Το μήνυμα του υπουργού Παιδείας Κυριάκου Πιερρακάκη για τη χθεσινή Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού δεν ξάφνιασε. Ο υπουργός Παιδείας απευθύνθηκε στους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς λέγοντας ότι «είναι κρίσιμο να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι το πιο σημαντικό μέσο για την αντιμετώπιση του bullying είναι η αλληλεγγύη. Η σχολική βία και ο εκφοβισμός πρέπει να μας βρίσκουν όλους απέναντι, ενωμένους και έτοιμους να υπερασπιστούμε κάθε θύμα τους, χωρίς καμία εξαίρεση και χωρίς καμία προϋπόθεση», και συνεχίζοντας σκιαγράφησε τα σχετικά μέτρα που θα εξαγγελθούν άμεσα από την κυβέρνηση. Δυστυχώς, πλέον ουδείς διαβάζει τα μηνύματα των υπουργών, εκτός κι αν οι ίδιοι τα «παίξουν» στο TikTok.
Για την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού απαιτείται στιβαρό θεσμικό πλαίσιο, που θα επιτρέπει στους εκπαιδευτικούς να μαθαίνουν τα περιστατικά γρήγορα και να τα αντιμετωπίζουν με τα κατάλληλα εργαλεία – είτε αυτά έχουν να κάνουν με ψυχολογική υποστήριξη του θύματος και του θύτη είτε με επιβολή ποινών. Γι’ αυτά βέβαια είναι απαραίτητο οι εκπαιδευτικοί να είναι αποφασισμένοι, να έχουν τα κότσια να δώσουν λύσεις, ακόμη και να γίνουν οι «κακοί». Ο Σύμβουλος Σχολικής Ζωής, που θεσπίσθηκε πρόσφατα, είναι ακόμη ένας ρόλος στο σχολείο, αλλά συνήθως στα δημόσια σχολεία ανατίθεται στους εκπαιδευτικούς με τις λιγότερες αρμοδιότητες.
Ωστόσο, ο κ. Πιερρακάκης παραλείπει να απευθυνθεί στους γονείς. Η οικογένεια είναι ο χώρος που επωάζεται η βία στα παιδιά και οι γονείς φέρουν τη βασική ευθύνη, όχι μόνο για τη συμπεριφορά του παιδιού στο σχολείο αλλά και για το αν είναι θωρακισμένο με ένα στέρεο προσωπικό άξονα να αντιμετωπίσει το τυχόν bullying.
Είναι μάλιστα σύνηθες οι γονείς να κάνουν προβολή δική τους στα παιδιά και να μην μπορούν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους έχει κακοποιητική συμπεριφορά στο σχολείο. Ουκ ολίγα περιστατικά έχει καταγράψει η ΟΛΜΕ με εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς να στήνονται στον τοίχο, να προπηλακίζονται από γονείς, ακόμη και να απειλούνται με δικαστικές διώξεις, επειδή κατηγόρησαν το παιδί τους για bullying. Είτε είναι παγιδευμένοι στα δικά τους προβλήματα είτε υπεραγχωμένοι είτε ενοχικοί για τα ελλείμματά τους στην ανατροφή των παιδιών.
Αναρωτιέμαι τελικά εάν στις εν λόγω περιπτώσεις ψυχολογική υποστήριξη χρειάζονται μόνο οι μαθητές ή και οι γονείς τους.
