Γνωρίζω ότι αναλαμβάνω ένα υψηλό ρίσκο χρησιμοποιώντας το επίθετο «κοντός», καθώς στην εποχή μας θεωρείται μειωτικός χαρακτηρισμός, άγνωστο γιατί. Ετσι, θα ήταν πιο δόκιμο και πιο ακίνδυνο να έκανα χρήση μιας περιφραστικής έκφρασης για να αποδώσω τη συγκεκριμένη φυσική κατάσταση. Θα μπορούσα να γράψω «μη ψηλός» και κάτι ανάλογο να γίνεται και με τη χρήση άλλων συναφών επιθέτων. Από την άλλη μεριά σκέφτομαι τι προβλήματα θα αντιμετώπιζαν σήμερα ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός της ταινίας «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός». Το πιο πιθανό είναι να επέλεγαν άλλον τίτλο, διαφορετικά οι γνωστοί κήνσορες θα ζητούσαν τη διαγραφή τους από τα επαγγελματικά μητρώα. Τώρα πώς θα γινόταν ο Ρίζος ψηλός, ή όχι κοντός, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.
Αποτολμώ όμως να συνεχίσω το άρθρο μου όπως ακριβώς είναι ο τίτλος του, διότι ανήκω σε μια αθυρόστομη γενιά που έμαθε να εκφράζεται χωρίς περιορισμούς και κυρίως χωρίς να υφίσταται την εξευτελιστική διαδικασία της αυτολογοκρισίας. Μάθαμε πως δεν υπάρχουν προσβλητικές λέξεις και εκφράσεις, αλλά μόνον άνθρωποι που θέλουν να προσβάλουν και να μειώσουν τον απέναντι. Συνεπώς, αισθάνομαι απενοχοποιημένος όταν χρησιμοποιώ τέτοια επίθετα, άλλωστε μεγάλωσα με το δίδυμο «ο κοντός και ο ψηλός», όπως αποκαλούσαμε τον Μίμη Δομάζο και τον Αντώνη Αντωνιάδη.
Αισθάνομαι απενοχοποιημένος όταν χρησιμοποιώ τέτοια επίθετα, άλλωστε μεγάλωσα με το δίδυμο «ο κοντός και ο ψηλός», όπως αποκαλούσαμε τον Μίμη Δομάζο και τον Αντώνη Αντωνιάδη…
Υστερα από αυτή την εισαγωγή, μπαίνω στο κυρίως θέμα, που αποτέλεσε και την αφορμή αυτών των 440 λέξεων. Εχω παρατηρήσει πως πολλοί συνάνθρωποί μας, ως επί το πλείστον πολιτικοί, αισθάνονται άβολα με το ύψος τους. Οχι οι ψηλοί, αλλά οι άλλοι, οι λιγότερο ψηλοί, για να μην εκνευρίζω τους θιασώτες της πολιτικής ορθότητας. Αισθάνονται μειονεκτικά διότι τους λείπουν αρκετοί πόντοι και προσπαθούν να τους αναπληρώσουν με διάφορα τεχνάσματα, ένα εκ των οποίων είναι να σηκώνονται στις μύτες των ποδιών τους κατά τη στιγμή της φωτογράφισης. Ομως ο φακός είναι αμείλικτος. Καταγράφει το γεγονός και στη συνέχεια η συγκεκριμένη εικόνα γίνεται viral στο Διαδίκτυο. Ετσι, οι πόντοι που εκλάπησαν επιστρέφονται στη μητέρα φύση, αποκαθιστώντας την τάξη. Δηλαδή λύση δεν υπάρχει; Επί της ουσίας, όχι. Ενας που είναι κοντός δεν μπορεί στα 50 χρόνια του να ψηλώσει.
Και εδώ ανακύπτει το φιλοσοφικό – υπαρξιακό ερώτημα. Δεν μπορούν όλοι αυτοί να συμβιβαστούν με αυτό που είναι; Δεν μπορούν να ισορροπήσουν, αποδεχόμενοι μια κατάσταση για την οποία στο κάτω κάτω δεν ευθύνονται οι ίδιοι, αλλά μάλλον κάποια γονίδια; Και προς παρηγοριά τους, υπενθυμίζω ότι η Ιστορία έχει να επιδείξει πολλές μεγάλες προσωπικότητες που στερούνταν ύψους. Αλλωστε είναι και κωμικό να βλέπεις κάποιον πολιτικό που γνωρίζεις πως δεν είναι και πρώτο μπόι, αίφνης στις φωτογρα-φίες να ψηλώνει.
Λόγω των ημερών, ποντάρω στην επιείκεια και στη μεγαλοψυχία των πολιτικορθάκηδων. Στο φινάλε, ας μη λησμονούμε πως «ο ψηλός είναι δούλος του κοντού»!
