Οπως συνηθίζεται, τις τελευταίες ημέρες αναρίθμητοι ειδήμονες και μη συζητούν, συνήθως έντονα και επιθετικά, για τις τελευταίες εξελίξεις περί την ενίσχυση του οπλοστασίου των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από τις ΗΠΑ, είτε μέσω νέων προγραμμάτων (μαχητικά F-35 και μελλοντικά φρεγατών Constellation) είτε μέσω της «παραδοσιακής» ενίσχυσης από το πλεονάζον υλικό του αμερικανικού στρατού. Το πάθος με το οποίο διεξάγεται η συζήτηση γύρω απ’ αυτό το θέμα υποκρύπτει, βεβαίως, την αγωνία που αισθάνεται κάθε νοήμων Ελληνας πολίτης για την αποτρεπτική δυνατότητα της χώρας, ειδικά σε μια εποχή όπου δεδομένα δεκαετιών εμφανίζονται έτοιμα να ανατραπούν.
Στη συζήτηση αυτή, επίσης «παραδοσιακά», χύνεται πολύ μελάνι για τις «δυνατότητες», τις «επιδόσεις» κάθε οπλικού συστήματος, δίχως να εξετάζονται βασικές παράμετροι – με τη διπλωματική και κυρίως την οικονομική να έχει κεντρική θέση. Καμία χώρα που αποτέλεσε παθητικό αγοραστή και χρήστη αποκλειστικά ξένων τεχνολογιών για την ενίσχυση των αποτρεπτικών δυνατοτήτων της δεν διαθέτει επαρκείς ευκαιρίες ελιγμών στο άγριο διεθνές σαφάρι. Αρα, το στοίχημα της Ελλάδας δεν είναι κανένα άλλο παρά η δυνατότητα δημιουργίας μιας στιβαρής αμυντικής βιομηχανίας, η οποία θα δίνει πραγματικό βάθος στις Ενοπλες Δυνάμεις, αλλά και θα λειτουργεί ως πραγματικός οικονομικός επιταχυντής για τις εξαγωγές.
Δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε μακριά. Για δύο δεκαετίες η –άλλοτε ασήμαντη– τουρκική αμυντική βιομηχανία αντέγραφε από τα «έτοιμα» των δυτικών εταίρων της, ώσπου κατόρθωσε μια σχετική αυτονομία, αρχικά στον τομέα των μη επανδρωμένων αεροχημάτων (UAV), την οποία επεκτείνει σε μη επανδρωμένα σκάφη πάνω και κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ ναυπηγεί και κάποια εγχώρια σχέδια φρεγατών και κορβετών. Ειδικά τα UAV αποτελούν εξαγώγιμο είδος. Αρχικά, τα Bayraktar επιχείρησαν σε κατεστραμμένες χώρες από εμφυλίους, όπως η Συρία, η Λιβύη και η Αιθιοπία, δοκιμάστηκαν απέναντι στις ολοκληρωμένες συμβατικές δυνάμεις της Ρωσίας στο ουκρανικό πεδίο μάχης, ενώ συντέλεσαν και στην ήττα των αρμενικών δυνάμεων του Καραμπάχ. Αποτελούν δε και όπλο διπλωματικό.
Τις τελευταίες ημέρες επανήλθε η συζήτηση περί ομαλοποίησης των διπλωματικών σχέσεων Τουρκίας και Αιγύπτου, αυτή τη φορά με την ενδεχόμενη πώληση τεχνολογίας και τεχνογνωσίας UAV από την Αγκυρα προς το Κάιρο. Διπλωματικού χαρακτήρα, αδιαμφισβήτητα, είναι και οι πωλήσεις τουρκικών UAV στα δυτικά Βαλκάνια, στην Αλβανία και το Κόσοβο και σύντομα και στη Σερβία. Μπορεί η Ελλάδα να στηρίξει Rafale, F-35 ή αργότερα φρεγάτες κλάσης Constellation και άλλα συστήματα χωρίς εγχώρια αμυντική βιομηχανία και –όπου γίνεται– συμπαραγωγή και συμμετοχή; Η απάντηση είναι προφανής.
