Εμαθα πως το προηγούμενο Σάββατο έγινε στην κατειλημμένη Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ τουρνουά τάβλι και καθηγητής έκανε «μάθημα» στους καταληψίες, το οποίο το αποκάλεσαν αντιμάθημα. Για το αντιμάθημα δεν έχω να πω πολλά. Ενας καθηγητής του «χώρου», αλληλέγγυος, είπε τα δικά του που αφορούσαν το πρότζεκτ της ΔΕΘ και από ό,τι κατάλαβα ήταν υπέρ του μητροπολιτικού πάρκου –η πομφόλυγα της οικολογικής Αριστεράς– και κατά της ανάπλασης των εκθεσιακών χώρων. Μέχρι εδώ όλα καλά, αναμενόμενα και βαρετά.
Οι απορίες μου εστιάζονται στο τουρνουά τάβλι. Γιατί τουρνουά τάβλι και όχι πρέφας ή ξερής; Είναι πιο λαϊκά παιχνίδια και έχουν και αυτά το στοιχείο της τεχνικής. Καταλαβαίνω να μη διοργανώσουν τουρνουά ζατρικίου. Το σκάκι είναι ένα παιχνίδι των ελίτ. Δεν έχει λαϊκότητα, δεν σηκώνει καζούρα, δεν μπορείς να τα βάλεις με την τύχη σου. Δεν έμαθα αν στο τουρνουά συμμετείχαν και φοιτητικές παρατάξεις, αν και το βρίσκω εξαιρετικά επικίνδυνο για την ενότητα του φοιτητικού κινήματος. Κάποιες παρατάξεις μόλις θα διαπίστωναν πως οι ζαριές δεν τους «κάθονταν», θα έκαναν μπάχαλο το τουρνουά. Ως γνωστόν, η έννοια του μπάχαλου είναι μια έννοια καθολική. Είτε είσαι μπαχαλάκης σε όλες τις πτυχές της ζωής σου είτε δεν είσαι.
Γιατί όμως τουρνουά τάβλι και όχι πρέφας ή ξερής; Είναι πιο λαϊκά παιχνίδια και έχουν και αυτά το στοιχείο της τεχνικής.
Φαίνεται πως οι καταληψίες του 21ου αιώνα το γλεντάνε. Στις παλαιότερες εποχές οι κατειλημμένοι χώροι των πανεπιστημίων ήταν κυψέλες επαναστατικού οργασμού με τις θεματικές συνελεύσεις, με τους αγορητές -αγκιτάτορες να διαλαλούν τη σοσιαλιστική πραμάτεια τους – τότε στα αμφιθέατρα ανθούσαν όλοι οι κομμουνισμοί: ο σοβιετικός, ο κινεζικός, ο αλβανικός, ο κομμουνισμός του Κάστρο και του Χο Τσι Μινχ και ο σοσιαλισμός του Μπάαθ και των διαφόρων τριτοκοσμικών θεωριών, με ή χωρίς ζιβάγκο. Μέσα σε καπνούς και σε τσιγάρα ζυμωνόταν το επαναστατικό φρόνημα των φοιτητών. Αλλωστε, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα ήταν προ των πυλών, ενώ για άλλους, με τη σοσιαλμανία του Εθνάρχη, η Ελλάδα ήδη βρισκόταν στον δρόμο της μετάβασης προς μια ανώτερη κοινωνία.
Επανέρχομαι στο τουρνουά τάβλι. Αν με ρωτήσετε, μεταξύ της επαναστατικής εγρήγορσης και του επαναστατικού χαβαλέ προτιμώ τον επαναστατικό χαβαλέ. Θα χαθεί που θα χαθεί το εξάμηνο, τουλάχιστον τα παιδιά να μάθουν τάβλι πανεπιστημιακού επιπέδου. Οι γονείς τους τα έστειλαν να σπουδάσουν. Ας είναι τάβλι. Από το τίποτα, καλό είναι κι αυτό. Στην εποχή μου θυμάμαι γίνονταν ομηρικοί καβγάδες μεταξύ των παρατάξεων αν θα μιλήσουμε για «παλαιστινιακή επανάσταση» ή για «παλαιστινέζικη», όπως την αποκαλούσαν οι κινεζόφιλες παρατάξεις. Τεράστιο ζήτημα που απειλούσε το επαναστατικό προτσές του φοιτητικού κινήματος. Φυσικά και προτιμώ το σήμερα, με το «ρίξε μια ζαριά καλή», με το αγωνιστικό φρόνημα για τις πόρτες και το πλακωτό και με τον μαγικό ήχο των ζαριών, που συντονίζεται στρατηγικά με το αίτημα να μην ψηφιστεί ο νόμος για τα ιδιωτικά ΑΕΙ.
