Η ξεκάθαρη νίκη του Εκρέμ Ιμάμογλου στην Κωνσταντινούπολη και του CHP σε επίπεδο Τουρκίας, πέρα από την ευρύτερη πολιτική και ιστορική σημασία της, καθώς φέρνει τους κεμαλιστές στην πρώτη θέση μετά δεκαετίες, αποτελεί ένα στιγμιότυπο κομβικό για την εξέλιξη των πραγμάτων στην Τουρκία τα επόμενα χρόνια.
Κατ’ αρχάς δίνει μια οριστική απάντηση στο ερώτημα «ποιος μπορεί να αποτελέσει αντίπαλον δέος του Ερντογάν». Ο Εκρέμ Ιμάμογλου νικά τον Ερντογάν για μια ακόμα φορά μέσα στο ίδιο του το σπίτι, σε μια μητροπολιτική περιοχή η οποία αποτελεί την οικονομική καρδιά της Τουρκίας. Η εκλογική επιβεβαίωση των ηγετικών χαρακτηριστικών του Εκρέμ Ιμάμογλου επηρεάζει εκ των πραγμάτων τις ισορροπίες σε ολόκληρο το κεμαλικό φάσμα.
Η ήττα του Ερντογάν, αν και δεν επηρεάζει καθόλου τη σταθερότητα της κυβέρνησής του, ούτε και αποτελεί προοικονομία γενικότερων πολιτικών εξελίξεων στην Τουρκία, αποτελεί μια ενδιαφέρουσα στιγμή για να αναλογιστεί κάποιος τι ακολουθεί στον χώρο του πολιτικού Ισλάμ στον οποίο επί σχεδόν 25 χρόνια δεσπόζει η προσωπικότητα του προέδρου της Τουρκίας. Ενώ, λοιπόν, η κεμαλική αντιπολίτευση έχει στο πρόσωπο του Ιμάμογλου έναν ηγέτη σε αναμονή, η επόμενη μέρα στο ΑΚΡ και στον ευρύτερο χώρο είναι αβέβαιη, με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να μη δίνει κάποιο δαχτυλίδι.
Κάποιοι μιλούν για τον Χακάν Φιντάν ή τον Ιμπραήμ Καλίν, παραβλέποντας ότι πρόκειται για δύο σκληρά μεν, γρανάζια δε του μηχανισμού του Ερντογάν, με όχι ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά. Οι δύο δεκαετίες του ΑΚΡ στην εξουσία παρήγαγαν μανδαρίνους, όπως ο άχρωμος Μουράτ Κουρούμ, ο οποίος ηττήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το ΑΚΡ θυμίζει, τηρουμένων των αναλογίων βεβαίως, το ΠΑΣΟΚ μετά το 2004, ένα κόμμα επαγγελματιών υπουργών με αμφισβητούμενο ταλέντο και προσωπικό χάρισμα, αλλά εμπειρία στη διαχείριση του κρατικού μηχανισμού επί σειρά ετών. Θεωρίες περί «γαμπρών» του Ερντογάν που βρίσκονται με κάποιο τρόπο στον προθάλαμο της εξουσίας δεν επιβεβαιώνονται και, σε κάθε περίπτωση, θα κριθούν στην πραγματική ζωή.
Ολα αυτά επηρεάζουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Πιθανότατα όχι, ιδιαίτερα καθώς οι επόμενες –προγραμματισμένες– προεδρικές εκλογές στην Τουρκία θα διεξαχθούν το 2028. Σε τέσσερα χρόνια πολλά μπορεί να αλλάξουν, περιλαμβανομένου και του βαθμού έντασης. Είτε το 2028 είτε νωρίτερα, θα γίνουν εκλογές με αντιπάλους τον διάδοχο του Ερντογάν και τον Ιμάμογλου, ή ο νυν πρόεδρος –παρά τις δηλώσεις του– θα προσπαθήσει να διασώσει αυτό που περιγράφεται ως «πολιτικό πτώμα» του ΑΚΡ. Μπορεί ο Ερντογάν να «γυρίσει» την αρνητική τάση; Μπορεί να συγκινήσει ξανά τους πρώην υποστηρικτές του; Θα φανεί.
