Περπατώντας στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου, απλώς για αναψυχή, μύριες σκέψεις γέμιζαν το μυαλό μου. Αξίζει αυτή η βόλτα ως μάθημα. Υπάρχουν πολλές πλαϊνές είσοδοι και, όπως θα δείτε, πλήθος κόσμου από τις παρακείμενες γειτονιές των Ανω Ιλισίων, του Ζωγράφου και της Καισαριανής βγαίνει για περπάτημα, για τρέξιμο, για βόλτα με παιδιά ή σκυλιά, για ποδήλατο. Είναι αυτό που λέμε «πνεύμονας πρασίνου». Και είναι. Δεν υπάρχει αντίρρηση ως προς αυτό. Υπάρχουν κυρίως πεύκα, ευκάλυπτοι, θάμνοι. Υπάρχουν μονοπάτια και δρόμοι με άσφαλτο. Υπάρχουν τα κτίρια των διαφόρων σχολών. Και όλη η νεοελληνική πραγματικότητα. Αυτή κυρίως. Εχω περπατήσει πολλές φορές εκεί. Αλλά τις προάλλες, όταν ακόμη έλειπαν χιλιάδες Αθηναίοι λόγω Πάσχα, το τοπίο είχε αποκτήσει μια άλλη αίσθηση. Τα κτίρια, μοναχικά και παγερά. Απωθητικά, θυμίζουν σοβιετική εποχή, και ας τα υπογράφουν ονομαστοί αρχιτέκτονες του περασμένου αιώνα. Η ελληνική σκέψη μοιάζει παγωμένη στον χρόνο. Η γη ολόγυρα είναι διψασμένη. Οι κάδοι απορριμμάτων, ξέχειλοι. Αλλά το χώμα έβγαζε το άρωμά του. Τα σκυλιά που τα είχαν βγάλει βόλτα απολάμβαναν κάθε βήμα. Οσοι έτρεχαν για σωματική άσκηση φαίνονταν ευτυχείς. Περπατούσα και απολάμβανα τον μυρωμένο αέρα από τα πεύκα και τους ευκαλύπτους, αλλά αυτή η παγερά απόκοσμη αίσθηση εκείνης της ημέρας, δίπλα στα άψυχα κτίρια, χωρίς ίχνος ζωής, υπογράμμιζε την παράλληλη πραγματικότητα.
Αυτή η άλλη πραγματικότητα μου έδειχνε ένα απέραντο πάρκο στους πρόποδες του Υμηττού, για φοιτητές, καθηγητές και λοιπούς πολίτες, που θα μπορούσε να είναι παράδεισος. Αλλά δεν ήταν. Παρά την αποψίλωση που περιοδικά και κατά τόπους γίνεται στην Πανεπιστημιούπολη (που είναι δημόσιος χώρος δίπλα σε πυκνοκατοικημένες περιοχές), το φυσικό περιβάλλον είναι σε μαρασμό. Κοιτούσα τις ατελείωτες εκτάσεις με την αφρόντιστη χλωρίδα, τα σκουριασμένα κάγκελα, τα γκράφιτι, την απωθητική αρχιτεκτονική, τη γενικευμένη αίσθηση εγκατάλειψης και σκεφτόμουν πόσο εθισμένοι είμαστε στην Ελλάδα με αυτές τις εικόνες. Πόσο φυσιολογικό θεωρούμε ότι οι δημόσιες εκτάσεις θα είναι πάντα προσβλητικές για τον πολίτη. Και σκεφτόμουν επίσης τους φοιτητές και τους καθηγητές. Την απουσία μιας κίνησης για τη φροντίδα αυτού του δυνητικού παραδείσου που στην κοινή αντίληψη έχει συνδεθεί με τη βία και την παραβατικότητα. Καλοκαίρι έρχεται και για μια ακόμη φορά τα ξερά χόρτα και τα ξερά κλαδιά στα δέντρα θα είναι έτσι παρατημένα σε απόσταση 20 μέτρων από τις πολυκατοικίες των Ανω Ιλισίων και του Ζωγράφου. Ολες οι είσοδοι είναι σκουριασμένες και σπασμένες. Αυτή η κατάσταση, που είναι η καθημερινότητα για τους περιοίκους, συνοψίζει δυστυχώς την εικόνα της κοινωνίας μας. Της εκπαιδευτικής κοινότητας, των φοιτητών, των πολιτών, των υπουργείων, των δήμων και της Περιφέρειας.
