Υπάρχει μία πολύ παλιά αντιδραστική αφήγηση. Λέει: επειδή υπάρχουν «παιδιά», δεν θα γίνει το Χ ενήλικο πράγμα, π.χ. ο γάμος ομοφύλων ή το κρέμασμα κάποιου «προκλητικού» έργου στο μουσείο. Ποια είναι τα «παιδιά»; Και γιατί έχουν αναχθεί σε μπαμπούλα της κοινωνίας ενηλίκων; Τ’ αληθινά παιδιά βλέπουν sex education, ανιμέ και TikToks με αγόρια που μακιγιάρονται. Ποια παιδιά θέλουν να προστατέψουν οι μπαμπάδες του πολιτικού συστήματος; Και ποια είναι δήθεν τα συμφέροντα αυτών των παιδιών;
Αισχρές μού φάνηκαν, για παράδειγμα, οι θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος για τον γάμο ομοφύλων που μιλούν για την προστασία παιδιών και νεολαίας. Κάθισα και διάβασα τη μακροσκελή και φλύαρη, βαθιά μίζερη ανακοίνωση – ένα πολύ κακό κείμενο. Μια κοινωνία που όντως ενδιαφέρεται για τα παιδιά, τη νεολαία και τους γονείς θα στήριζε τα νοσοκομεία και τα φαρμακεία. Ψέλλιζε κάτι σχετικά. Μουρμούριζε –θολά– κάτι για τις δυσκολίες του να είσαι εργαζόμενη γυναίκα σήμερα. Πολύ σωστά όλα αυτά, καλά θα ήταν, βέβαια, να τα μεταγλώττιζε κανείς, αλλά προφανώς η ανακοίνωση απευθυνόταν στους ήδη μυημένους και είχε κάτι ηδονοβλεπτικό από μέρους μου που κάθισα και τη διάβασα. Αλλά ας το ξεπεράσω αυτό το αισθητικό σοκ.
Στην ουσία της η ανακοίνωση έπασχε βαθιά. Εβρισκε συμφέροντα μες στην οικογένεια και τα έβαζε απέναντι – το συμφέρον του παιδιού δεν είναι οπωσδήποτε αυτό του γονιού έλεγε, λες και είχε ανακαλύψει τον τροχό. Σε μια στιγμή παράνοιας υπονοούσε πως η θέσπιση δικαιώματος τεκνοθεσίας για όλους θα ανοίξει, τάχα, τον δρόμο σε εμπόριο βρεφών, ακόμη και μέχρι την ευγονική θα φτάσει. Μάλιστα δήλωνε γλυκερά πως κόπτεται για τη βία και τον αποκλεισμό λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, θα συνεχίσει να «υψώνει ανάστημα στους χώρους δουλειάς», ώστε να μην υπάρχουν διακρίσεις και λοιπά. Τι λέει ουσιαστικά το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας, τα ιερά κείμενα του οποίου άλλοτε ήταν η αιχμή της πρωτοπορίας στη διανόηση; Λέει: η ισότητα στην τεκνοθεσία ανοίγει τον «ασκό του αιόλου» (λέει όντως ασκό του αιόλου) που «εμπορευματοποιεί» τα παιδιά. Ευφάνταστο.
Να δούμε τα συμφέροντα των παιδιών στη χώρα μας; Αρκεί να δει κανείς τα δημόσια σχολεία, τις αίθουσες, τις τουαλέτες, τα προαύλια-φυλακές όπου παίζουν τα παιδιά. Το σύστημα εκπαίδευσης που κάνει πολλά απ’ αυτά να μισούν το διάβασμα και την ελεύθερη σκέψη, το βιβλίο, την έρευνα και την ανάγνωση. Ακόμα και τα ελληνικά μισούν έτσι που τα διδάσκονται και έτσι που καλούνται να τα μιλήσουν. Συνδέουν την ελληνική γλώσσα με τη μιζέρια – αυτά φταίνε, έτσι που τους συστήνεται επισήμως η ελληνική γλώσσα; Προτιμούν να διαβάζουν αγγλικά – ή εξωσχολικά βιβλία κι από το ίντερνετ, για να βρουν κάτι που να μην είναι πληκτικό μέχρι θανάτου, ν’ αναθαρρήσουν, να ταυτιστούν. Μερικά διαβάζουν σαν κατάδικοι, μετράνε τον καιρό, περιμένουν να πάρουν το πτυχίο τους και να μην ξαναπιάσουν βιβλίο ποτέ στη ζωή τους.
Αλλα εντάσσονται ήδη στα δίκτυα μιας παγκοσμιοποιημένης νεολαίας. Διαβάζουν Μάνγκα και το μεγάλο μυθιστόρημα, πάνε σ’ εκθέσεις και υπερατλαντικά ταξίδια, μαθαίνουν γλώσσες και προγραμματισμό και τέχνες. Εχουν φίλους ή «φίλους» παντού και κάνουν μαζί τους συζητήσεις Βαβέλ με κουτσούς διαλόγους από τις διάφορες γλώσσες που κάπως ξέρουν να χειρίζονται. Αγωνιούν για τα ψυχολογικά τους και πολλά απ’ αυτά έχουν φιλήσει τους φίλους τους ανεξαρτήτως φύλου.
Για ποια παιδιά, λοιπόν, μιλάει το εγχώριο πολιτικό σύστημα; Για παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς βιβλία, ίντερνετ, κινητό και παρέες; Την Μπέλλα απ’ το Poor Things έχουν κατά νου; Και πότε ήταν η τελευταία φορά που μίλησαν οι ισχυροί άντρες του πολιτικού συστήματος της χώρας –συστήματος πραγματικά τόσο κατώτερου των προσδοκιών– με νεολαίες που δεν είναι κομματικές νεολαίες; Δηλαδή πότε μίλησαν με παιδιά που δεν είναι υποτακτικές αγέλες νεό-γερων που καθρεφτίζουν τον ηγέτη; Και κάτι τελευταίο: οι κομματικές νεολαίες γιατί ανδροκρατούνται ακόμη τόσο πολύ, και μάλιστα με μια τέτοια μάτσο αισθητική; Βλέπω τις συζητήσεις για τα πανεπιστήμια και είναι όλο αγόρια αγόρια αγόρια με μούσια και ματσίλα. Από ποιους μαθαίνουν οι βουλευτές και οι κομματάρχες τι κάνουν όντως τα παιδιά και τι θέση έχουν όντως τα παιδιά για τα δικαιώματα των γκέι; Δεν είναι καν θέμα για τα παιδιά τώρα, ήδη από τη δική μας γενιά δεν ήταν θέμα. Εκτός κι αν δεν ρωτούν ποτέ πραγματικά τις νεολαίες τους, αλλά τις έχουν και τις συντηρούν σαν μικρούς στρατούς, σαν υπερμορφωμένα εργατικά χέρια για τα θελήματα.
