Πιστεύω πως οι περισσότεροι χριστιανοί μάλλον δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τον γάμο των ομοφύλων ούτε για τον γάμο κανενός άλλου ανθρώπου. Εχουν τα δικά τους. Τις σκοτούρες τους. Λογικά, κρίνοντας από τα στατιστικά δεδομένα της χώρας, έχουν τον αγώνα της επιβίωσης. Επίσης, κρίνοντας, από συζητήσεις μου με χριστιανούς, αλλά και από αντιδράσεις σε προηγούμενα τέτοια κείμενα, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι μάλλον ευγενικοί και θα ήθελαν να συζητήσουν όντως, ήρεμα και πολιτισμένα, κάποια ζητήματα πίστης, ηθικής, καλού και κακού.
Επίσης πιστεύω πως περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι όπως οι χρήστες ονλάιν. Είναι λογικά όντα με τα οποία μπορείς να πιεις έναν καφέ πολιτισμένα και να πεις δυο πράγματα –κι αν δεν είναι έτσι, μπορείς πάντα να αποχωρήσεις ευγενικά χωρίς να σε κακοποιήσουν– κάτι που δεν μπορείς να κάνεις εύκολα εάν μια εφαρμογή σε πιέζει να την τσεκάρεις και να απαντήσεις στους (εντελώς φτιαχτούς) αντιπάλους σου. Κανείς δεν κουβαλάει τον διαρκή σταυρό ούτε της δημόσιας υπεράσπισης της θρησκείας, ούτε της υπεράσπισης της σεξουαλικότητας, ούτε της υπεράσπισης των επιλογών του και της οικογένειάς του. Κανείς δεν πρέπει να καλείται να υπερασπίζεται διαρκώς δημόσια τις επιλογές της ζωής του, την οικογένειά του ή τη δήλωση «διαλέγω τον Θεό και πιστεύω και είμαι θρησκευόμενος άνθρωπος». Δεν υπάρχει σταυροφορία με λάβαρο το ουράνιο τόξο. Ούτε οι «φανατικοί» είναι τόσο πολλοί, είναι απλώς οχληροί και αναξιοπρεπείς, δεν ντρέπονται ούτε να αισχρολογήσουν ούτε να μπουν μαζικά σε προφίλ και να γίνουν ωμά σιχαμεροί. Και τραβάνε την προσοχή έτσι.
Εχοντας πει αυτά, νομίζω πως η ανάδειξη του θέματος της θέσπισης της ισότητας στον γάμο σε μείζον ζήτημα από την ιεραρχία της Εκκλησίας δεν έχει καμία σχέση ούτε με την πίστη, ούτε με τα θρησκευτικά ζητήματα της εποχής μας, ούτε με την πνευματικότητα, ούτε με την καλοσύνη και την ηθική. Δεν αφορά την αρετή και την ταπεινή, χριστιανική ζωή. Μια επίδειξη ισχύος είναι. Οπως αλλού τα ιερατεία επιβάλλουν μαντίλες και την κάλυψη του δέρματος, επειδή οι θεσμοί του κράτους είναι ανίσχυροι και τους παίρνει να κάνουν κάτι τέτοιο, ενώ κανείς πραγματικά δεν ενδιαφέρεται για τρίχες, έτσι κι εδώ, όταν οι θεσμοί της πολιτείας αφήνουν τον χώρο, πράγματα μη κρίσιμα στην εξίσωση της ισότητας βρίσκουν τη θέση τους. Ετσι, ενώ η ισότητα βασίζεται στην ανθρώπινη ιδιότητα, παρεισφρέει και μία άσχετη παράμετρος στον υπολογισμό των δικαιωμάτων σου, τι ερωτεύεσαι; Αγόρια ή κορίτσια;
Δυστυχώς τα ζητήματα αυτά δεν είναι ξένα στη σκέψη τής εδώ Εκκλησίας, σκέψη συχνά μίζερη και παντελώς ασύνδετη με τον λόγο αγάπης και αδελφοσύνης που βρίσκεται στον πυρήνα του Χριστιανισμού. Σε κάθε περίπτωση, και στο παρελθόν είχε βαλθεί η Εκκλησία να βάλει γιαγιάδες και απλούς ανθρώπους ν’ ασχοληθούν με τους γκέι, λες και τους ένοιαζε. Τους είχε βάλει να ξαγρυπνήσουν, και ίσως οι απλοί άνθρωποι να ένιωθαν πως κάνουν κάτι καλό εκείνη την ώρα.
