Διάβασα τη δέσμη προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ για την Οικονομία, όπως τις παρουσίασε ο Στέφανος Κασσελάκης και διαπίστωσα πως ήταν απαλλαγμένες από τις γνωστές μαρξιστικές πομφόλυγες που χαρακτήριζαν κατά το παρελθόν παρόμοιες προτάσεις. Είναι ένα θετικό βήμα, καθώς φαίνεται ότι ένα τμήμα της Αριστεράς αρχίζει να κατανοεί πως η εθνική οικονομία δεν λειτουργεί με συνθήματα και συνταγές που έρχονται από τον 19ο αιώνα. Ούτε με μαξιμαλιστικές προτάσεις που πλέον δεν πείθουν κανένα. Οι πολίτες όταν βλέπουν τις ανέξοδες πλειοδοσίες, π.χ. για τον κατώτατο μισθό, απλώς χαμογελούν ειρωνικά και προσπερνούν.
Οι συγκεκριμένες προτάσεις είναι κοστολογημένες, κάτι που για πρώτη φορά συμβαίνει σε κόμμα της Αριστεράς. Υπάρχει η στήλη των κοινωνικών παροχών, με την ευρεία έννοια, ύψους 3,243 δισεκατομμυρίων και η στήλη με το πώς θα εξευρεθούν αυτά τα χρήματα. Θα προέλθουν από τρεις πηγές: από τη φορολογία με 90% των υπερκερδών των εταιρειών ενέργειας, πετρελαιοειδών και τραπεζών. Μάλιστα το σχετικό κείμενο αναφέρεται «στη διαφορά επιτοκίων των ελληνικών τραπεζών σε σχέση με τον μέσο όρο των επιτοκίων στις τράπεζες της Ευρωζώνης». Λογικό μου ακούγεται.
Είναι θετικό να έχουμε μια Αριστερά της λογικής, της μετριοπάθειας και των αξιόπιστων προτάσεων. Ποιος θα διαφωνούσε π.χ. με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις;
Φυσικά και θα υπάρχουν διαφωνίες και ενστάσεις για κάποια από τα συγκεκριμένα μέτρα, όμως δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το πρόβλημα για την κυβέρνηση βρίσκεται στο ότι έχει μπροστά της μια ολοκληρωμένη πρόταση από την αξιωματική αντιπολίτευση που δεν μπορεί να την προσπεράσει αφοριστικά. Οταν θα έρθει στη Βουλή ως πρόταση νόμου θα πρέπει να εξετάσει αν κάποιες θέσεις της θα μπορούσε να τις υιοθετήσει, καθώς είναι πρωτίστως λογικές. Ποιος θα διαφωνούσε με την κατάργηση της προκαταβολής φόρου; Ή με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις; Ακόμα και οι προτάσεις για τη μείωση του ΦΠΑ αναφέρονται στον ευρωπαϊκό μέσο όρο και είναι απαλλαγμένες από τον γνωστό ισοπεδωτικό λαϊκισμό της Αριστεράς.
Είναι θετικό να έχουμε μια Αριστερά της λογικής, της μετριοπάθειας και των αξιόπιστων προτάσεων. Δεν γνωρίζω αν ο Στέφανος Κασσελάκης, ένας νέος άνθρωπος που εργάστηκε στη Μέκκα του καπιταλισμού, θα μπορέσει να ανασυγκροτήσει τον χώρο του επάνω σε ορθολογικές βάσεις, με θέσεις που να είναι απαλλαγμένες από τις «πανηγυρτζίδικες» προτάσεις των εγχώριων μαρξιστών οικονομολόγων. Εχει πολύ δρόμο μπροστά του και χρειάζεται εκτός από τόλμη και αποφασιστικότητα –που φαίνεται ότι τις διαθέτει– και ιώβειο υπομονή.
Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση, αν θα έχει απέναντί της μια Αριστερά πιο κοντά στο Δημοκρατικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών, θα πρέπει να εγκαταλείψει την πολιτική ραστώνη που συνεπάγεται η αίσθηση της απόλυτης κυριαρχίας και να προετοιμάζεται για μια αντιπαράθεση θέσεων, σε όλα τα επίπεδα. Οταν ο αντίπαλος εισβάλλει στον χώρο σου, αν δεν τον αντιμετωπίσεις άμεσα και τον υποτιμήσεις, τότε θα σχηματίσει ένα σημαντικό προγεφύρωμα. Αυτό πάει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη.
