Από την επίσημη ανακοίνωση της Ελληνικής Αστυνομίας: «Περί την 22:10 ώρα χθες (1 Απριλίου 2024) το θύμα μετέβη με οικείο της πρόσωπο στο Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων, όπου περιέγραψε περιστατικά τα οποία είχαν λάβει χώρα σε βάρος της κατά το παρελθόν από τον πρώην σύντροφό της και τα οποία είχε καταγγείλει στην Αστυνομία. Παράλληλα, περιέγραψε ότι την προηγούμενη και την ίδια μέρα διαπίστωσε ότι ο πρώην σύντροφός της κινούνταν έξω από την οικία της. Κατά την παραμονή της στην Υπηρεσία δεν υπέβαλε έγκληση σε βάρος του, εκφράζοντας την επιθυμία να μεταφερθεί με περιπολικό στην οικία της. Κατά την έξοδό της από το Αστυνομικό Τμήμα κάλεσε την Αμεση Δράση και σε κοντινή απόσταση, ενώ συνομιλούσε με τηλεφωνήτρια, παρουσία του οικείου της προσώπου, δέχθηκε αιφνίδια επίθεση από τον πρώην σύντροφό της, ο οποίος με χρήση μαχαιριού την τραυμάτισε θανάσιμα».
Τίμια και ειλικρινής η ανακοίνωση; Σχεδόν. Περίπου. Αν όμως τα πράγματα μας στερούσαν το ηθικό δικαίωμα να χρησιμοποιήσουμε ένα από τα δύο επιρρήματα, «σχεδόν» και «περίπου», ή συνώνυμό τους («κατά προσέγγιση», «πάνω κάτω» κτλ.), τότε η Αστυνομία μας δεν θα ήταν αυτή που ξέρουμε. Αυτή που διαμορφώθηκε στις πέντε δεκαετίες μιας μεταπολίτευσης που δεν τόλμησε, σε καμία κυβερνητική εκδοχή της, να την εκδημοκρατίσει στο αναγκαίο βάθος. Δεν θέλησε ή δεν κατάφερε να πείσει τα μέλη της ότι, εξ ορισμού, είναι οι κατεξοχήν υπηρέτες του νόμου, και όχι περιφρονητές και καταπατητές του. Και ότι η πρώτη τους υποχρέωση είναι να λογοδοτούν τιμίως και ειλικρινώς για κάθε πράξη τους. Για κάθε «αστοχία» ή «υπέρβασή» τους.
Ατιμωρησία
Η συστηματική ατιμωρησία, όμως, όσο βαριά κι αν είναι τα ατοπήματα, όσο κραυγαλέα και κατάφωρα, έχει προ πολλού «νομιμοποιήσει» την πάσαν ένστολη αυθαιρεσία. Το αστυνομικό δελτίο κοσμείται πολύ συχνά από την παραβατική ή και εγκληματική δράση αστυνομικών. Τίγκα στις ΕΔΕ τα καλάθια απορριμμάτων της ΓΑΔΑ και του εκάστοτε υπουργού Δημοσίας Τάξεως. «Προστασίας του Πολίτη»; Οχι βέβαια. Ο παλιός τίτλος ταιριάζει, στην καθαρεύουσά του. Μολονότι ούτε καν δημόσια τάξη και ασφάλεια υπάρχει στη χώρα, έτσι όπως θα την εννοεί και ο νυν υπουργός, «η μεγάλη ελπίδα της Δημοκρατικής Παράταξης», καταπώς έλεγε τον Ιούλιο του 2002, μετά την εξάρθρωση της «17Ν», η «Αυριανή», που ο πρωτοσέλιδος ενθουσιασμός της δεν είχε κατασταλάξει αν ο κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έπρεπε να γίνει «δήμαρχος ή πρωθυπουργός». Αυτός που ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αρχές του 2009, κατηγορούσε την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή ότι επέτρεψε να γίνει η χώρα Καμπούλ, Βαγδάτη και Κολομβία. Να το θυμάται ο εν αποτυχίαις «επιτυχημένος»;
Σχεδόν τίμια και ειλικρινής, λοιπόν, η επίσημη ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. για τη νέα γυναικοκτονία. Γιατί; Επειδή εκείνο το «σε κοντινή απόσταση» που σφηνώθηκε κουτοπόνηρα ανάμεσα στις υπόλοιπες λέξεις με πηλήκιο, την ακυρώνει ηθικά στο σύνολό της. Πώς ορίζεται άραγε η «κοντινή απόσταση»; Με την ακρίβεια που ορίζεται ο χρόνος στις παροιμιώδεις απαντήσεις «δυο τσιγάρα δρόμος» ή «σε τρία τέρμινα»; Εννοούμε λίγα μέτρα; Κάμποσα; Αρκετά; Μπόλικα; Μετρημένα με τα δάχτυλα του ενός χεριού, άντε, και των δύο; Ή μήπως σαν «κοντινή απόσταση» υπονοούμε δεκάδες μέτρα, αν όχι και δυο-τρεις εκατοντάδες, οπότε «ουδεμίαν ευθύνην φέρομεν» για το συμβάν;
Τίγκα στις ΕΔΕ τα καλάθια απορριμμάτων της ΓΑΔΑ και του εκάστοτε υπουργού Δημοσίας Τάξεως. «Προστασίας του Πολίτη»; Οχι βέβαια.
