Οπως και να το δούμε, οι επιδόσεις των Ελλήνων στο τελευταίο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν ήταν καλές. Μοναδικό κέρδος από άλλη μια χαμένη ευκαιρία θα ήταν εάν οι ηγεσίες των κομμάτων είχαν μάθει κάτι από αυτόν τον απολογισμό και επέλεγαν υποψήφιους ευρωβουλευτές που θα μπορούσαν να ωφελήσουν τη χώρα συμβάλλοντας ενεργά στην εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Από τη στιγμή, όμως, που η εκλογή είναι με σταυρό και όχι λίστα, τα κόμματα επιλέγουν υποψηφίους με το κριτήριο ότι θα τους φέρουν ψήφους. Ετσι, έχουμε ευρωβουλευτές με μεγάλη αναγνωρισιμότητα στην Ελλάδα και μηδενική παρουσία στο έργο του Κοινοβουλίου. Η κατάσταση διαιωνίζεται, καθώς προτεραιότητα αυτών των ανθρώπων είναι να φαίνονται στην πατρίδα. Οπότε, ή αδιαφορούν για τα τεκταινόμενα στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο ή «αξιοποιούν» τη θέση τους εκεί για παρεμβάσεις στην ελληνική πολιτική σκηνή, χωρίς να προσφέρουν κάτι σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Οι απώλειες λόγω αυτής της νοοτροπίας είναι πολλές. Ισως ακόμη πιο ουσιαστικό πρόβλημα από την αδράνεια των ευρωβουλευτών μας είναι η εικόνα της χώρας μας που εκπέμπουν. Οι εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο είναι καθρέφτης της εσωτερικής πολιτικής σκηνής, ενώ το αποτέλεσμα είναι η εικόνα που παρουσιάζουμε στον κόσμο. Ο καθρέφτης δείχνει τις προτεραιότητες των κομμάτων, παρουσιάζει τα πρόσωπα που τους είναι χρήσιμα στην εγχώρια πολιτική σκακιέρα. Ομως, αυτή η εικόνα δεν εκφράζει την πραγματική δυναμική, τις ανησυχίες και τις ελπίδες των πολλών Ελλήνων. Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, το κύριο μέλημα των πολιτικών θα έπρεπε να είναι η εξέλιξη της Ευρώπης με τρόπο που θα καλύψει τις ανάγκες μας και θα ωφελήσει την Ελλάδα στο διηνεκές. Η ποιότητα, η αποδοτικότητα και η εμπειρία Ελλήνων στις επιστήμες, στα επαγγέλματα, στις επιχειρήσεις σε πολλές χώρες-μέλη της Ε.Ε. αλλά και σε όλο τον κόσμο δείχνουν πώς πρέπει να επιλέγονται οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές και πώς να συνεργάζονται με τους εκπροσώπους άλλων λαών. Αυτό δεν σημαίνει αναζήτηση υποψηφίων μόνο εκτός των ελληνικών συνόρων, αλλά την επιλογή τους εδώ με κριτήριο την ικανότητά τους να εργαστούν σκληρά στην καρδιά της Ευρώπης.
Η ενεργή συμμετοχή στην εξέλιξη της Ευρώπης απαιτεί όραμα και δουλειά, όχι ανθρώπους που απλώς συμβολίζουν κάτι στη χώρα τους.
Τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας απαιτούν λύσεις που θα εστιάζουν στη δική της περίπτωση, αλλά θα ενσωματώνονται στην πολιτική της Ε.Ε. Η κλιματική κρίση, π.χ., πλήττει την Ελλάδα με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι τις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Η συλλογική πολιτική θα μπορέσει να ενσωματώνει τις ιδιαιτερότητές μας όταν υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι που θα εργαστούν γι’ αυτό. Το κλίμα είναι ένα παράδειγμα. Στα ζητήματα των συνόρων και των μεταναστών, στην αγροτική παραγωγή, στην άμυνα και στην πολιτική προστασία, στις σχέσεις με την Τουρκία, με την Κίνα, τη Ρωσία, την Αλβανία και τη Βόρεια Μακεδονία, στο δημογραφικό πρόβλημα, η Ελλάδα πρέπει να συνδέσει τις ανάγκες της με το γενικότερο ευρωπαϊκό συμφέρον.
Η ενεργή συμμετοχή στην εξέλιξη της Ευρώπης απαιτεί όραμα και δουλειά, όχι ανθρώπους που απλώς συμβολίζουν κάτι στη χώρα τους. Οταν βλέπουμε μόνο εαυτούς, αγνοούμε τις εξελίξεις, δεν συμμετέχουμε στη διαμόρφωση της Ενωσης. Οταν μεταφέρουμε τις εγχώριες εντάσεις στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο, προσπαθώντας να κερδίσουμε πολιτικούς πόντους στην Ελλάδα, δεν χάνουμε απλώς ευκαιρίες για καλύτερο μέλλον των Ελλήνων: παρουσιάζουμε μια εικόνα παθητική και ασόβαρη, δείχνουμε να περιμένουμε από άλλους να διαμορφώσουν τις πολιτικές που έχουμε ανάγκη. Σαν να αδυνατούμε να λυτρωθούμε από τη νοοτροπία της κηδεμονίας και όταν οι τελευταίοι κηδεμόνες έχουν φύγει. Ας ελπίσουμε ότι οι επόμενοι ευρωβουλευτές θα κάνουν κάτι για να αλλάξει αυτή η εικόνα.
