Ηταν αποκαλυπτικός (σε ό,τι αφορά την ελληνική πραγματικότητα) ο πρόεδρος της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας Ρίζος Μαρούδας. Στη δήλωση του πρωθυπουργού, ότι η πόρτα του γραφείου του είναι ανοιχτή για διάλογο, ο αγροτοσυνδικαλιστής απάντησε πως «αυτή τη στιγμή είμαστε στην περίοδο που δυναμώνουμε τα μπλόκα μας, τα ενισχύουμε και βγαίνουν καινούργια μπλόκα σε διάφορα μέρη. (…) Φυσικά θα γίνει κάποια στιγμή και ο διάλογος, αλλά εμείς είμαστε στη φάση που μαζεύουμε δυνάμεις, να βγουν τα μπλόκα, να αναπτυχθούν (…) να πάμε συντονισμένα σε μια συζήτηση με την κυβέρνηση» (ΕΡΑ1, 29.1.2024).
Σε όλο τον κόσμο –ή, τουλάχιστον, όπου επικρατεί η λογική– οι δυναμικές κινητοποιήσεις ξεκινούν όταν τελειώσει ο διάλογος και αν διαπιστωθεί αδιέξοδο. Δεν γνωρίζουμε να υπάρχει αλλού η έννοια της «προειδοποιητικής απεργίας», ή όπως έλεγε ο καουμπόι Τζον Γουέιν: «πυροβόλα πρώτα, κάνε τις ερωτήσεις μετά». Βεβαίως, πολλάκις η διαπραγμάτευση δεν αποδίδει και η κλιμάκωση είναι αναπόφευκτη. Συνεπώς, κάποιοι θα εικάσουν ότι οι αγροτοσυνδικαλιστές απλώς «κόβουν δρόμο». Αλλά τι θα λέγαμε για τον παρακάτω διάλογο σε ένα δικαστήριο: «Γιατί τον έδειρες, κατηγορούμενε;»· «μα, ξέρετε τι θα μου έλεγε, κύριε πρόεδρε;».
Η προτεραιότητα του αγώνα (και δη του προληπτικού) έναντι του διαλόγου δεν χαρακτηρίζει μόνο τους αγρότες. Είναι συνολική. Εχει να κάνει με την «αγωνιστική ερμηνευτική της ιστορίας», όπως έγραφε ο καθηγητής κ. Δημήτρης Ψυχογιός. «Η περιγραφή της ελληνικής Ιστορίας ως ηρωικής μακραίωνης πορείας δίκαιων πολέμων εναντίον άδικων εχθρών (…) είναι ενιαία για την Αριστερά και τη Δεξιά – με κάθε παράταξη να έχει τους δικούς της ήρωες οπλαρχηγούς και στρατηγούς. (…) Η αριστερή “αγωνιστική ερμηνευτική” της Ιστορίας είναι υπεύθυνη για τη μεταπολιτευτική ανοχή απέναντι στην τρομοκρατία και τη βία των διαδηλώσεων και των καταλήψεων, που έχουν κοστίσει δεκάδες νεκρούς, ανυπολόγιστες καταστροφές, διέλυσαν το κέντρο της Αθήνας: όλα αυτά ήταν “δίκαιοι αγώνες”. Η δεξιά “αγωνιστική ερμηνευτική” είναι υπεύθυνη για τα μεταπολιτευτικά εθνικιστικά αδιέξοδα της εξωτερικής πολιτικής και για την πρόσφατη ανάδυση και ταχύτατη εξάπλωση της ακροδεξιάς ιδεολογίας και βίας – ύπουλης βίας, αφού ισχυρίζεται ότι προσπαθεί να αποκαταστήσει τον νόμο και τάξη» («Η πολιτική βία στην ελληνική κοινωνία», εκδ. Επίκεντρο).
Γι’ αυτό και η παραδοξότητα που εκστόμισε ο αγροτοσυνδικαλιστής ουδεμία εντύπωση προκάλεσε και περνάει ασχολίαστη. Τα μπλόκα των αγροτών είναι απλώς ένας κρίκος στη «μακραίωνη αγωνιστική μας ιστορία», κάτι παραδόξως φυσιολογικό…
