Εδώ κι εκατό χρόνια, όταν γεννήθηκα εγώ, γονείς, δάσκαλοι, παπάδες, γιαγιάδες, ακόμη και άγνωστοί σου περαστικοί γέροντες, οι πάντες σου κοπανούσαν με κάθε ευκαιρία και από το πρωί ώς το βράδυ πως «τα καλά κόποις κτώνται», και το «παν μέτρον άριστον». Ηθελες να φας μύγδαλα; Επρεπε να τα σπάσεις μόνος σου, κι ας ήσουν ακόμη τόσο αδέξιος που τις περισσότερες φορές κοπανούσες το δάχτυλό σου παρά πετύχαινες το μύγδαλο. Ηθελες να φας πέντε-έξι πορτοκάλια; Οχι, ένα αρκούσε, διότι «παν μέτρον άριστον» και τι θα γινόταν αν όλοι στην οικογένεια ήθελαν από έξι ο καθένας; Ηθελες να πιεις νερό; Αμέσως σου έδιναν σταμνί και σε έστελναν στη βρύση να το γεμίσεις. Κι όσο μεγάλωνες, τόσο μεγάλωνε και η στάμνα που σου έδιναν, άσε που με τα χρόνια σού πρόσθεταν και βόλτες στη βρύση, για να ποτίζεις και τα πιο ανήμπορα μέλη της οικογένειας, που τότε περιλάμβανε παππούδες, γιαγιάδες, ανύπαντρες θείες, και διάφορους άλλους. Καθόσουν να πιεις έναν καφέ στις έντεκα το πρωί; Χάθηκες! Ο ίδιος ο καφετζής θα σε μαρτυρούσε στον πατέρα σου και, γυρίζοντας σπίτι σου, θα έτρωγες παρά μία τεσσαράκοντα, για να μάθεις ότι «παν μέτρον άριστον», δηλαδή και καφέ μπορούσες να πιεις και λουκούμι να φας, αλλά με μέτρον, μια φορά στα τόσα, και μόνον αφού είχες τελειώσει όλες τις άλλες σου δουλειές.
Κοντολογίς με κάτι τέτοια μεγάλωσα και σ’ αυτά πίστευα μέχρι που έπεσαν απανωτά τα γεγονότα στο κεφάλι μου: πρώτα ήρθε ο ιλιγγιώδης πολλαπλασιασμός των καφενείων και η ολοσχερής κατάληψή τους από νέους, σε όλες τις πόλεις, και σε όλες τις ώρες ημέρας και νυκτός. Ακολούθησε η Εποχή των Φώτων, δηλαδή τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ μάς τα άλλαξε: Με Βαρουφάκειον έμπνευση αγριοκοίταξε την Ευρώπη και «εποίησε αυτήν τρέμειν», οπότε ξεροσταλιάσαμε εμπρός σε κλειστές τράπεζες· συγχρόνως διατυμπάνιζε το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» περιπτυσσομένης όμως συγχρόνως την άκραν Δεξιάν· χιλιάδες μετανάστες ήρθαν και λιάστηκαν στις πλατείες μας· η δε Μαντάμ Μέρκελ τρόμαξε τόσο πολύ, η κακομοίρα, από το απειλητικό go back του πρωθυπουργού μας, ώστε αλαφιασμένη μας έκλεισε τα σύνορα και μας άφησε να βράζουμε στο ζουμί μας. Την εποχή εκείνη άρχισε να κλονίζεται σοβαρά η πίστη μου στο «μέτρον», ιδίως όσον αφορά τις σχέσεις του με τις ψήφους. Οσο πιο άσχετος με το «μέτρον» ήταν ο λόγος του πρωθυπουργού μας, τόσο πιο επίμονα φαινόταν να τον ψηφίζουν οι οπαδοί του.
Εδωσε κάποτε ο Θεός και σταμάτησαν εκείνες οι στροφές των 360 μοιρών. Αλλαξε η κυβέρνηση. Πέρασαν τρία-τέσσερα χρόνια· οι παλαιές μου εκείνες θεωρίες περί των καλών που μόνον με κόπο κτώνται και του μέτρου που πρέπει να έχουμε σε όλα μας, ξαναζωντάνευαν. Αλλά μόλις πήρα μια ανασούλα, εμφανίστηκε ένας άλλος· νέος πάλιν, ωραίος πάλιν, ευσταλής πάλιν και πλούσιος. Αλλά τι πλούσιος! Σαν το βασιλόπουλο του παραμυθιού – να χαρίζει γήπεδα σε σχολεία, να τσοντάρει στα οικονομικά του κόμματός του, να δεξιώνεται τους συνεργάτες του για συνεδριάσεις στο νησί του, να ψωνίζει στο πι και φι παλατάκι στο Κολωνάκι προκειμένου να στεγαστεί αξιοπρεπώς… Παραμυθένιος ο πλούτος, αλλά και οι λύσεις του; Αυτές πια είναι αυτόχρημα θαυματουργές.
Πάρτε το στρατιωτικό. Γενεές γενεών Ελλήνων έχουν κάμει δύο, πέντε, ακόμη και δέκα χρόνια στρατιωτικό. Εκείνος το τελείωσε μέσα σε δεκαπέντε ημέρες, που απαθανατίστηκαν μάλιστα φωτογραφικώς με συγκλονιστικότερη όλων εκείνη όπου αγκαλιάζει τον μπαμπά του, προς αποχαιρετισμόν, στην είσοδο του στρατοπέδου.
Ενας άνθρωπος που στη βάφτισή του το λάδι έγινε μέσα στην κολυμπήθρα σταυρός, μιλάει με παραβολές ενίοτε.
Εντούτοις το μεγαλύτερό του θαύμα είναι αυτό των οικονομικών: Τι μας είπε για τις δαπάνες για την Υγεία; Πως θα τις αυξήσει στο 5%. Και κάγχασαν όσοι ήξεραν πως ξοδεύουμε ήδη το 5,8% του προϋπολογισμού. Αλλά κακώς εκάγχασαν! Το Πέντε του ανθρώπου αυτού δεν θα μπορούσε να είναι ένα κοινό πέντε. Εχει νόημα πολύ βαθύτερο που προφανώς παραπέμπει στα Ευαγγέλια. Δηλαδή σε εκείνους τους Πέντε άρτους, που ευλογήθηκαν και έτσι χόρτασαν τα πλήθη. Ενας άνθρωπος που στη βάφτισή του το λάδι έγινε μέσα στην κολυμπήθρα σταυρός, μιλάει με παραβολές ενίοτε. Με το κρυπτικό εκείνο Πέντε μάς είπε πως έχει τον τρόπο να κάνει το ένα πολλά και το πέντε μύρια. Εμείς δεν έχουμε παρά να περιμένουμε: από τη στιγμή που θα αναλάβει την κυβέρνηση αυτός, κανένας Ελλην δεν θα ιδρώνει πλέον για να βγάζει το ψωμάκι του· πάντες οι μη εργαζόμενοι θα καλοτρώνε, το δε μέτρον θα καταστεί άχρηστον παντελώς.
Αυτά μας είπε με τις πράξεις και τις παραβολές του, εγώ δε τον κατάλαβα και τον πιστεύω.
Η κ. Αθηνά Κακούρη είναι συγγραφέας.
