Η ψήφιση του νόμου Πιερρακάκη δεν αποτελεί απλώς μια νίκη των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας. Αποτελεί συγχρόνως και μια ήττα εκείνων των δυνάμεων που στήριζαν την ιδεολογική κυριαρχία τους στη συντήρηση και στην αναπαραγωγή νοσηρών καταστάσεων στον χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Ηταν δυνάμεις που αυτοχρίστηκαν «προοδευτικές», ενώ στην ουσία εξέφραζαν ό,τι πιο παρωχημένο υπήρχε στον κοινωνικό τους χώρο. Σε προσωπικό επίπεδο κάποιοι φρόντισαν τα ιδεολογικά τους προτάγματα να τα επενδύσουν προς ίδιον όφελος και κάποιοι άλλοι, εξίσου «προοδευτικοί» αλλά πιο πονηροί, να απολαμβάνουν στην αλλοδαπή αυτά που καταγγέλλουν στην πατρίδα.
Σχεδόν τρεις γενιές διαπαιδαγωγήθηκαν με το βασικό ιδεολόγημα του κρατισμού πως κάθε τι το δημόσιο είναι εξ ορισμού καλό, με τεκμήριο αμάχητο, και κάθε τι το ιδιωτικό είναι κακό, μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Μπορεί το κεντρικό πολιτικό υποκείμενο του κρατισμού να ήταν και να παραμένει η Αριστερά, πλην όμως αυτό το ιδεολόγημα είχε διαποτίσει και ένα σημαντικό κομμάτι της λεγόμενης φιλελεύθερης παράταξης. Αυτό ακριβώς αποκαλούμε ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς.
Σχεδόν τρεις γενιές διαπαιδαγωγήθηκαν με το βασικό ιδεολόγημα του κρατισμού πως κάθε τι το δημόσιο είναι εξ ορισμού καλό, με τεκμήριο αμάχητο, και κάθε τι το ιδιωτικό είναι κακό.
Ανοίγω μια παρένθεση. Στο συνέδριο της «Καθημερινής» για τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης ειπώθηκε, αν δεν κάνω λάθος από τον Αλ. Τσίπρα, πως τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν έφεραν και την ευθύνη της χρεοκοπίας. Πρόκειται για τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως και η Αριστερά συνέβαλε στην πτώση, καθώς κυριαρχούσε πολιτικά σε βασικούς τομείς της κοινωνίας μας και η ιδεολογική της επιρροή, μέσω της ηγεμονίας της, ήταν πολύ ευρύτερη της πολιτικής της δύναμης. Η Παιδεία, σε όλες τις βαθμίδες της, ο συνδικαλισμός, ο Πολιτισμός, ήταν προνομιακοί χώροι για την Αριστερά, χώροι που εισχωρούσαν σχεδόν σε όλους τους κοινωνικούς αρμούς. Συνεπώς, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η Αριστερά ασκούσε εξουσία σε μέτρο πολύ ευρύτερο της πολιτικής της δύναμης, κάτι που συμβαίνει στα δημοκρατικά πολιτεύματα. Αλλωστε, δημοκρατία και μανιχαϊσμός είναι έννοιες αταίριαστες.
Εχει καταστεί κοινότοπο πλέον πως το μεγάλο καλό που έκανε η ριζοσπαστική Αριστερά στην Ελλάδα είναι πως κυβέρνησε. Ετσι απομυθοποίησε πλήρως όλα τα ιδεολογήματά της με πρώτο και καλύτερο αυτό του «ηθικού πλεονεκτήματος». Απέδειξε πως η κυβερνώσα Αριστερά στις δημοκρατίες, ελάχιστη σχέση έχει με την Αριστερά της διαμαρτυρίας. Εξυπακούεται πως αν δεν μεσολαβούσαν οι 54 μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σήμερα το μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησης θα συναντούσε πολύ περισσότερα και πιο ισχυρά εμπόδια. Τώρα, οι αντιστάσεις είναι για την τιμή των όπλων, διότι η κοινωνία πλειοψηφικά έχει αντιληφθεί πως εναλλακτική δεν υπάρχει. Οι ευθύνες για την κατάσταση που επικρατεί στα ΑΕΙ είναι γνωστές. Γι’ αυτό και το νομοσχέδιο Πιερρακάκη έρχεται να δώσει μια ώθηση μήπως και βγούμε από αυτό το τέλμα, ενώ οι πολέμιοί του, οι «προοδευτικές» δυνάμεις, δίνουν τη μάχη της συντήρησης, ακυρώνοντας τη φυσιογνωμία τους.
