Και τι πειράζει να κλείσουν οι αγρότες τους δρόμους; Αφού έχουμε αεροπλάνα. Παίρνεις την επόμενη πτήση και σε μισή ώρα είσαι στη Θεσσαλονίκη. Εξίσου ανώδυνος παρουσιάζεται και ο αναβρασμός στα πανεπιστήμια. Και τι πειράζει που είναι κατειλημμένες οι σχολές; Αφού μπορούμε να κάνουμε τηλεξετάσεις.
Συγκαλύπτεται έτσι, μέσω της ψηφιακής παράκαμψης, ο ελέφαντας: ύστερα από πέντε χρόνια μεταρρυθμιστικής διακυβέρνησης, η ρουτίνα των πανεπιστημίων επιζεί. Μικρές μειοψηφίες, με την πυγμή εξωπανεπιστημιακών «αλληλέγγυων», μπορούν πειρατικά να αναστέλλουν την πανεπιστημιακή ζωή. Και η πολιτεία μπορεί να τους παρακολουθεί ατάραχη επειδή «δεν θα χαθεί η εξεταστική». «Κανονικά» οι εξετάσεις, «κανονικά» και οι καταλήψεις.
Φυσικά, μια πιο δυναμική αντίδραση στην παρούσα φάση θα διακινδύνευε να δώσει στους καταληψίες την καύσιμη ύλη που αναζητούν για να προκαλέσουν μια μεγαλύτερη ανάφλεξη. Φυσικά, για το υπουργείο φταίει πάλι η απροθυμία των πρυτάνεων και για τους πρυτάνεις φταίει το υπουργείο που τους επιστρατεύει για να διορθώσουν τα δικά του πολιτικά βραχυκυκλώματα. Φυσικά, και το ηλεκτρονικό εργαλείο μπορεί να μειώσει το αποτύπωμα του «λοκντάουν» και να επιβεβαιώσει τις μεθόδους του Κυριάκου Πιερρακάκη, ως smooth operator, που προτιμά να αφήσει τις αντιδράσεις να εκφυλιστούν, παρά να τις νομιμοποιήσει με μια ευθεία πολιτική σύγκρουση.
Κανονικά οι εξετάσεις, κανονικά και οι καταλήψεις.
Ακόμη όμως κι αν η πρόβλεψη για εκτόνωση εκπληρωθεί, το έλλειμμα θα μένει: έχουν περάσει πέντε χρόνια χωρίς να έχει καταφέρει η κυβέρνηση να εγγυηθεί ότι το πανεπιστήμιο δεν θα χρησιμοποιείται ως εποχικό πεδίο βολής για συνδικαλιστικούς ιδεασμούς και τραμπουκισμούς.
Το πρόβλημα δεν είναι η έκτακτη αστυνόμευση. Η δημόσια δύναμη μπαίνει πλέον όποτε η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί – ή όποτε χρειάζεται να συλλάβει βαριά εγκληματικότητα. Το πρόβλημα είναι η καθημερινή, προληπτική φύλαξη, που δεν θα επέτρεπε να εκτίθενται καθηγητές και φοιτητές στην απειλή «πολιτικής» βίας.
Εχουμε διορίσει πανεπιστημιακούς αστυνομικούς, αλλά πανεπιστημιακή αστυνομία δεν έχουμε. Εχουμε θεσπίσει σχέδια φύλαξης των campus, με συστήματα ελεγχόμενης εισόδου, αλλά φύλαξη και έλεγχος δεν έχουν εγκατασταθεί. Ο ισχυρισμός ότι γι’ αυτή την καθήλωση φταίνε περισσότερο οι πρυτάνεις, αρχίζει να ακούγεται σαν βολικό άλλοθι. Η υπόκωφη δικαιολογία ότι ο υπουργός δεν πρόλαβε να καθαρίσει αυτό που κληρονόμησε, λειτουργεί μόνο ως αυτοτρολάρισμα της κυβέρνησης – rotation στα πρόσωπα και stagnation στα προβλήματα.
Εφταιξε μήπως η βιασύνη να εξαγγελθεί «άψητη» η ιστορική άρση του κρατικού μονοπωλίου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση; Μήπως ένα τόσο σημαντικό εγχείρημα άξιζε περισσότερη σιωπηρή προμελέτη, παρά πρώιμη κομπαστική προβολή; Οποτε κι αν το φέρναμε, τα ίδια θα γίνονταν, λένε. Μόνο που τώρα γίνονται «τα ίδια» επί δύο μήνες. Και ακόμη μετράμε.
