Τα παιδιά με τις κουκούλες και τα μαύρα ρούχα αποφάσισαν να ενθαρρύνουν την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Και κατέλαβαν τα κρατικά πανεπιστήμια. Δεν είναι η πρώτη φορά, θα μου πείτε. Εχουμε εθισθεί στη διαφημιστική καμπάνια δεκαετίες τώρα. Δεν ξέρω ποιοι τη χρηματοδοτούν. Κάποια μυστικά κυβερνητικά κονδύλια ή μήπως κάποιοι επιχειρηματίες που σχεδιάζουν την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων; Στο κάτω κάτω δεν νομίζω ότι η αμοιβή τους είναι απαγορευτική. Γι’ αυτό πολύ φοβάμαι, για τους ίδιους τους κουκουλοφόρους διαφημιστές, ότι αρκούνται στην επιβράβευση διαφόρων πολιτικών φορέων οι οποίοι ούτε τις μπίρες τους δεν πληρώνουν. Νέα παιδιά είναι, άντε τριανταπεντάχρονα ή σαραντάχρονα, ξεκινούν τη ζωή τους, οπότε είναι κρίμα, γι’ αυτούς κυρίως, να προσφέρουν υπηρεσίες χωρίς την κατάλληλη αμοιβή. Ας απαιτήσουν επιτέλους μια ημερήσια αποζημίωση από την κυβέρνηση ή από τους ενδιαφερόμενους επιχειρηματίες για τις καταλήψεις. Είναι κρίμα να πηγαίνει χαμένη τέτοια κοινωνική προσφορά στο όνομα της δημοκρατίας μας που έχει συνηθίσει στο τζάμπα της πλειοψηφίας. Ψήφισαν, λέει, οι φοιτητικοί σύλλογοι για τις καταλήψεις. Κι αν ψήφιζαν κατά πλειοψηφία ότι όλοι οι άνδρες οφείλουν να βιάσουν όλες τις γυναίκες θα το δέχονταν; Οι κουκουλοφόροι διαφημιστές των ιδιωτικών πανεπιστημίων φοβάμαι ότι υπερβάλλουν εαυτούς. Διότι ένα μεγάλο μέρος της πελατείας τους που φοιτά ήδη στα κρατικά πανεπιστήμια κινδυνεύει να χάσει την εξεταστική περίοδο. Σιγά τα ωά, θα μου πείτε. Αυτοί έχουν χάσει τόσες και τόσες και παραμένουν υγιείς. Μόνον που τα σημερινά παιδιά έχουν πονηρευτεί. Και θυμούνται ότι την εξεταστική περίοδο που κινδυνεύουν να στερηθούν την έχουν προπληρώσει σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα και λοιπές υπηρεσίες που τους προσφέρει με το αζημίωτο η δωρεάν δημόσια παιδεία. Αυτή δεν είναι συλλογικός μύθος. Ο μύθος έχει κοινωνικό βάρος. Αυτή είναι παραμύθι.
Για σκεφθείτε τι θα γινόταν αν η πελατεία των κρατικών πανεπιστημίων έκανε αγωγή στους διαφημιστές των μη κρατικών; Οχι μήνυση. Αγωγή. Απαιτώντας τα ποσά που ξόδεψαν για την παροχή υπηρεσιών που δεν τους προσφέρθηκαν συν τους νόμιμους τόκους. Και όχι κατά των κουκουλοφόρων, των ταλαίπωρων υπαλλήλων, αλλά κατά των πανεπιστημιακών αρχών που τους επιτρέπουν να διαφημίζουν το προϊόν τους, το μη κρατικό πανεπιστήμιο, εις βάρος τους. Και για να σοβαρευθούμε. Οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια απλώς αναδεικνύουν το επείγον της ίδρυσης μη κρατικών ή και ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τα υπόλοιπα απλώς αναφέρονται στην πνευματική, αλλά και συναισθηματική, απολίθωση μιας κοινωνίας η οποία έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της αισθάνεται ότι οποιαδήποτε αλλαγή την απειλεί.