Το μόνο πράγμα που πετυχαίνουν είναι να βγαίνουν φωτογραφίες κουρασμένων ανθρώπων μπροστά από εκκλησίες ή σε πλατείες που διαδηλώνουν για κάτι που δεν είναι όντως πρόβλημά τους, και μετά άλλοι κουρασμένοι άνθρωποι, στην αντίπερα όχθη, να εξοργίζονται, ενώ ο Χριστιανισμός, ως πίστη αυτή καθ’ αυτήν, δεν είναι το όντως πρόβλημά τους. Επειτα οι εξοργισμένοι παίρνουν τις φωτογραφίες των πρώτων όπου κρατούν πανό και σταυρούς και το ανάγουν σε όντως πρόβλημά τους, λες και αυτό είναι το μεγάλο τους ζήτημα, αν θα τους πει μπράβο η Εκκλησία για τη σεξουαλικότητά τους, αντίστροφα η αντίπερα όχθη παίρνει φωτογραφίες από rave πάρτι και νομίζει ότι είναι ενδεικτικές του πώς όντως ζουν αυτά τα αποχαλινωμένα όντα που τώρα θέλουν και παιδιά.
Το εξαιρετικά εκνευριστικό πράγμα στη ζωή είναι ότι δύσκολα μπορείς να πεις με τη μία ποιος είναι καλός και ποιος κακός, δυστυχώς η κακία και η καλοσύνη δεν έχουν να κάνουν με τη σεξουαλικότητα. Θα ήταν τόσο ξεκούραστο να ξέραμε στα σίγουρα ότι όλοι οι ετεροφυλόφιλοι είναι ενάρετοι. Ή ότι οι αυτοκαταστροφικές τάσεις στην γκέι κοινότητα είναι όντως μια επιλογή και όχι μια μίζερη διέξοδος για ανθρώπους που, σε άλλες εποχές, σπρώχνονταν στο περιθώριο.
Να θυμηθούμε, όμως, και κάποια στοιχειώδη της συνύπαρξης. Ο νόμος του Θεού ή η ηθική μπορεί να αποβλέπουν στην ηθική τελειότητα. Αντιθέτως, η τήρηση του ανθρώπινου νόμου είναι εύκολο πράγμα για τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων. Κι αυτό γιατί δεν αποβλέπει σε κάποια ηθική τελείωση. Δεν χρειάζεται να είμαστε ούτε καλοί ούτε άγιοι ούτε καν να κάνουμε το σωστό στην περίπτωση του νόμου. Μια ρύθμιση είναι. Κάτι για να μη σφαζόμαστε και να συζούμε στη γη, ένα μοίρασμα, μια κατανομή δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Θέλω να πω, οι γκέι πληρώνουν φόρους και πρέπει να έχουν δικαιώματα – αυτό είναι ένα συντηρητικό επιχείρημα. Ή, είναι άνθρωποι και πρέπει να σεβόμαστε την αξιοπρέπεια και τις επιθυμίες τους – αυτό είναι λιγάκι προοδευτικό επιχείρημα. Αλλά και τα δύο έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα, τις υλικές συνθήκες της ζωής εδώ και τώρα και το πώς ζούμε όλοι μαζί μέσα στην κοινωνία. Τα θέματα ηθικής τελείωσης, καλού και κακού, πίστης και Θεού είναι απείρως βαθύτερα και πιο ενδιαφέροντα. Θα έπρεπε να συζητηθούν σε έναν πολιτισμένο ανοιχτό διάλογο.
Σε κάθε περίπτωση, οι άνθρωποι με εξουσία κρίνονται, και πρέπει να κρίνονται πολύ αυστηρότερα απ’ τους απλούς ανθρώπους που σήμερα εξοργίζονται με τους γκέι, αύριο με τον λογαριασμό του ρεύματος, μεθαύριο με κάτι άλλο. Οποιοσδήποτε άνθρωπος σε ηγετική θέση, με λίγη ή πολλή εξουσία, ελέγχεται. Τι κάνει με την εξουσία του; Η Εκκλησία φαίνεται να θέλει να ασκεί εξουσία πάνω σε ανθρώπους που δεν της έχουν εκχωρήσει καμία δύναμη, σε ανθρώπους που δεν είναι πιστοί, δεν εντάσσονται στο ποίμνιό της και θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους. Εν ολίγοις, για αυτούς που όντως την ακολουθούν δεν κάνει και πολλά στο κομμάτι της πνευματικότητας, ενώ εάν έχει ομοφυλόφιλους ή συγγενείς ομοφυλοφίλων στις τάξεις της επιλέγει να τους προκαλεί αχρείαστες εσωτερικές συγκρούσεις και να τους θέτει περιττά, ψυχικώς κουραστικά ηθικά διλήμματα. Γιατί;
