Κινδυνεύει η χώρα από ακυβερνησία και πολιτική αστάθεια; Ο στόχος που έχει θέσει και που τον θεωρεί απόλυτα ρεαλιστικό και εφικτό η κυβερνητική ηγεσία, είναι το ποσοστό της Ν.Δ. στις ευρωεκλογές να βρεθεί στο 33% – ίσο, ίσως λίγο πάνω κι όχι λίγο κάτω από εκείνο των προηγούμενων ευρωεκλογών. Αυτός, άλλωστε, ήταν κι ο λόγος που (έπειτα από μετρήσεις της κοινής γνώμης) συμπεριελήφθη τελικά στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. κι ο Φρ. Μπελέρης: για να κερδηθεί μία ποσοστιαία μονάδα και το 32% να γίνει 33%. Αυτόν τον στόχο υπηρετεί η κινδυνολογία περί αποσταθεροποίησης. Ενα παραμύθι χωρίς δράκο.
Που έχει, όμως, χορηγούς. Με τις επιλογές του, τακτικές και στρατηγικές, αυτοκατατάσσεται σ’ αυτή την κατηγορία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρώτον, σε επίπεδο τακτικής, ζητεί να διεξαχθούν εθνικές εκλογές, επειδή γνωρίζει ότι δεν διατρέχει τον κίνδυνο να υποστεί τις συνέπειες –επειδή είναι βέβαιος ότι δεν θα γίνουν. Ωστόσο οι ευρωεκλογές δεν βγάζουν κυβέρνηση, πρώτον, ενώ, δεύτερον, τα δημοσκοπικά ευρήματα δείχνουν ότι η Ν.Δ. τείνει να αποσπά ίδιο ή ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό από τα δύο επόμενα κόμματα μαζί. Το μόνο, λοιπόν, που επιτυγχάνεται με τακτικές λεονταρισμών περί άμεσων εκλογών και πτώσης της κυβέρνησης, είναι να προσφέρεται τζάμπα πρώτη ύλη στην κυβερνητική κινδυνολογία περί αστάθειας.
Απειλή δεν είναι η αντιπολίτευση. Είναι η κυριαρχία και η αλαζονεία που εκτρέφεται.
Δεύτερον, σε επίπεδο στρατηγικής, εμφανίζεται ως ανάχωμα στη διαμόρφωση εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης. Τα στενά κομματικά ζητήματα αφορούν τα μέλη κάθε κόμματος και τις ηγεσίες τους. Το σημαντικό για την Κεντροαριστερά, όμως, δεν είναι ποιος θα βγει δεύτερος ή τρίτος στις ευρωεκλογές, αλλά ποιος πιστεύει, μπορεί και θέλει να συμβάλει, χωρίς μικρομεγαλισμούς και αλαζονείες, στη συνεργασία και ανασύνταξη των δυνάμεών της, με στόχο τη διαμόρφωση μιας κυβερνητικής πολιτικής κι ενός ηγετικού σχήματος που θα είναι σε θέση να διεκδικήσουν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας – τα σημερινά δεν μπορούν. Σ’ αυτές τις διαδικασίες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει αντίθετος, προτιμά ένα μικρό αλλά δικό του κόμμα κι όπου βγει – άλλωστε, ούτε καν η κοινή πρόταση δυσπιστίας δεν του άρεσε.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, δεν κινδυνεύει από την αντιπολίτευση. Απειλείται από την ίδια την κυριαρχία της και την αλαζονεία που εκτρέφεται.
Καταλληλότερος για πρωθυπουργός, μετά τον κ. Μητσοτάκη (35%) έρχεται ο κ. Κανένας (33%) – οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί βρίσκονται στο 9% και κάτω. Αλλά η διεύρυνση των ανισοτήτων, η επιδεικτική πολυτελής κατανάλωση σε αντίστιξη με τη μεγάλη στέρηση για το ένα τρίτο της κοινωνίας, η διευρυνόμενη διαφθορά, η επίμονη υπερπαραγωγή νεόπτωχων με εξαιρετική μόρφωση και πενιχρά αμειβόμενη εργασία, ο φόβος και η δηλητηριώδης υποψία ότι καθένας θα είναι μόνος του αν του τύχει «η στραβή», όλα αυτά δεν απαλύνουν ούτε τιθασεύονται από ενδεχόμενη επιβεβαίωση της κυβερνητικής κυριαρχίας με ένα 33% ή άλλο ποσοστό που θα αρχίζει από 3. Θα συνεχίσουν να αγριεύουν. Γιατί, κίνδυνος αποσταθεροποίησης δεν υπάρχει. Ο κίνδυνος που διατρέχει η κυβέρνηση είναι η σταθεροποίηση και η ενίσχυση της αλαζονείας.
