Ο ένας μάλλον προτιμά τους σκύλους ράτσας, μιμούμενος και σε αυτό τον ηγέτη των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, που έπαιζε με τα πανάκριβα, χοντρά σκυλιά του στα γρασίδια του Λευκού Οίκου. Φωτογραφίζεται διαρκώς αγκαλιά με κάποιο απ’ αυτά τα λευκά, κοντούτσια σκυλάκια που κυρίως προτιμούν οι συνταξιούχες, αυτά που γαβγίζουν ακόμη και τη σκιά τους και έχουν ένα μονίμως παρεξηγημένο ύφος προς όλους και προς όλα. Σκέτες ντίβες. Ισως είναι συνειδητή στάση η επιλογή του αρχηγού της αντιπολίτευσης να χαϊδεύει αυτά τα κακότροπα και γκρινιάρικα κανισοειδή. Γαβγίζουν ώσπου να τα πάρεις αγκαλιά, μετά σωπαίνουν, όπως και κάποιοι άνθρωποι. Αλλωστε θέλει και λίγο θάρρος να περπατάς ως ανοιχτά γκέι άντρας στην Αρτα και στον Βόλο, οπότε σίγουρα τα κανίς-γκριφόν-τεριέ δεν είναι οι χειρότεροι τραμπούκοι που μπορεί να σου τύχουν.
Ο πρωθυπουργός από την άλλη έβαλε στο Μέγαρο Μαξίμου ένα κυνηγόσκυλο-τεμπελόσκυλο, το ύφος του οποίου είναι απολύτως μαγικό. Επίσης, είναι γνησίως αστείο που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το παιχνίδι εξουσίας που παίζεται γύρω του, παρόλο που συμβάλλει σ’ αυτό ανεπίγνωστα (όντως, τι να σκέφτεται όταν τον τραβάνε οι κάμερες; Λογικά τι θα φάει). Η υιοθέτησή του συνδέθηκε με μία προσπάθεια να μπει μια τάξη στο ζήτημα των αδέσποτων στη χώρα. Με αφορμή την υιοθεσία του κυνηγόσκυλου-τεμπελόσκυλου από τον πρωθυπουργό, δόθηκε πρωτοφανής δημοσιότητα στο ζήτημα της διαβίωσης των αδέσποτων σκύλων, στις συνθήκες κράτησης-εξόντωσής τους, στην κατασπατάληση πόρων σε επίπεδο δήμων και σε φριχτές πρακτικές απέναντι στα κυνηγόσκυλα.
Ο δήμαρχος Αθηναίων ενημέρωσε μέσω Instagram πως εγκρίθηκαν δαπάνες για τα ζώα συντροφιάς και τη φροντίδα τους. Πολύ ωραία όλ’ αυτά, μακάρι να διευκολυνθούν κι άλλο οι διαδικασίες υιοθεσίας, να χρηματοδοτηθούν όσοι/όσες δίνουν από τα λίγα που ’χουν για τα αδέσποτα και να ενισχυθούν με την αναγκαία υλική βοήθεια αυτοί/αυτές που τα σώζουν. Και μακάρι αυτό το καινοφανές ενδιαφέρον για τους σκύλους να μη φέρει και τις κακές συνέπειες της μόδας που ήδη βλέπουμε γύρω μας: άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από σκυλιά τα σέρνουν και τα κλωτσάνε σε καφέ και μπαρ, άσχετοι και ανίδεοι, επειδή θέλουν να ’χουν κάτι να βάζουν στα σόσιαλ.
Πίσω στην πολιτική. Οι σκύλοι με εξουσία δεν είναι κάτι καινούργιο. Μπορείτε να ψάξετε στο Ιντερνετ μία τρομακτική φωτογραφία από συνάντηση της Ανγκελα Μέρκελ με τον Πούτιν το 2007. Η Μέρκελ είναι τώρα συνταξιούχος και λογικά καλλιεργεί οικολογικό κρασί για την ίδια και τον σύντροφό της. Ο Πούτιν έχει ακόμη την εξουσία στη χώρα του και την ευθύνη του αιματοκυλίσματος στην Ευρώπη. Η χώρα του δεν είναι μία δημοκρατία, αλλά ένα κράτος φόβου. Ε, όλ’ αυτά μπορείτε να τα θαυμάσετε σε φωτό του 2007 όπου ο Πούτιν αράζει στην καρέκλα του με αυτάρεσκο ύφος και ένα θηριώδες, μαύρο σκυλί αλωνίζει μπροστά από την πολύ φοβισμένη καγκελάριο. Η Μέρκελ –μία κορυφαία μορφή στην πολιτική ζωή της Ευρώπης, απ’ όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, μία ηγέτιδα– φοβόταν τους σκύλους ήδη από το 1995, μετά από κάποια επίθεση.
