Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ επέλεξε το έτος 2024 να κινηθεί με πολιτικές και συνθήματα 1984. Σαράντα χρόνια είναι πάρα πολλά και ο πλέον βραδύνους άνθρωπος έχει συνειδητοποιήσει τις αλλαγές που έχουν συμβεί. Συνεπώς θα είναι υποχρεωμένος να αναθεωρήσει κάποιες αρχές επάνω στις οποίες κινείται αν δεν θέλει να τεθεί στο κοινωνικό περιθώριο. Αυτή η διαπίστωση ισχύει πολύ περισσότερο όταν αφορά αρχηγούς κομμάτων, διότι με τις θέσεις τους επηρεάζουν και πολλές φορές διαμορφώνουν τις συνειδήσεις των πολιτών. Ο Νίκος Ανδρουλάκης με τις πολιτικές του επέλεξε να προβάλει στο 2024 το 1984. Ακούει το όνομα Μητσοτάκης και λειτουργούν με παβλοφικό τρόπο τα αντανακλαστικά του, καθώς στην ιστορική μνήμη του χώρου που ηγείται, το συγκεκριμένο όνομα είναι συνδεδεμένο με τις γνωστές παλιές ιστορίες, εξήντα χρόνια πίσω. Να σημειώσω πως αυτή η κάθετα αρνητική στάση του Νίκου Ανδρουλάκη απέναντι στον πρωθυπουργό προϋπήρξε της υπόθεσης της επισύνδεσης, όταν ο νεοεκλεγείς αρχηγός του ΠΑΣΟΚ αρνήθηκε να συναντήσει τον πρωθυπουργό στο πλαίσιο μιας πρώτης επαφής. Συγχρόνως ο ίδιος, κινούμενος στο κλίμα της δεκαετίας του 1980, επέλεξε την αντιδεξιά ρητορεία, μια πολιτική που όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις εξάντλησε τα όριά της. Εχει οδηγήσει την Κεντροαριστερά σε ένα τέλμα, με αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές η δεύτερη θέση να βρίσκεται υπό διεκδίκηση, ενώ λόγω των γνωστών προβλημάτων του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να ήταν δεδομένη.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης με τις πολιτικές του επέλεξε να προβάλει στο 2024 το 1984. Ακούει το όνομα Μητσοτάκης και λειτουργούν με παβλοφικό τρόπο τα αντανακλαστικά του.
Το κυβερνών κόμμα εδώ και καιρό επιτίθεται κυρίως στο ΠΑΣΟΚ, επισημαίνοντας τις αντιφάσεις του και τις ανακολουθίες του, διότι εκτιμά πως μπορεί να διεισδύσει κι άλλο σε αυτόν τον χώρο. Εξάλλου το έχει και ανάγκη, καθώς οι διαρροές προς τα δεξιά θα πρέπει να αναπληρωθούν ώστε το τελικό ισοζύγιο εισροών/εκροών τουλάχιστον να μην είναι αρνητικό. Και η μετριοπαθής Κεντροαριστερά αναδεικνύεται σε έναν προνομιακό χώρο για τη Νέα Δημοκρατία του 2024, όπως το μαρτυρούν και οι τελευταίες προσχωρήσεις ενόψει των ευρωεκλογών.
Αν για τη Νέα Δημοκρατία ο νόμος για τα ομόφυλα ζευγάρια ενδεχομένως να αποτελέσει ένα καθοριστικό σημείο για την παραπέρα πορεία της, ο νόμος για τα μη κρατικά πανεπιστήμια πιθανόν να έχει την ίδια βαρύτητα για το ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν στην πολιτική κάποιοι νόμοι στους οποίους συμπυκνώνονται όλες οι αντιφάσεις ενός πολιτικού χώρου και με την ψήφισή τους απελευθερώνονται δυνάμεις που συγκατοικούσαν κυρίως για ιστορικούς λόγους. Φαίνεται πως ο νόμος για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών διέρρηξε τις σχέσεις της Νέας Δημοκρατίας με ένα μέρος του συντηρητικού ακροατηρίου της που παραδοσιακά την ακολουθούσε. Κάτι ανάλογο θα συμβεί και με το ΠΑΣΟΚ και τον νόμο για τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Πέραν της πολιτικής ανακολουθίας που χαρακτηρίζει τη στάση του Κινήματος να καταψηφίσει το νομοσχέδιο, επιπροσθέτως φανερώνει πως έχει εγκαταλείψει τη μεταρρυθμιστική ατζέντα αυτού του χώρου, μια ατζέντα που την «έκλεψε» ο Μητσοτάκης.
