Είναι άδικο να λέμε ότι «σε αυτές τις ευρωεκλογές δεν συζητάμε μεγάλα θέματα της Ευρώπης». Σάμπως τα συζητήσαμε στις προηγούμενες ή σε εκείνες του 2014; Υπάρχουν όμως πτυχές του δημόσιου διαλόγου, π.χ. η τύχη των ψήφων των Σπαρτιατών, που ο κομματικός ανταγωνισμός τις σπρώχνει στη σφαίρα του παραλόγου.
Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κ. Τάκης Θεοδωρικάκος δήλωσε τις προάλλες «εμείς θέλουμε τις ψήφους όλου του ελληνικού λαού, δεν αναφέρομαι σε πολιτικό κόμμα. Στον ελληνικό λαό αναφερόμαστε. Θέλουμε όλες τις ψήφους, απευθυνόμαστε σε όλους τους Ελληνες» (Παραπολιτικά, 25.4.2024). Αντιμετώπισε τη χλεύη σε βαθμό υστερίας από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. «Θα περίμενα από τον κ. Μητσοτάκη την άμεση διαγραφή του κ. Θεοδωρικάκου, αλλά νομίζω ότι γνωρίζουμε πλέον όλοι ότι η Ν.Δ. είναι ένα ποτ πουρί Δεξιάς και Ακροδεξιάς, όπου όλοι οι ακραίοι χωράνε, από υποψήφιους ευρωβουλευτές μέχρι ψηφοφόρους», δήλωσε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κ. Στέφανος Κασσελάκης.
Το βράδυ της ίδιας μέρας –και ίσως ως Θεία Δίκη– ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Βασίλης Κασσελάκης δήλωνε για τις ψήφους των Σπαρτιατών ότι «το τι ψηφίζει ο καθένας είναι μια έκφραση ελευθερίας και αυτόνομης σκέψης, καλά κάνει. Ευπρόσδεκτες είναι». Ηταν η σειρά της Ν.Δ. να αντιδράσει. «Σε ένα κανονικό κόμμα, ο κ. Κασσελάκης θα είχε ήδη διαγραφεί. Αλλά ένα κανονικό κόμμα θα κατέθετε και υπόμνημα στον Αρειο Πάγο εμπρόθεσμα και δεν θα έπαιζε το γελοίο θέατρο που είδαμε προχθές», δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου κ. Νίκος Ρωμανός.
Από την Κουμουνδούρου ανταπάντησαν πως «ο πρώτος και μοναδικός πολιτικός αρχηγός ο οποίος ξεκαθάρισε με απόλυτο τρόπο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμεί τις ψήφους των Σπαρτιατών είναι ο πρόεδρος Στέφανος Κασσελάκης», λες και οι ψηφοφόροι θα τον ρωτήσουν αν μπορούν να ψηφίσουν το κόμμα του.
Η συζήτηση πλέον έχει γίνει τόσο παράλογη που δεν μπορεί καν να σχολιαστεί. Τι ακριβώς σημαίνει «δεν θέλουμε τις ψήφους των Σπαρτιατών» και πώς θα διασφαλίσουν ότι κάποιοι δεν θα πάνε στο ένα ή στο άλλο κόμμα; Θα υπογράφουν υπεύθυνη δήλωση του ν. 105; Κι αν κάποιοι από αυτούς έβαλαν μυαλό και θέλουν να προτιμήσουν το δημοκρατικό τόξο, θα πρέπει πρώτα να δείξουν συγχωροχάρτι; Μήπως δι’ αυτού του τρόπου πετάμε την μπάλα στην εξέδρα του παραλόγου και αντί να συζητάμε τις ακροδεξιές – αντιφιλελεύθερες απόψεις που εμφιλοχωρούν στην κοινωνία και στα κόμματα κουβεντιάζουμε για το φύλο των αγγέλων; Με δεδομένο δε ότι τα μεγάλα θέματα της Ευρώπης χάθηκαν από το προσκήνιο, μήπως να κρατήσουμε τον διάλογο στη σφαίρα του ορθού λόγου; Μη χάσουμε και τα λογικά μας επειδή έχουμε εκλογές…