Την απάντηση τη δίνει το βιντεοληπτικό υλικό, που προέρχεται από τις κάμερες του Αστυνομικού Τμήματος και του γειτονικού στοιχηματατζίδικου: η δολοφονική επίθεση έγινε ακριβώς έξω από το αστυνομικό φυλάκιο. Σε απόσταση μικρότερη των δύο μέτρων. Κοντινότερα δεν γίνεται. Ο φρουρός; Βρισκόταν μέσα στο κουβούκλιο, ασφαλισμένος, ενώ υποτίθεται ότι αυτό δικαιούται να το κάνει μόνο όταν βρέχει καταρρακτωδώς, χιονίζει κτλ. Υποτίθεται επίσης ότι όφειλε να σταματήσει έγκαιρα τον δολοφόνο, διότι αυτό είναι το «πρωτόκολλό» του: να μην επιτρέπει σε κανέναν να προσεγγίζει ανερώτητος το Τμήμα.
Αυτοαπαλλαγή
Με το αίμα της εικοσιοχτάχρονης Κυριακής Γρίβα ζεστό ακόμα μπροστά στο Α.Τ. των Αγίων Αναργύρων, η ηγεσία της Αστυνομίας έκρινε ότι μία από τις προτεραιότητές της, ίσως η κυριότερη, είναι η αυτοαπαλλαγή της, με την προβολή κάποιου άλλοθι, έστω και διάτρητου: «σε κοντινή απόσταση». Δηλαδή μακριούτσικα. Η χειραγώγηση της επικοινωνίας, η χάλκευση των πρώτων εντυπώσεων, αυτό είναι το παν. Οχι μόνο για την Αστυνομία αλλά συνολικά για την πολιτεία. Μέγας διδάχος η κυβέρνηση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, τα επικοινωνιακά τσακάλια της οποίας σκέφτηκαν τη νύχτα της τραγωδίας στα Τέμπη ότι πρέπει να φτιάξουν άρον άρον μια κάποια ασπίδα. Και την έφτιαξαν με πρώτη ύλη ηχητικά επιτήδεια κομμένα και ραμμένα. Και εκχωρημένα σε άλλα τσακάλια, δημοσιογραφικά, με χέρια πρόθυμα να λερωθούν για να καθαρίσουν τους υψηλούς φίλους τους.
Δεν είναι βέβαια αυτό το βαρύτερο ατόπημα της ΕΛ.ΑΣ. όσον αφορά τη «διαχείριση συμβάντος». Τρομάζει όμως, και τρομάζει πολύ, επειδή όσοι το διέπραξαν γνώριζαν ότι η δολοφονία είχε καταγραφεί από κάμερες, που θα τους διέψευδαν πάραυτα. Αν δεν ορρωδούν ούτε καν όταν ξέρουν ότι θα βγουν ψεύτες, χάρη στις αδιάσειστες τεχνολογικές μαρτυρίες, καλύτερα ας μη φανταστούμε τι διαπράττουν, ενσυνείδητα και αδίστακτα, όταν δεν υπάρχουν κάμερες ή όταν προλαβαίνουν να καταστρέψουν το υλικό τους.
Οπως όταν τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί –με «αντίσταση κατά της Αρχής», «διευκόλυνση καταληψιών» και λοιπά ανυπόστατα– πολίτες αγρίως ξυλοκοπηθέντες στην ταράτσα του σπιτιού τους ή σε διαδηλώσεις. Οπως όταν μεθόδευσαν τη συγκάλυψη των βασανιστηρίων που υπέστη μέσα στο Α.Τ. Βόλου ο Βαγγέλης Μάγγος. Οπως όταν «δεν τους πέρασε από το μυαλό» ότι όφειλαν να κατασχέσουν το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο εικοσάχρονος Ρομά Νίκος Σαμπάνης, που σκοτώθηκε από σφαίρες αστυνομικών στο Πέραμα, τον Οκτώβριο του 2021, και να το διατηρήσουν άθικτο ώσπου να εκδικαστεί και σε δεύτερο βαθμό η υπόθεση. Πήγε για σκραπ το αυτοκίνητο, μαζί και η αξιοπιστία της Αστυνομίας. Της πολιτείας δηλαδή.
Η Κυριακή Γρίβα ήταν η πέμπτη γυναίκα που δολοφονήθηκε μέσα στο 2024 επειδή ήταν γυναίκα. Εχασε τη ζωή της «σε κοντινή απόσταση» από το Α.Τ. και από το σπίτι του καθενός μας. Το λένε και οι αριθμοί. Σύμφωνα με έρευνα του Μεσογειακού Ινστιτούτου Ερευνητικής Δημοσιογραφίας, το 2022 η σωματική βία εναντίον γυναικών στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 20,5%, η σεξουαλική βία κατά 268,7% και οι βιασμοί κατά 34,1%. Η πατριαρχία ζει. Και τσακίζει όσες διανοηθούν να της πάνε κόντρα, απιστώντας στο πρότυπο του υποταγμένου κτήματος που ετοίμασαν γι’ αυτές οι αιώνες.