Ο Πούτιν ζήτησε συγγνώμη, αφού καλά καλά άφησε το σκυλί ν’ αλωνίσει λίγο μέσα στην αίθουσα της συνάντησης. Υπάρχουν πραγματικά άβολες φωτογραφίες απ’ αυτήν την επίσκεψη όπου ο σκύλος πλησιάζει την καγκελάριο κι αυτή κρατιέται σε μία αμήχανα αξιοπρεπή στάση. Αργότερα η Μέρκελ δήλωσε: «Καταλαβαίνω γιατί πρέπει να το κάνει αυτό, για ν’ αποδείξει ότι είναι άντρας. Φοβάται την ίδια τη δική του αδυναμία. Η Ρωσία δεν έχει τίποτα, καμία επιτυχία στην πολιτική ή την οικονομία. Αυτό έχουν όλο κι όλο» (CNN, «I didn’t mean to scare Angela Merkel With my Dog», βλ. και το εκτενές προφίλ της πορείας της Μέρκελ στο περιοδικό New Yorker, The Quiet German, George Parker, 2014).
Τι λέει, λοιπόν, η Μέρκελ; Οτι η επίδειξη πυγμής μέσω της παρουσίας του σκύλου είναι μία προσπάθεια να δημιουργηθεί θέαμα (ο στιβαρός άντρας φοβερίζει εύκολα τη Δυτική γυναίκα), αφού οι Ρώσοι δεν έχουν μέσα διαβίωσης – τουλάχιστον όχι οι απλοί Ρώσοι ή όσοι δεν δικτυώθηκαν «σωστά» με τα δίκτυα της διαφθοράς. Ας παρατηρήσουμε εδώ μία σαφή διαφορά με τα δικά μας. Στη δική μας πολιτική ζωή η επιστράτευση των σκύλων δεν είναι για να επιδειχθεί κάποιου είδους ματσίλα.
Στη δική μας πολιτική ζωή, οι σκύλοι γύρω από τον δήμαρχο ή τον πρωθυπουργό, οι γάτες της Προέδρου κ.λπ. δεν είναι ενδείκτες της πυγμής τους, αλλά της επιθυμίας τους να προωθήσουν κάποιες πολιτικές (π.χ. φροντίδας) ή να δείξουν –ακόμη και να επιδείξουν– ευαλωτότητα. Για να πιάσουν το αίσθημα των νέων –που στη συντριπτική τους πλειονότητα αγαπούν τα σκυλιά, ακόμη και θεωρητικά, π.χ. χωρίς να έχουν καθαρίσει ζώο μετά από ασθένεια– δείχνουν μία τρυφερότητα που δεν θα μπορούσαν να δείξουν σ’ ανθρώπους χωρίς να φανούν απροκάλυπτα κριντς (άβολοι και λίγο αηδιαστικοί). Ταυτόχρονα παίζουν με το αναγκαίο cuteness (τη μόδα του να είσαι λίγο ζαχαρωτό). Για να σε προσέξει η γενιά Ζ πρέπει να είσαι κάπως γλυκούλης, τρυφερούλης και γενικά ήπιος και λίγο χαλαρωτικός-τσιλ, αλλιώς τα μικρά έχουν αλλάξει κανάλι/σήμα/πολιτική προτίμηση μέσα σε δευτερόλεπτα, γιατί χαλιούνται με τα βάιμπς σου.
Είναι ένα παιχνίδι και πολλοί άνθρωποι δικαιολογημένα το βρίσκουν γελοίο/αποπροσανατολιστικό/επιφανειακό, ένα γούνινο χαλί, για να κρύβονται τα εντελώς υπαρκτά προβλήματα της καθημερινότητάς μας από κάτω. Σίγουρα. Αλλά και πάλι. Χαίρομαι που γεννήθηκα στη γωνία του κόσμου όπου οι γυναίκες δεν τρομοκρατούνται σε μίτινγκ ρουμς με μεγαλόσωμους μαύρους σκύλους, αλλά διεκδικούν μία θέση σε κορυφαία αξιώματα (καγκελάριος, πρόεδρος, ευρωβουλεύτρια κ.λπ.). Κι ίσως δεν είναι όλα σκέτη υποκρισία. Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο Μπαράκ Ομπάμα: Αν δεν πάρεις σκύλο, αλλά πάρεις εξουσία, δεν θα ’χεις ούτε έναν αληθινό φίλο δίπλα σου.
