«Τόσο το κράτος όσο και η Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου δεν γνωρίζουν με ακρίβεια ούτε πόσα ακίνητα έχουν ούτε πού βρίσκονται ούτε, πολύ περισσότερο, αν είναι αξιοποιήσιμα», γράφει ο Ηλίας Μπέλλος («Κ», 21.1.2024) σε ρεπορτάζ για «τον μύθο των 72.000 δημοσίων ακινήτων» και το χάος που περιβάλλει το όλο θέμα.
Η αξία της περιουσίας αυτής κάποτε υπολογιζόταν ότι θα μπορούσε να σταθεί ως εγγύηση για την έκδοση ομολόγων αξίας 50 δισ. ευρώ, όμως είναι μάλλον πιο κοντά στο 1,27 δισ., σύμφωνα με την πολύ κατατοπιστική έρευνα. Με αυτή τη διαπίστωση, καταγράφεται άλλη μια συλλογική ήττα: η «αμύθητη» περιουσία του κράτους αποδεικνύεται μύθος. Συνειδητοποιούμε πάλι ότι σοβαροί άνθρωποι στήριξαν τους υπολογισμούς τους σε ένα νεφέλωμα ανεπιβεβαίωτων πληροφοριών και γενικών προσδοκιών, για να πάρουν αποφάσεις που θα είχαν σοβαρές επιπτώσεις στην πραγματική ζωή των πολιτών. Είδαμε άλλη μια φορά ότι το μόνο σταθερό στη χώρα μας είναι ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο, δεν γνωρίζουμε ούτε βασικά πράγματα, ότι τίποτα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Εάν το εν λόγω ζήτημα προκαλεί κάποια έκπληξη, είναι ότι τόσα χρόνια μετά τη χρεοκοπία, τα μνημόνια και τις πολιτικές περιπέτειες, τόσα πράγματα παραμένουν ασαφή ακόμη, σκιές στην ομίχλη που σκεπάζει την ελληνική πραγματικότητα. Ομως, θα μας εξέπληττε περισσότερο η είδηση ότι είχε μπει τάξη σε ένα από τα βασικά στοιχεία ενός κράτους – στην περιουσία του.
Οταν έσκασε η βόμβα της χρεοκοπίας μάθαμε –έκπληκτοι, βεβαίως– ότι ουδείς γνώριζε πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι υπήρχαν.
Οταν έσκασε η βόμβα της χρεοκοπίας μάθαμε –έκπληκτοι, βεβαίως– ότι ουδείς γνώριζε πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι υπήρχαν. Τότε εμφανίστηκαν άνθρωποι σε υπηρεσίες στις οποίες δεν είχαν πατήσει, αλλά από τις οποίες μισθοδοτούνταν. Τότε περιμέναμε ότι, έστω αργά, πολλά στραβά της χώρας θα διορθώνονταν. Επειδή, όμως, η άγνοια δεν αφορά μόνο τον αριθμό των προσώπων αλλά και το έργο που παράγουν αυτοί που βρίσκονται στις θέσεις τους ή το πόσο ο κάθε συνταξιούχος έχει εισφέρει στο δημόσιο ταμείο, η άγνοια γέννησε άλλη μια αδικία: οι περικοπές μισθών, συντάξεων και άλλων παροχών ήταν «οριζόντιες». Ετσι, τιμωρήθηκαν οι εργατικοί και συνεπείς, ενώ οι πονηροί απέκτησαν απλώς άλλη μια δικαιολογία να διαμαρτύρονται, ενώ εισέπρατταν τους μισθούς τους (έστω μικρότερους) χωρίς να προσφέρουν, χωρίς να ελευθερώνουν τη θέση για κάποιον άλλον.
Στο ομιχλώδες τοπίο, ουδείς γνωρίζει τι είναι πραγματικό και σταθερό, όλοι είναι αναγκασμένοι να τα βγάλουν πέρα όπως μπορούν. Είναι σαν μια θάλασσα γεμάτη σκιές (αυτά που νομίζουμε πως υπάρχουν, και μπορεί να υπάρχουν, όμως δεν είμαστε σίγουροι) και ξέρες – οι συνέπειες των πράξεών μας στην πραγματικότητα. Στις τελευταίες συγκαταλέγονται η χρεοκοπία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η αδικία, η απογοήτευση, η αβεβαιότητα, η χρόνια ανασφάλεια, το δημογραφικό πρόβλημα και η φυγή των νέων. Επειδή στην ομίχλη όλοι μπορούν να επιλέγουν τι θεωρούν πραγματικό, ευδοκιμούν η διοικητική δυσλειτουργία, η διαφθορά, η διχόνοια. Οι πολλές σκιές πολλαπλασιάζουν τις ξέρες γύρω μας.
