Παίρνει τον σκωτσέζικο σάκο με τις ρόδες και τη λίστα με τα ψώνια, ισιώνει τα ρούχα της, φρεσκάρει το μακιγιάζ της· ο πατέρας, με το κοστούμι του, διαμαρτύρεται γιατί να φορέσει τα κυριακάτικα αφού είναι Τρίτη. Και ξεκινούν για το σούπερ μάρκετ, ο ηλικιωμένος Αντρέ και η κοκέτα κόρη του Μαρί Πιερ, η οποία γεννήθηκε ως Ζαν Πιερ. Δεν είναι μόνο ο πατέρας που δυσκολεύεται να συνηθίσει την αλλαγή φύλου. Είναι και μια ολόκληρη γειτονιά, αυτή της παιδικής ηλικίας της, με την οποία διασταυρώνονται στο σούπερ μάρκετ. Κάθε Τρίτη, από τότε που πέθανε η μητέρα και σύζυγος, επαναλαμβάνεται η ίδια ρουτίνα μαζί και τελετουργικό, που χρειάζεται δύναμη και ψυχραιμία και από τους δυο, για διαφορετικούς λόγους. Η Μαρί Πιερ θεωρεί υποχρέωσή της να φροντίζει τον πατέρα της, επιστρέφοντας μία ημέρα την εβδομάδα στο πατρικό της. Φτάνει πρωί με το πρώτο τρένο και αμέσως στρώνεται στη δουλειά. «Την Τρίτη εγώ την όρισα για μέρα. Δεν ξέρω να πω γιατί. Ερχομαι για να κάνω ό,τι δεν κάνει αυτός. Ο,τι αφήνει σιγά σιγά να ρημάζει. Φασίνα, πλύσιμο των πιάτων, μπουγάδα, σιδέρωμα», λέει η ίδια απευθυνόμενη στο κοινό. Και ύστερα κάνουν μαζί τα ψώνια της εβδομάδας. Ηδη, μέσα στο σπίτι η συνύπαρξη είναι δύσκολη, στον δρόμο γίνεται ακόμη δυσκολότερη, στον χώρο του σούπερ μάρκετ μετατρέπεται σε αξιοθέατο, όλοι κοιτούν αυτή που «αναστέλλει τον χρόνο και κάνει κατοχή στη μέρα τους».
Κι εμείς, οι 35 θεατές, στο καφέ μπαρ και πολυχώρο «Show What?», στην πλατεία Μεσολογγίου, στο Παγκράτι, εκείνη κοιτάμε. Κάθε Τρίτη βράδυ, εμφανίζεται για να πει την ιστορία της. Ο ηθοποιός Φαίδων Καστρής, που ερμηνεύει τον ρόλο (και έχει τη σκηνοθετική επιμέλεια), στο τέλος εισπράττει το πιο θερμό, ειλικρινές και αδιαμεσολάβητο χειροκρότημα. Κυκλοφορεί ανάμεσά μας, μας κοιτάζει όπως κι εμείς· πότε είναι η Μαρί Πιερ, πότε ο πατέρας της ο Αντρέ.
Οι κοινωνικές αλλαγές (όπως το πολυσυζητημένο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών) δεν αφορούν μόνο τις ζωές αλλά και τα βλέμματα.
Το έργο του Εμανουέλ Νταρλέ (1963-2016) «Le Mardi à Monoprix» («Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ») γράφτηκε το 2009, κέρδισε το Α΄ βραβείο στο φεστιβάλ Fringe του Εδιμβούργου το 2011, ακολούθησαν και πολλά άλλα, παρουσιάστηκε στη Γαλλία και στην Αγγλία με μεγάλη επιτυχία. Και στην Ελλάδα ο Φαίδων Καστρής το πρωτοερμήνευσε (και βραβεύτηκε) το 2012. Από πέρυσι επανήλθε, στο φιλόξενο αυτό στέκι του Παγκρατίου, κάνοντας ταυτόχρονα και περιοδείες στην ελληνική επαρχία. Μία δεκαετία αργότερα, τίποτα δεν είναι ίδιο. Υπάρχουν αντιδράσεις; Οχι. Δεν είναι το φύλο που κερδίζει την προσοχή αλλά η αφήγηση. Μαθαίνουμε ότι η ηρωίδα εγκατέλειψε το πατρικό σπίτι της από τότε που αποφάσισε να γίνει «αυτή καθαυτή». Καθόλου εύκολη απόφαση να «αλλάξει» και να αρχίσει να κυκλοφορεί στα ίδια μέρη «μεταμορφωμένη». «Σε κοιτάνε από κάθε πλευρά, σε γυρίζουν το μέσα έξω, σε ξετινάζουν για να βρουν ασφαλώς αυτό το κάτι που δεν κολλάει», όπως λέει. Ολοι την περιεργάζονται, κάνει τάχα πως δεν τη νοιάζει, αλλά δεν είναι έτσι.
Κάθε Τρίτη, οι μετρημένοι θεατές παρακολουθούν την ανατομία πολλών σχέσεων: γονεϊκών, του ενός εαυτού ή των περισσότερων που κατοικούν τον καθένα μας, της πραγματικότητας που επιθυμούμε να ζούμε και της άλλης που μας επιβάλλεται (και αυτό δεν περιορίζεται στον σεξουαλικό προσανατολισμό), των κόσμων που είναι διαφορετικοί αλλά και αλληλένδετοι, της ανάγκης για αγάπη και αποδοχή που είναι κοινή σε όλα τα σύμπαντα. Κάθε Τρίτη, σε μια γωνιά της πόλης, η σκηνή δεν οροθετείται, ανοίγει και μας περιβάλλει όλους. Και, κυρίως, μας «χωράει» όλους. Τις υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδας όμως;
Οι κοινωνικές αλλαγές (όπως το πολυσυζητημένο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών) δεν αφορούν μόνο τις ζωές αλλά και τα βλέμματα. Τον τρόπο που κοιτάζουμε, αυτό που βλέπουμε, που ορίζουμε και μας ορίζει.
