμε σ’ αυτόν. Εχει αρνηθεί τους μικρόψυχους υπολογισμούς του πολιτικού κόστους και τη φτηνή κολακεία του ψηφοφόρου, προχωρώντας με τόλμη και σύνεση ταυτόχρονα. Σε κάθε κρίσιμο σταυροδρόμι έχει επιλέξει την αναγκαία μεταρρυθμιστική σύγκρουση, ξεπερνώντας τον γλυκό πειρασμό της ισορροπίας και κλείνοντας τα αυτιά στις Σειρήνες της ακινησίας.
Καθήκον της πολιτικής είναι να βρίσκεται πάντα «ένα βήμα μπροστά» και να δείχνει στην κοινωνία τον δρόμο – κυρίως σε ό,τι αφορά ατομικά δικαιώματα συμπολιτών μας.
Οι ιδέες αποκτούν δυναμική όταν μεταβολίζονται σε πολιτική πράξη, ικανή να συγκεντρώσει μεγάλες κοινωνικές συναινέσεις και να συγκροτήσει ευρύτατες πλειοψηφίες ρήξης με τον αναχρονισμό και την καθυστέρηση. Οταν κινούν και συγκινούν τους πολίτες, σχηματίζοντας ισχυρό ρεύμα εμπιστοσύνης. Οταν η μεταρρυθμιστική ορμή συμβαδίζει με τη φροντίδα για την κοινωνική συνοχή, με την έμπρακτη στήριξη στους ευάλωτους, για να μη μείνει κανένας πίσω, να μην αφεθεί κανένας μόνος κι αβοήθητος. Υπάρχουν βεβαίως και ορισμένες μεταρρυθμίσεις δύσκολες, που δεν είναι σήμερα αποδεκτές από όλους: όμως, καθήκον της πολιτικής είναι να βρίσκεται πάντα «ένα βήμα μπροστά» και να δείχνει στην κοινωνία τον δρόμο – κυρίως σε ό,τι αφορά ατομικά δικαιώματα συμπολιτών μας.
Σε κάθε περίπτωση, η πιο δύσκολη μάχη της κυβέρνησης είναι αυτή με τα μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας (με την ακρίβεια, πριν απ’ όλα). Η επίτευξη του στόχου, όχι μόνο να γίνει η Ελλάδα μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, αλλά και να πρωτοπορεί σε κάποιους τομείς, προϋποθέτει συστηματική δουλειά «μυρμηγκιού» σε όλα τα επιμέρους μέτωπα της κυβερνητικής δράσης και συγκρούσεις με κατεστημένες λογικές και οπισθοδρομικές αντιλήψεις, οι οποίες πολλές φορές ενδύονται τον μανδύα της προόδου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην πολιτική, είχε μια σαφή μεταρρυθμιστική ταυτότητα. Με αυτήν πορεύτηκε και με αυτήν συνεχίζει να πορεύεται, διευρύνοντας τα όρια της παράταξης και αλλάζοντας την εικόνα της χώρας. Την ίδια ώρα, οι πολιτικοί αντίπαλοί του αντί να αναλύσουν την πραγματικότητα, αναλώνονταν και συνεχίζουν να αναλώνονται σε συνωμοσιολογικές θεωρίες, εύκολη κριτική και σε αναπαραγωγή συνθημάτων περασμένων δεκαετιών. Ο μεταρρυθμιστικός ρεαλισμός απέναντι στον λαϊκιστικό αναχρονισμό. Και αυτή η σύγκρουση έχει καθαρό νικητή.
Ο κ. Δημήτρης Τσιόδρας είναι δημοσιογράφος, διευθυντής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού.
