Κρίνοντας από όσα άκουσα στα δελτία ειδήσεων, η Αθήνα υποδέχθηκε την παρέλαση των τρακτέρ περίπου όπως υποδέχθηκε τους Αγγλους την ημέρα της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς. «Αγωνίζονται για μας», επαναλάμβανε εκείνη η γυναικεία φωνή στο ραδιόφωνο από δελτίο σε δελτίο. Τρακτέρ και πεζοπόρα τμήματα παρήλαυναν στην Πανεπιστημίου με σημαίες, άλλες ελληνικές, άλλες μαύρες, άλλες κίτρινες από την Αταλάντη και όχι την ΑΕΚ. Θα μου πείτε καλύτερα οι αγρότες παρά οι φοιτητές που διασκεδάζουν κάθε Πέμπτη. Δεν θα μιλήσω για την ταλαιπωρία της πλειονότητας του αθηναϊκού πληθυσμού. Αυτή είναι δεδομένη στα όρια του μαζοχισμού. Ούτε για τη μάλλον στρεβλή εντύπωση που δημιούργησαν οι ανταποκριτές των Μέσων από την παρέλαση. Δηλαδή τι περίμεναν να δουν; Να γιουχάρουν ή να πετροβολούν οι περίοικοι; Εγώ πάντως είδα μερικούς χαμογελαστούς συμπολίτες μου οι οποίοι έβγαζαν σέλφι μπροστά στα τρακτέρ. Μην ξεχνάμε ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της πρωτεύουσας έχει αγροτικές καταβολές. Πάσχα έρχεται, θα πάνε στο χωριό και θα επιδεικνύουν τη συμμετοχή τους στον αγώνα.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η καχεξία του «πρωτογενούς» τομέα δεν ξεκίνησε χθες. Εχει βαθιές ρίζες. Τα σούπερ μάρκετ δεν γέμισαν με πορτοκάλια Αργεντινής ή κρόμμυα Τουρκίας εξαιτίας της κλιματικής κρίσης. Ο «πρωτογενής τομέας» έχει σηκώσει τα χέρια από την εποχή που ο αείμνηστος Ντελόρ μας έστελνε πακέτα τα οποία κατέληγαν στις χωματερές. Ενα μεγάλο μέρος της ευθύνης όσων πολιτικών διαχειρίστηκαν την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης –δεξιά κι αριστερά– αποδίδεται στη διαφθορά του λεγόμενου «πρωτογενούς τομέα». Περασμένα ξεχασμένα, θα μου πείτε.
Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Ο αφηρωισμός των αγροτών παραπέμπει στη δεκαετία του ’80. Είναι σκληρή η δουλειά τους; Αισθάνονται ανασφάλεια; Καλώς τους στον όμιλο. Δεν είναι σκληρή η δουλειά του οδηγού ταξί από τον οποίον στέρησαν δύο μεροκάματα ή του χειρουργού του ΕΣΥ που υποδέχεται κάθε βράδυ στο Ασκληπιείο της Βούλας διαμελισμένους; Δεν αισθάνεται ανασφάλεια ο υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα; Το ζήτημα δεν είναι πολιτικό, με τη στενή έννοια. Είναι ψυχολογικό με την ευρεία έννοια. Οι αγρότες αισθάνονται παραγκωνισμένοι. Ισχυε στην εποχή που τους παρίστανε ο Χάρρυ Κλυνν. Δεν ισχύει σήμερα. Και υποψιάζομαι ότι αν συνεχίσουν, όπως λένε ότι θα συνεχίσουν, τους ενδιαφέρει το μερίδιο της δημοσιότητας όσο και το αφορολόγητο πετρέλαιο. Πόσο αφορολόγητο έκαψαν για να βγουν στην τηλεόραση; Σήμερα το κέντρο το έκλεισε η συμπαθής κατά τα άλλα τάξη των μελισσοκόμων. Αύριο οι ιχθυαλιείς για να διαμαρτυρηθούν επειδή τρώμε μπαρμπούνια απ’ το Μαρόκο; Ελάτε τώρα. Ο αγροτικός πληθυσμός έχει τα δίκια του. Oμως και ο υπόλοιπος πληθυσμός έχει τα δικά του.
