Ξένοι, μα και ελληνικοί, ιστότοποι αφιερώνουν χώρο στην είδηση ότι εντοπίστηκε το αεροπλάνο της Αμέλια Ερχαρτ στον βυθό του Ειρηνικού ωκεανού.
Η Αμέλια Ερχαρτ (Amelia Mary Earhart) θα μπορούσε να είναι σήμερα σύμβολο στον αγώνα των απανταχού γυναικών κατά του πατριαρχικού σκέπτεσθαι.
Γεννημένη το 1897 στο Κάνσας, σπούδασε νοσηλευτική, φωτογραφία, αλλά ένα αεροπορικό ταξίδι ήταν που της άλλαξε τη ζωή. Το 1921 ξεκίνησε και η ίδια μαθήματα αεροπλοΐας.
Υπήρξε η πρώτη γυναίκα που πέταξε σόλο (ολομόναχη) διασχίζοντας τον Ατλαντικό, αγωνίστηκε για το δικαίωμα των γυναικών να πετούν αεροπλάνα και διέδωσε τα οφέλη της πολιτικής αεροπορίας. Η φιλία της με την τότε Πρώτη Κυρία, Ελέανορ Ρούζβελτ, ήταν γνωστή, κυρίως για την κοινή τους αγάπη στα δικαιώματα των γυναικών.
Το 1935 πέταξε σόλο από το Οκλαντ της Καλιφόρνιας στη Χονολουλού της Χαβάης. Δύο χρόνια μετά, το 1937, το αεροπλάνο της, μοντέλο της Λόκχιντ, χάθηκε πάνω από τον Ειρηνικό. Πετούσε με τον αεροναυτίλο Φρεντ Νούναν. Το 1939 ανακηρύχθηκαν επίσημα νεκροί και οι δύο. Σήμερα, έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια, γράφεται πως κάποιοι εντόπισαν το αεροπλάνο της Ερχαρτ στα απύθμενα βάθη του μεγαλύτερου ωκεανού της Γης. Οι θεωρίες συνωμοσίας αναφορικά με την εξαφάνισή της δίνουν και παίρνουν.
Η Ερχαρτ ζούσε σε μια εποχή που η αεροπλοΐα κυριαρχούνταν αποκλειστικά από άνδρες. Και όχι μόνον σε ό,τι αφορά τα χειριστήρια των αεροσκαφών: προπολεμικά, ακόμα και σε επίπεδο αεροσυνοδών, εργάζονταν μόνον άνδρες.
Αλλά δεν ήταν αυτό μονάχα. Οπως γράφει ο Τζόζεφ Τζ. Κορν (Joseph J. Corn) στο εξαιρετικό «Into the Blue. American Writing on Aviation and Spaceflight» (The Library of America, 2011), η Ερχαρτ «εξοικείωσε πολλούς με μια ιδέα που έως τότε ήταν αδιανόητη, την ιδέα της πτήσης».
Από το 1928 έως το 1930 έγραφε για την πτήση στο περιοδικό «Κοσμοπόλιταν», ενώ άφησε και τρία σχετικά βιβλία. Στο «The Fun of It» (1932) γράφει όχι μόνον για τις εμπειρίες της ως πιλότου αλλά και για τη θέση των γυναικών στα πιλοτήρια. Το τελευταίο της βιβλίο εκδόθηκε μεταθανάτια. Το επιμελήθηκε ο άνδρας της.
«Καθώς κοιτάζω έξω από το παράθυρο βλέπω ένα αληθινό ουράνιο τόξο – εννοώ τον διάσημο κύκλο», γράφει το 1928 στο «Είκοσι ώρες, σαράντα λεπτά» (δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά). «Eνα από τα ωραιότερα θεάματα είναι ο Ηλιος που χάνεται πίσω από την ομίχλη, αφήνοντας όμως πορφυρές αχτίδες μέσα από τις ρωγμές της ομίχλης. Μακάρι να άντεχε λίγο ακόμα ο Ηλιος. Σύντομα θα βυθιστούμε μέσα σε ένα ατελείωτο, πυκνό γκρι».
Χαζεύω φωτογραφίες της. Ισως κάποιοι να έλεγαν πως έχει κάτι από «αγοροκόριτσο». Προσωπικά, τη βρίσκω πολύ όμορφη. Την Αμέλια έχουν υποδυθεί στο σινεμά η Νταϊάν Κίτον και η Χίλαρι Σουάνκ. Το 1976 η Τζόνι Μίτσελ την έκανε τραγούδι. Το «Amelia».
