Δεν ήξερε. Η βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ είχε μοιραστεί τη θετική της γνώμη για το νομοσχέδιο για τα μη κρατικά ΑΕΙ προτού ακουστεί το δημόσιο «όχι» του προέδρου. Το δικό της «ναι» όμως παρουσιάζεται ως προγραμματική θέση του κόμματος, που αθετείται από τη στάση του προέδρου. Το κόμμα, εκ των υστέρων, διευκρινίζει ότι είναι μεν προγραμματικώς υπέρ της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων, αλλά μόνο με αναθεώρηση του άρθρου 16. Αρα, οι πιο επιφανείς από τους συνταγματολόγους της Κεντροαριστεράς (Αλιβιζάτος, Βενιζέλος, Μανιτάκης), που υποστηρίζουν ότι δεν απαιτείται η αναθεώρηση του άρθρου για να σπάσει το κρατικό μονοπώλιο της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, δεν πληρούν τα συνταγματολογικά στάνταρ της Χαριλάου Τρικούπη. Δεν είναι αρκετά «Σκανδιναβοί».
Αν μπερδευτήκατε, είναι επειδή όντως η πασοκική θέση έναντι του νομοσχεδίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που συζητείται ήδη στη Βουλή, δεν είναι και πολύ καθαρή. Αν ήταν, η Νάντια Γιαννακοπούλου δεν θα επέτρεπε στον εαυτό της να εκφραστεί τόσο κατηγορηματικά πριν από τον Ανδρουλάκη, θεωρώντας κιόλας ότι η ίδια εκφράζει τη γραπτή (στο πρόγραμμα) κομματική ορθοδοξία.
Η δικαιολογία περί χρονισμού αφορά μόνο το πρωτόκολλο. Επί της ουσίας, μπορεί να ισχύει μόνο ένα από τα δύο: Ή η Γιαννακοπούλου δεν ξέρει να διαβάζει τις απόψεις του κόμματος ή το κόμμα εγκαταλείπει, συνειδητά και ευκαιριακά, τις απόψεις του. Αλλάζει τις θέσεις του, για να πάρει πόζα αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ποιος δεν διαβάζει σωστά το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ;
Το οξύμωρο είναι ότι στη Χαριλάου Τρικούπη είχαν εκτιμήσει ότι το Μαξίμου θα τους ήθελε απέναντι στο θέμα των πανεπιστημίων. Ενα ΠΑΣΟΚ που θα έλεγε «όχι» σε ένα αίτημα ώριμο στους κόλπους του εκσυγχρονιστικού Κέντρου θα κούμπωνε στο αφήγημα της Ν.Δ., ότι η ίδια αποτελεί τον μεταρρυθμιστικό μονόδρομο. Βολεύει τον Μητσοτάκη ένας αντίπαλος που δίνει την εντύπωση ότι κινείται από συνδικαλιστικούς αυτοματισμούς του περασμένου αιώνα. Αυτή την παγίδα υποτίθεται ότι ο Ανδρουλάκης προσπάθησε να αποφύγει, σκηνοθετώντας την άρνησή του σε ημερίδες. Κατέληξε όμως σε μια στάση που και ο ίδιος φαίνεται να έχει διαβλέψει ότι συμφέρει τον αντίπαλό του.
Η διφορούμενη στάση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ («δεν θα ήμασταν αντίθετοι, αλλά δεν κάνατε διαβούλευση», για μια αλλαγή που συζητιέται αδιαλείπτως τα τελευταία σαράντα χρόνια) θα προκαλέσει, λένε, νέο εσωκομματικό πρόβλημα.
Το πρόβλημα όμως για το κόμμα δεν είναι αν στο τέλος αποσκιρτήσουν από τη γραμμή του δυο-τρεις βουλευτές. Είναι πώς βρίσκει το ίδιο το στίγμα του στον ιστορικό ορίζοντα: Πώς διεκδικεί το μέλλον του όταν σε μια μεταρρυθμιστική πρόκληση πεντηκονταετίας εκείνο καταλήγει να απαντάει με τακτικισμό τετραμήνου ευρωεκλογών;
Ο ελιγμός αυτός πείθει ως «σκανδιναβικό μοντέλο» όσο μετράει για σουηδική γυμναστική η αυτοσχέδια κωλοτούμπα.
