Με το να επαναλάβουμε για πολλοστή φορά πως οι πανεπιστημιακοί χώροι είναι ένα ξέφραγο αμπέλι απλώς εκφράζουμε μια κοινή αγανάκτηση. Ακόμη τοποθετούνται τα περίφημα τουρνικέ, τα οποία ήταν χορηγία ιδιωτικής εταιρείας, ενώ για την πανεπιστημιακή αστυνομία, όσοι εξακολουθούμε να ασχολούμαστε με την τύχη της είμαστε πλέον γραφικοί. Αν κάτι έμεινε από τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ είναι ο τρόπος αντίδρασης των διοικήσεων των σχολών –επέτρεψαν τη διαμαρτυρία, αντιτάχθηκαν στις βιαιότητες– και η αποτελεσματική παρέμβαση της αστυνομίας. Κάτι που θα έπρεπε να αποτελέσει έναν οδηγό και για τις δικές μας Αρχές.
Πριν από τρεις ημέρες, άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου κατέλαβαν το ιστορικό κτίριο της Νομικής Σχολής διαμαρτυρόμενα για την επικείμενη εισβολή των ισραηλινών στρατευμάτων στη Ράφα. Φαίνεται πως οι καταληψίες ήθελαν να αναβιώσουν, με αφορμή τη Γάζα, την κατάληψη του 1973. Μάλλον δεν γνώριζαν ότι κάποιος, με πλούσια λευκή γενειάδα, πριν από περίπου 160 χρόνια, είχε πει πως «η Ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Η ειρωνεία είναι ότι ο Καρλ Μαρξ ήταν Εβραίος και τα όσα θα ήθελαν να βιώσουν σήμερα οι αντιεξουσιαστές θα ήταν απλώς μια φάρσα.
Η λύση δεν βρίσκεται στο να εκκενώνονται οι πανεπιστημιακοί χώροι από τους καταληψίες, αλλά στο ποιοι εισέρχονται σε αυτούς τους χώρους.
Τα μαθήματα στη Νομική Σχολή διεξήχθησαν εξ αποστάσεως, η Σύγκλητος ζήτησε την επέμβαση της ΕΛ.ΑΣ. και ουδείς σώφρων πολίτης θα πει ότι δεν έπραξε άριστα. Πέραν όλων των άλλων, προστάτευσε το κύρος το δικό της και της σχολής και, κυρίως, απέτρεψε η κατάληψη να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στο κέντρο της πρωτεύουσας. Η ΕΛ.ΑΣ., που απέκτησε τεχνογνωσία στην εκκένωση κατειλημμένων χώρων, επενέβη και συνέλαβε 28 άτομα, μεταξύ των οποίων ήταν και μερικοί αλλοδαποί, κάτι που δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Είναι γνωστό ότι υπάρχει μια διεθνιστική αλληλεγγύη σε πολλές κινητοποιήσεις, κληρονομιά των δρόμων της Γένοβας που περπάτησε και ο μικρός, τότε, Αλέξης. Οι πανεπιστημιακοί χώροι και οι φοιτητικές εστίες –άλλη πονεμένη ιστορία κι αυτή– λειτουργούν σαν επαναστατικά κάμπινγκ για τους αγωνιστές που εκδράμουν κυρίως από Ιταλία και Γαλλία. Δεν είναι κακή ιδέα δίπλα στον ιατρικό και τον θρησκευτικό τουρισμό –που γνωρίζει μεγάλη πτώση, διότι το ξανθό γένος δεν έρχεται πλέον στην πατρίδα μας, έχουν θυμώσει λόγω Ουκρανίας– να καθιερώσουμε και τον αντιεξουσιαστικό τουρισμό. Περιήγηση στα Εξάρχεια και σε διάφορες ποδοσφαιρικές θύρες, αναπαράσταση καταλήψεων σε ιστορικούς χώρους, ρίψη μολότοφ και, φυσικά, η απαραίτητη θραύση τζαμαριών για να δουλέψουν και οι τζαμτζήδες.
Η λύση δεν βρίσκεται στο να εκκενώνονται οι πανεπιστημιακοί χώροι από τους καταληψίες, αλλά στο ποιοι εισέρχονται σε αυτούς τους χώρους. Αν η πανεπιστημιακή κοινότητα ρυθμίσει αυτό το ζήτημα, θα περιοριστεί σημαντικά και το φαινόμενο των καταλήψεων. Α propos, από το εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ του κ. Απόστολου Λακασά πληροφορήθηκα πως υπάρχει χώρος στη Νομική που τελεί υπό κατάληψη επί μία δεκαετία. Να τα εκατοστίσει.
