Παρακολουθώ, λόγω επαγγελματικού ενδιαφέροντος, τις συζητήσεις που γίνονται πρόσφατα σε ΜΜΕ –κυρίως τηλεοπτικά– για το θέμα των μη κρατικών ΑΕΙ που η κυβέρνηση σχεδιάζει να θεσμοθετήσει. Σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα ο διάλογος είναι απογοητευτικός – ή, καλύτερα, πρόκειται για προσπάθεια φωνασκούντων να επιβάλουν τον μονόλογό τους.
Εχω δει φοιτητές αριστερών παρατάξεων να βολοδέρνουν, όχι επειδή ερμηνεύουν τη στόχευση του νομοσχεδίου με πολιτικούς όρους – κάτι θεμιτό. Αλλά διότι φαίνεται πως δεν έχουν καν μελετήσει τους όρους του νομοσχεδίου, απλώς παπαγαλίζουν τα ιδεολογικά στερεότυπα που τους πλασάρει το κόμμα στο οποίο ανήκουν. Για παράδειγμα, άκουσα να λέγεται πως η ελάχιστη βάση εισαγωγής (ΕΒΕ) «κόβει» εισακτέους από τα δημόσια ΑΕΙ (είναι ορθό), αλλά θα επιτρέπεται να εισαχθούν στα μη κρατικά ΑΕΙ (προφανώς όσα παιδιά μπορούν να αντεπεξέλθουν στα δίδακτρα). Πώς εξηγείται τότε ότι, στο ν/σ, όρος για την εισαγωγή στα μη κρατικά ΑΕΙ είναι οι φοιτητές τους να έχουν δώσει Πανελλαδικές και να έχουν περάσει την ΕΒΕ;
Ανάλογη είναι η εικόνα σε τηλεοπτικά πάνελ με πανεπιστημιακούς, και αυτό είναι ακόμη πιο λυπηρό. Είναι γνωστή η διελκυστίνδα των συνταγματολόγων σχετικά με τη συνταγματικότητα των κυβερνητικών σχεδίων για θεσμοθέτηση μη κρατικών ΑΕΙ στην Ελλάδα χωρίς να έχει προηγηθεί αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Παρακολούθησα συνταγματολόγο που ανέλυε το άρθρο 16 και εστίαζε στη σημασία της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αναδεικνύοντας μάλιστα μια κρίσιμη πτυχή που δεν ακούγεται συχνά: τη διαφορά της δημόσιας από την κρατική εκπαίδευση. Ηταν μια τοποθέτηση επιστήμονα, βέβαια με σαφές ιδεολογικό πρόσημο.
Ομως από το κάδρο της συζήτησης απουσίαζαν καίρια δεδομένα, τα οποία θα έπρεπε να τεθούν. Ας πούμε το τι λέει το Ενωσιακό Δίκαιο για την εγκατάσταση παραρτημάτων ΑΕΙ ευρωπαϊκής χώρας στο έδαφος μιας άλλης. Επίσης, πώς πρέπει να αντιμετωπίσει η χώρα μας το θέμα της φοιτητικής μετανάστευσης σε Βουλγαρία και Κύπρο κάποιων που δεν εισήχθησαν σε ελληνικά ΑΕΙ και επιστρέφουν με αναγνωρισμένο το πτυχίο, έτοιμοι για την αγορά εργασίας. Πρόκειται για κρίσιμα ζητήματα πολιτικής.
Ευθύνη φέρουν και οι δημοσιογράφοι που, πριν αφήσουν να εξελιχθεί το ιδεολογικό «μαλλιοτράβηγμα» μεταξύ των αντίπαλων στρατοπέδων, πρέπει να έχουν μελετήσει σε βάθος το νομοσχέδιο και την κατάσταση για να θέτουν σωστές ερωτήσεις.
