Αντιπολίτευση δεν υπάρχει στη χώρα. Ούτε για να διοχετεύσει σε αυτήν κάποιος τη δυσαρέσκεια ή τον θυμό του. Ούτε όμως και για να ξέρει ότι, αν το αποφασίσει, υπάρχει κάποιος άλλος που μπορεί να τον κυβερνήσει. Ούτε το ένα ούτε και το άλλο είναι υγιές να το νιώθει ο Ελληνας πολίτης· κάθε άλλο.
Ο πρωθυπουργός έχει πετύχει την τέλεια συνταγή. Κρατάει τη Ν.Δ. συμπαγή και σε υψηλά δημοσκοπικά επίπεδα. Καλύπτει πολιτικά το Κέντρο, αλλά και ένα κομμάτι της Δεξιάς. Και είναι πολύ δύσκολο για έναν νηφάλιο ψηφοφόρο να σκεφθεί κάποιον άλλο ηγέτη κόμματος ως φερέγγυα εναλλακτική λύση εξουσίας.
Η αντιπολίτευση είναι κατακερματισμένη. Απέχει πολύ από τη διεκδίκηση της εξουσίας. Η ιδέα των συμμαχικών κυβερνήσεων απορρίφθηκε μετά πολλών επαίνων από το εκλογικό σώμα, μαζί με την απλή αναλογική.
Χρειάζεται, όμως, προσοχή. Ενα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας υποφέρει και εν πάση περιπτώσει δεν νιώθει ότι ωφελείται από την ανάπτυξη της οικονομίας. Η αντισυστημικότητα, οι θεωρίες συνωμοσίας και το αίσθημα του φόβου χαρακτηρίζουν ένα σημαντικό μέρος του δημόσιου διαλόγου. Μπορεί η κοινωνία να προχωράει προς τα εμπρός, αλλά αυτό κάνει ένα άλλο κομμάτι να οχυρώνεται στα μετόπισθεν, γιατί νιώθει ότι «αυτό το τρένο πάει πολύ γρήγορα, χωρίς να ξέρω πού θα καταλήξει».
Ποιος είναι ο κίνδυνος; Οσο δεν υπάρχει ένα ημισυστημικό κόμμα να εισπράξει τη δυσφορία και τον θυμό των πολιτών, θα ευνοηθούν τα αντισυστημικά κόμματα, τα οποία πουλάνε λίγη τρέλα και ακρότητα. Η ζωή τους είναι πολύ εύκολη με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με σχετικά λίγα χρήματα κάνεις θαύματα και στήνεις καμπάνιες.
Ελλοχεύει, ωστόσο, ένας ακόμη κίνδυνος: να διοχετευθούν ο θυμός και η απελπισία ενός κομματιού της κοινωνίας, ειδικά των νέων, στο «μπάχαλο» και στον δρόμο. Οταν νιώθεις ότι δεν έχεις εναλλακτική εξουσίας και δεν μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα με την ψήφο σου, οι επιλογές είναι περιορισμένες, ενίοτε και απρόβλεπτες.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η ανάγκη να υπάρξει μια σοβαρή αλλά δυναμική αντιπολίτευση είναι επιτακτική. Πέραν, βεβαίως, του γεγονότος ότι αποτελεί και το καλύτερο αντίδοτο στην όποια κυβερνητική αλαζονεία μπορεί να προκαλεί η αίσθηση της απόλυτης πολιτικής κυριαρχίας.
