Ποια Ελλάδα να πιστέψει κανείς; Την Ελλάδα του ψηφίσματος ή την Ελλάδα του Economist; Τη θεσμικώς καχεκτική Ελλάδα που καταγγέλλει η πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου, ή την Ελλάδα που κάνει «βήματα προόδου στη διαφάνεια και την ισότητα», σύμφωνα με την πρόεδρο του ίδιου σώματος, που έκανε μια προεκλογική στάση στην Αθήνα; Σε ποια χώρα ζούμε; Στη χώρα που καθιερώνει την ισότητα στον γάμο και τη διευκόλυνση της δημοκρατικής συμμετοχής με την επιστολική ψήφο; Ή στη χώρα όπου το Κοινοβούλιο κατεβάζει άρον άρον ρολά σε μια ακόμη «εξεταστική» που στήθηκε μόνο ως σόου υπεκφυγής για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία;
Το ζήτημα φαίνεται να «πονάει» το Μαξίμου. Το νεομητσοτακικό εγχείρημα προβαλλόταν από την αρχή ως ρεύμα που εκπορευόταν από τη μεγάλη ευρωπαϊκή, συστημική παράδοση και θα αναχαίτιζε το κύμα του λαϊκισμού. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός θυμήθηκε μόλις προχθές, εκμεταλλευόμενος ως φόντο την εθιμοτυπική παρεύρεση της Μέτσολα, ότι αυτοί που τώρα τον ψέγουν για τις επιδόσεις του στο κράτος δικαίου είχαν συνταχθεί «με τα πιο αντιευρωπαϊκά, τα πιο λαϊκίστικα συνθήματα». Η εικόνα που ο ίδιος θεωρεί πιο αντιπροσωπευτική της διακυβέρνησής του είναι του πολιτικού που ανεβαίνει στο βήμα του αμερικανικού Κογκρέσου για να μιλήσει ως εκπρόσωπος και συνεχιστής της αρχαιότερης δημοκρατίας.
Σε ποια χώρα ζούμε; Σε εκείνη που καταγγέλλει η Ευρωβουλή ή στην άλλη που εγκωμιάζει ο Economist;
Αλλά, φευ. Ακόμη κι εκείνη η περιλάλητη αθηναϊκή δημοκρατία είχε κραυγαλέες αντιφάσεις και αβυσσαλέες ασυνέχειες. Ετσι και η δική μας: δεν είναι μόνο καλή ή μόνο κακή. Οι προσπάθειες μεταρρυθμιστικής ωρίμανσής της συμπίπτουν χρονικά με την εκδήλωση των αρρύθμιστων ελλειμμάτων της. Καμία κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν έχει ισχυρά θεσμικά αντίβαρα (ενίοτε επειδή τα ίδια τα «αντίβαρα» αφήνουν αχρησιμοποίητο το βάρος τους), πόσο μάλλον μια κυβέρνηση που δεν έχει καν πολιτικά αντίβαρα εντός κι εκτός της Βουλής. Οι πειρασμοί κατάχρησης είναι μεγάλοι.
Πώς βελτιώνει αυτή η σχεδόν μονοπωλιακή εξουσία τη θεσμική της αυτοσυγκράτηση; Μέχρι στιγμής δείχνει να την αντιμετωπίζει μόνο ως πρόβλημα δημοσίων σχέσεων στο εξωτερικό. Αν όντως το πεδίο που πρέπει να βελτιωθεί είναι στο ίματζ της εκτός συνόρων, τότε η κυβέρνηση χρειάζεται σίγουρα καλύτερους «πρεσβευτές». Οι ευρωεκλογές είναι μια καλή ευκαιρία για να ανανεώσει την εκπροσώπησή της στις Βρυξέλλες. Αν κρίνει όμως κανείς από τα πρόσωπα που προαλείφονται για τη λίστα της Ν.Δ., σκοπός δεν είναι να τονωθεί το ευρωπαϊκό προφίλ της, αλλά τα ντόπια εκλογικά της ερείσματα.
Ανεξάρτητα από τις –καταστατικώς αυθαίρετες– διεθνείς κατατάξεις και τις ευρωπαϊκές αξιολογήσεις, οι θεσμικές επιδόσεις κρίνονται εδώ και τώρα, από το πώς η κυβέρνηση οικονομεί το πολιτικό κεφάλαιο που έχει συσσωρεύσει στο εσωτερικό. Εχει πραγματικά ανάγκη να εξαντλεί παντού την ισχύ της; Της χρειάζεται πράγματι να αντιμετωπίζει ακόμη και την κοινοβουλευτική εξέταση ενός εθνικού τραύματος ως μέρος του power game; Την απάντηση δεν θα τη βρούμε στον Economist.
