Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο «που κάνει τη ζωή κάποιων καλύτερη χωρίς να επηρεάζει τη ζωή των πολλών» (όπως είπε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης) ή για κάτι «που αφορά ελάχιστους αλλά επηρεάζει τους πάντες» (όπως, αρνητικά, εισηγήθηκε ο Αντώνης Σαμαράς); Οι αντιπαραθέσεις πολλές, προχθές στη Βουλή, στα εσωτερικά των κομμάτων διόλου αμελητέες οι απώλειες, παρά τα «οχυρωματικά» έργα, όμως η μάχη που δόθηκε κερδήθηκε, κι αυτό μετράει στον τελικό απολογισμό. Οι 175 ψήφοι υπέρ είναι πλειοψηφία, οι 77 κατά, όχι αδιάφορες αλλά αναμενόμενες, οι 46 αποχές δηλώνουν, εκτός από μεγάλη αμηχανία, πανικό, ψηφοθηρικό «διπολισμό».
Από σήμερα, ο πολιτικός γάμος των ομόφυλων ζευγαριών αποτελεί, πλέον, νόμο του κράτους. Δεν είναι μόνο οι 28 πρεσβείες στην Αθήνα που υποδέχθηκαν, με κοινή δήλωση, την απόφαση του ελληνικού Κοινοβουλίου ως «ιστορική στιγμή»· ούτε ότι τα διεθνή ΜΜΕ αναφέρονται στην «πρώτη ορθόδοξη χώρα» που νομιμοποίησε τον γάμο μεταξύ ομοφύλων. Δεν θα προσμετρήσουμε ούτε τη χαρά και υπερηφάνεια όσων από την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα μιλούν, δικαίως, για «απόφαση-ορόσημο».
Η μεγαλύτερη ρωγμή δεν είναι η πρόσκαιρα ορατή, που καταγράφεται στους ισχυρούς κλυδωνισμούς των κομμάτων και στις, συνεπακόλουθες, όποιες, πολιτικές, συνέπειες· είναι στην πρόσληψη της κοινωνίας. Εγγράφεται, αργά και σε βάθος χρόνου, στους πολίτες της χώρας ακόμη κι αν ανήκουν στα (υψηλά) ποσοστά όσων δυσφορούν, ίσως και οργίζονται, με την απόφαση του Κοινοβουλίου. Εδραιωμένες αντιλήψεις θέλουν γενιές για να ξεριζωθούν (και αν), όταν, όμως, η πολιτεία θεσμοθετεί, οι ρυθμοί επιταχύνονται. Αποδοχή μιας συνθήκης χωρίς ίσα δικαιώματα καταλήγει στο θολό ποτάμι του ανέξοδου προοδευτισμού. Χωρίς κόστος δεν γίνονται βήματα, μόνο επί τόπου, θεαματικά, χοροπηδητά.
Ο διαχωρισμός ανάμεσα στη «συντήρηση» και στην «οπισθοδρόμηση», που έκανε στην ομιλία του ο πρωθυπουργός, είναι μια πρώτη μερική αποκόλληση από ξεπερασμένα στερεότυπα. Γιατί, ναι, δεν περιμένεις οραματικές ή ρηξικέλευθες σκέψεις, θέσεις και πράξεις από το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Αλλά δεν μπορεί κανείς και να κουρνιάζει στη θέση του, περιμένοντας, αθόρυβα, μία ακόμη θητεία να περάσει. Να ορίζει ως πραγματικότητα ό,τι εξυπηρετεί τη βολή του. Τόλμη σήμερα είναι να υπερασπίζεσαι και τους «ελάχιστους» γιατί, πράγματι, αυτό «επηρεάζει τους πάντες», κάνοντας τη ζωή, όλων, καλύτερη.
