H θλιμμένη καθημερινότητα μιας πόλης: Πριν από μερικούς μήνες, ο προεκλογικός οργασμός έργων στον Πειραιά πήρε και σήκωσε ανάμεσα σε άλλα και το δικό μας στενό, στα Υδραίικα. Η ανηφοροκατηφόρα όπου βρίσκεται η παλαιά οικογενειακή οικία, στρωμένη μέχρι τότε με ριγωτές αντιολισθητικές πλάκες, φθαρμένες πια με τα χρόνια, ξηλώθηκε για να αντικατασταθεί με τι, λέτε; Με ένα φρικτό τσιμεντοχάλικο που δίνει στον δρόμο αέρα τριτοκοσμικό. Tσιμεντόσκονη και ψιλό σπασμένο χαλίκι δεν έφυγαν ποτέ από τις αυλακώσεις του δρόμου, οι είσοδοι των σπιτιών είναι μονίμως βρώμικες, ζούμε καιρό την αφρικανική συνθήκη. Τα παιδιά σκίζουν φόρμες και γόνατα, διστάζεις να βάλεις καλό παπούτσι, το αυτοκίνητο πάει για πρόωρη αλλαγή ελαστικών. Μα καλά, το τσιμεντοχάλικο προκρίθηκε ως η βέλτιστη λύση για δρόμους με κλίση; Είναι αυτό σύγχρονη οδοποιία; Τι λένε οι υπεύθυνοι; Θα ήθελαν αυτό το πράγμα έξω από το σπίτι τους; Κερασάκι στην τούρτα: το υλικό του στρωσίματος που περίσσεψε το πέταξαν σε διάφορα σημεία και έχει πετρώσει. Ωραίο, ε;
Και άλλα κερασάκια, πειραιώτικα και όχι μόνο: οι ετοιμόρροπες στάσεις. Η ανεξέλεγκτη στάση και στάθμευση των οχημάτων, που σε ωθεί σιγά σιγά κι εσένα στην παράβαση: θα το αφήσω κι εγώ όπου να ‘ναι. Οι δεκαπενταβρώμικοι κάδοι απορριμμάτων, που δεν ξέρεις από πού να τους ανοίξεις. Τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα σπασμένα σκαλιά. Τα ξεχαρβαλωμένα λεωφορεία. Η φρικτή κίνηση στους κακά σχεδιασμένους δρόμους μέσω των οποίων βγαίνεις και μπαίνεις στην πόλη. Πάρκα και παρκάκια σε μαρασμό. Λακκούβες πελώριες και μπαλώματα της πλάκας. Κούνιες που χαλάνε τον τρίτο μήνα λειτουργίας τους. Περίπτερα που μπλοκάρουν με σταντ με πατατάκια και παιχνιδοσακούλες τον οδηγό όδευσης τυφλών στα πεζοδρόμια. Ακόμη και πλησίον αστυνομικών τμημάτων! Αλλά προς τι το θαυμαστικό; Ζυμωμένοι είμαστε με τη φθορά, την αδιαφορία, την εγκατάλειψη. Χωρίς την προστασία των θεσμών, το «δεν βαριέσαι» εισδύει σιγά σιγά στο DNA μας. Και βρώμα, βρώμα και απλυσιά και έλλειψη αισθητικής. Ο δημόσιος χώρος σαν να μη μας ανήκει, σαν να μην τον αξίζουμε. Και σίγουρα δεν έχουμε όλοι ίση πρόσβαση σε αυτόν. Θυμήθηκα Χριστούγεννα στο Βερολίνο πόσοι ανάπηροι κυκλοφορούσαν στον δρόμο. Να κάνουν τα ψώνια τους, να πηγαίνουν στις δουλειές τους, βόλτα. Χρησιμοποιούσαν αυτονοήτως τα μέσα μεταφοράς. Εχουν, εννοείται, προτεραιότητα, υπάρχουν σχετικές υποδομές, πρόβλεψη για καθετί ακόμη και σε απομακρυσμένες γειτονιές. Μας έκανε εντύπωση πόσους βλέπαμε, γιατί στις δικές μας πόλεις εξαναγκάζονται σε διαρκή απουσία από τη ζωή της πόλης. Πόσες είναι οι στάσεις εδώ απ’ όπου μπορούν να επιβιβαστούν ανεμπόδιστα στα λεωφορεία αναπηρικά αμαξίδια;
