Πριν από αρκετό καιρό, στην προηγούμενη θητεία του, ο πρωθυπουργός είχε συγκαλέσει μια σύσκεψη υπουργών, κρατικών αξιωματούχων και πρυτάνεων, για να συζητήσουν το ζήτημα της ασφάλειας στα δημόσια πανεπιστήμια. Ηταν η εποχή που η πανεπιστημιακή αστυνομία ήταν ακόμη «ζωντανή», καθώς μάλιστα αποτελούσε βασική εξαγγελία της Ν.Δ. Στο ερώτημα «πότε θα εγκατασταθεί η πανεπιστημιακή αστυνομία;» η απάντηση ήταν «όταν θα μπουν τα τουρνικέ, τα συστήματα ασφαλείας και ελέγχου στις εισόδους των ΑΕΙ». Από την πορεία της συζήτησης προέκυψε ότι «τα τουρνικέ είχαν αγοραστεί και είναι κάπου αποθηκευμένα». Στο επόμενο ερώτημα για το «πότε θα εγκατασταθούν τα τουρνικέ αφού είμαστε έτοιμοι;», η απάντηση των πρυτάνεων και των αρμοδίων ήταν αφοπλιστική: «Μόλις εγκατασταθεί η πανεπιστημιακή αστυνομία». Προέκυψε ένα μικρό αδιέξοδο, όπως καταλαβαίνετε. Πανεπιστημιακή αστυνομία χωρίς τουρνικέ δεν γινόταν, αλλά και τα τουρνικέ χωρίς προστασία από την πανεπιστημιακή αστυνομία θα πήγαιναν σύντομα για σκραπ στην καρότσα κάποιου τρίτροχου.
Δεν είναι τυχαίο πως ώριμοι υποστηρικτές της ιδέας της πανεπιστημιακής αστυνομίας υποστηρίζουν τώρα ότι, ευτυχώς, που δεν λειτουργεί στις σημερινές συνθήκες.
Η συζήτηση προχώρησε, όμως, και στην ουσία του πράγματος, για το τι θα έκανε η πανεπιστημιακή αστυνομία που, προφανώς και ορθώς, θα ήταν άοπλη αν της την «έπεφτε» ένα μπουλούκι μπαχαλάκηδων ή αν απλά γινόταν ένας «τσαμπουκάς» με κανονικούς φοιτητές από κάποια τυχαία αφορμή. Η απάντηση ήταν και πάλι αφοπλιστική: «Θα έχουμε εκεί κοντά ΜΑΤ να παρέμβουν αν απειληθεί». Η σύσκεψη κατέληξε με τον πρωθυπουργό αντιμέτωπο με ένα αδιέξοδο και τον πλήρη παραλογισμό. Από τότε δεν άλλαξαν πολλά, δυστυχώς. Και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξουν. Από τη μία, αποδεικνύεται συχνά ότι όταν το κράτος λειτουργεί αποφασιστικά αλλά προσεκτικά και θεσμικά, όπως στην περίπτωση της Πρυτανείας του ΑΠΘ, το μπάχαλο περιορίζεται. Από την άλλη, δεν μπορεί η ΕΛ.ΑΣ. να κάνει συνεχώς αυτήν τη δουλειά σε δεκάδες κτιριακά συγκροτήματα ανά όλη την Ελλάδα. Οι πρυτάνεις φοβούνται, όχι πάντοτε αδικαιολόγητα, μια και άλλοι συνάδελφοί τους βρέθηκαν «χτισμένοι» στα γραφεία τους στο παρελθόν και άλλοι έβρισκαν τα λάστιχα των αυτοκινήτων τους σκισμένα.
Υπάρχουν κάποιοι που επιμένουν ότι η λύση είναι να «μπουκάρει» η αστυνομία σε κάθε κατάληψη. Πολιτικά ίσως αυτό να πουλούσε. Μέχρι την ώρα που θα σκοτωνόταν κάποιο παιδί και θα ξαναγυρνούσαμε πιο πίσω, εκεί από όπου αρχίσαμε. Δεν είναι τυχαίο πως ώριμοι υποστηρικτές της ιδέας της πανεπιστημιακής αστυνομίας υποστηρίζουν τώρα ότι, ευτυχώς, που δεν λειτουργεί στις σημερινές συνθήκες. Ενας γόρδιος δεσμός 50 ετών θα περιμένει τη λύση του για ένα διάστημα ακόμη και τα τουρνικέ θα γίνουν εκθέματα στο μουσείο των μεγάλων εκκρεμο-τήτων της Μεταπολίτευσης.
