Η 48χρονη Ισπανίδα ορειβάτισσα και αναρριχήτρια Μπεατρίθ Φλαμινί πέρασε 500 ημέρες σε μια σπηλιά. Ολομόναχη. Παρακολουθούμενη από μακριά από ομάδα επιστημόνων και γιατρών, στις 21 Νοεμβρίου του 2021, κατέβηκε 70 μέτρα βαθιά μέσα στη γη σε ένα ειδικό πείραμα μελέτης της ανθρώπινης φυσιολογίας και ψυχολογίας.
Λέγεται πως όταν κατέβηκαν να την πάρουν, τον περασμένο Απρίλιο, κοιμόταν. «Κιόλας; Αποκλείεται. Δεν έχω τελειώσει το βιβλίο μου», είπε. (Εως τότε είχε διαβάσει 60 βιβλία.) Με έκπληξη πληροφορήθηκε για τον πόλεμο στην Ουκρανία…
Η Φλαμινί επέλεξε η ίδια ένα λαβυρινθικό, υγρό και σκοτεινό σπήλαιο στο Λος Γκάουτσος της Ισπανίας. Εξαιτίας της απουσίας φυσικού φωτός, πάνω στους δύο μήνες άρχισε να χάνει την αίσθηση του χρόνου. Δεν θέλησε όμως ποτέ να βγει έξω, ενώ είχε ζητήσει να μην έρθει σε καμία επαφή με τους δικούς της, ακόμη κι αν επρόκειτο για θάνατο στην οικογένεια…
Στη σπηλιά διάβαζε, ζωγράφιζε, γυμναζόταν, έπλεκε και κατέγραφε ηλεκτρονικά με βίντεο τις μέρες/νύχτες της εκεί μέσα. Της έφερναν τρόφιμα σε συγκεκριμένο σημείο, όπου το έβρισκε δίχως να βλέπει κανέναν.
Εννοείται πως κάμποσες φορές υπέφερε από παραισθήσεις, κυρίως όμως ακουστικές, όπως επίσης από το τσουχτερό κρύο, που επιδεινωνόταν από την υγρασία. Αναπάντεχες συναντήσεις με ζώα δεν είχε εκτός από ένα κοπάδι μυγών που πέρασε από πάνω της. Επινε νερό, αλλά είχε περίπου ενάμιση χρόνο να πλυθεί…
Την 300ή ημέρα μονάχα αναγκάστηκε, εξαιτίας τεχνικού προβλήματος, να βγει στην επιφάνεια, μα ακόμα και τότε πέρασε οκτώ ημέρες κλεισμένη μέσα σε μια σκηνή δίχως να επικοινωνήσει με κανέναν. Μετά, επέστρεψε στο σπήλαιο.
Το βαθύτερο αίτημα της αποστολής της; Να έρθει σε βαθύτερη επαφή με την ίδια τη Γη, αλλά και να υπερβεί τα δικά της όρια, σωματικά και ψυχικά. Το επιβεβαίωσε όταν είδε ξανά το φως του ήλιου (με μαύρα γυαλιά, εννοείται), οπότε και τέθηκε στη διάθεση γιατρών, ψυχολόγων και ειδικών ύπνου.
Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες της ήταν να μπορέσει να σταθεί όρθια δίχως να χάνει την ισορροπία της. Κάτι ανάλογο παθαίνουν και οι αστροναύτες που επιστρέφουν στη Γη έπειτα από μεγάλο χρονικό διάστημα παραμονής τους στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Στη δική τους περίπτωση, βέβαια, παίζει ρόλο και η μυϊκή ατροφία εξαιτίας της έλλειψης βαρύτητας. Οπως και βαθιά μέσα στη Γη, ωστόσο, έτσι κι «εκεί ψηλά», ο άνθρωπος χάνει την έννοια της ημέρας και της νύχτας.
Η Φλαμινί δοκίμασε μια υπερβατική εμπειρία: έχασε τον εαυτό της για να τον ξαναβρεί. Αυτό, σε μια εποχή διαρκούς, ακατάπαυστης σύνδεσής μας με τους πάντες, ακόμα και στον ύπνο μας. Αναμένουμε με πολύ ενδιαφέρον το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζεται με θέμα αυτό το στατικό ταξίδι σε έναν τόπο όπου η έννοια του γραμμικού, ή κυκλικού, χρόνου δεν έχει κανένα νόημα.
