Πριν από μερικά χρόνια, ο αειθαλής Τίτος Πατρίκιος εξέδωσε ένα υπέροχο αυτοβιογραφικό ποίημα. Αντιγράφουμε μερικούς στίχους: «Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά αντικρίζεις // για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει // για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα // για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ // και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου (…) γι’ άλλα που τα σχεδίασαν άλλοι και βγήκαν διαφορετικά // για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις // για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες // και κάποτε, μία στις χίλιες πραγματώθηκαν… Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση».
Καλό είναι να κορνιζώσουν αυτό το ποίημα στα κεντρικά της EBU (European Broadcasting Union, Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ενωση) αντικαθιστώντας ίσως την «ποίηση» με την «πολιτική». Τα στελέχη της κάθε χρόνο παλεύουν να κρατήσουν την πολιτική εκτός διαγωνισμού της Γιουροβίζιον, έρχονται όμως «πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις…».
Ο φετινός διαγωνισμός θεωρήθηκε εξόχως πολιτικοποιημένος, πρωτίστως λόγω των διαμαρτυριών για τα εγκλήματα της κυβέρνησης Νετανιάχου στη Γάζα. Ομως, όπως θα έλεγε ο ποιητής, υπάρχουν πολιτικά «πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα». «Το 1975 η Ελλάδα μποϊκόταρε τη Γιουροβίζιον λόγω συμμετοχής της Τουρκίας. Το 1976, η Τουρκία δεν πήρε μέρος, αλλά παρ’ όλα αυτά μετέδιδε τη διοργάνωση στην τηλεόραση. Κατά τη διάρκεια της ελληνικής συμμετοχής με το τραγούδι της Μαρίζας Κωχ “Παναγιά μου, Παναγιά μου” με αναφορές στον πόλεμο και στην προσφυγιά, η μετάδοση διακόπηκε και αντ’ αυτού μεταδόθηκε ένα εθνικιστικό τουρκικό τραγούδι. (…) Το 1978 στο Παρίσι, όταν έγινε σαφές ότι το Ισραήλ θα κέρδιζε με τον Ιζάρ Κοέν, η γειτονική Ιορδανία τερμάτισε τη μετάδοση και ανακοίνωσε με θράσος ότι νικήτρια ήταν η βελγική συμμετοχή» (Deutsche Welle, 6.5.2024).
Η φετινή διοργάνωση μας φάνηκε εξόχως πολιτικοποιημένη, ίσως επειδή δεν το περιμέναμε από τα… «παιδιά».
Θεωρούμε τη νέα γενιά εντελώς απολιτίκ. Θα συμφωνήσουμε ότι δεν έχουν τους δικούς μας κώδικες επικοινωνίας ή ίσως να μην έχουν καθόλου. Το χασμουρητό της Μαρίνας Σάττι φάνηκε σε κάποιους απρεπές. Επιχείρησαν μάλιστα να δημιουργήσουν πολιτικό ζήτημα εκ του μη όντος. Στην πραγματικότητα, όμως, ο μορφασμός ήταν απλώς άστοχος. Η νεαρή Ισραηλινή τραγουδίστρια δεν ευθύνεται για τα πεπραγμένα της κυβέρνησής της και μπορεί να ανήκει στο συρρικνούμενο, αλλά ακόμη ισχυρό φιλειρηνικό κομμάτι του Ισραήλ.
Επομένως: ψυχραιμία, (ηλικιωμένα) παιδιά! Δεν χάθηκε ο κόσμος, ούτε η θέση της Ελλάδας στο διεθνές στερέωμα από ένα χασμουρητό…
