Κατ’ αρχάς, στις καταλήψεις του Κολούμπια, του Χάρβαρντ και άλλων αμερικανικών πανεπιστημίων, δεν εμφανίστηκαν γκράφιτι. Αντιθέτως, μετά την κατάληψη της Νομικής Αθηνών, οι τοίχοι της γέμισαν ακαταλαβίστικες μουντζούρες. Ενα μόνο σύνθημα ήταν ευανάγνωστο: «Κάτω το κράτος». Δυστυχώς οι πολυεθνικοί καταληψίες δεν διευκρίνισαν ποιο κράτος. Το ελληνικό; Του Ισραήλ; Ή το παλαιστινιακό που δεν έχει ιδρυθεί;
Η δεύτερη διαφορά ήταν πως οι διαμαρτυρόμενοι στις ΗΠΑ σε πρώτη φάση και κατά κύριο λόγο δεν κατέλαβαν κτίρια. Εστησαν σκηνές σε εκείνα τα τεράστια προαύλια των πανεπιστημίων. Μπορεί να διαφωνεί κάποιος αισθητικώς με τους αυτοσχέδιους τσαντιρομαχαλάδες, αλλά δεν παρεμπόδισαν τη λειτουργία των πανεπιστημίων τους.
Βεβαίως, για να πούμε και των δικών μας το δίκιο, εδώ τα πανεπιστήμια δεν έχουν χώρο για να ξεδιπλωθεί αντιστοίχως η διαμαρτυρία. Γενικώς στην Ελλάδα δεν έχουμε χώρο για τίποτε, διότι παλαιόθεν θέλουμε να τα χωρέσουμε όλα σε ένα (άντε, το πολύ, δύο) τετράγωνα του κέντρου. Μια φορά τέθηκε θέμα να φύγει από την Πατησίων η Αρχιτεκτονική και ξεσηκώθηκαν οι καλλιτέχνες με το επιχείρημα ότι θα βρίσκονται μακριά (δηλ. στου Ζωγράφου) από τον χώρο έμπνευσής τους, που είναι το αριστούργημα του κέντρου των Αθηνών. Η μεταρρυθμιστική μας κυβέρνηση τους έκανε το χατίρι. Ετσι το παραπλεύρως Αρχαιολογικό Μουσείο θα έχει ωραία πρόσοψη και στενότητα χώρου για τα ευρήματα· ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι με τα νέα σχέδια προέβλεψαν μεγάλες αποθήκες.
Η τρίτη διαφορά είναι η συχνότητα των καταλήψεων. Στις ΗΠΑ είχαν να εμφανιστούν από τη δεκαετία του ’60. Στην Ελλάδα είναι μόνιμο φαινόμενο. Είδαμε καταλήψεις ΑΕΙ μέχρι και για διαδικαστικά ζητήματα της Δικαιοσύνης, για να πάρει άδεια εξόδου ένας συγκεκριμένος φυλακισμένος.
Η τέταρτη και ουσιαστική διαφορά είναι ότι στις ΗΠΑ έχουν λόγο να διαμαρτύρονται. Η αμερικανική κυβέρνηση είναι ο μέγας χορηγός πολεμικού υλικού για όσα καλά ή όσα εγκλήματα κάνει το Ισραήλ. Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις στο Κολούμπια, Χάρβαρντ κ.ά. έχουν πρώτο στόχο να πιέσουν την αμερικανική κυβέρνηση και όχι να βάλουν μυαλό στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Αυτό, όπως δείχνει η πρόσφατη επικαιρότητα, αδυνατεί να το κάνει ο υπουργός Αμυνας του Ισραήλ. Η Ελλάδα, πάλι, ούτε πουλάει ούτε δίνει πολεμικό υλικό στη Μέση Ανατολή.
Επομένως, άλλες οι καταλήψεις του λαγού κι άλλες της κουκουβάγιας. Μπορούμε να συζητήσουμε αν ήταν ορθοί οι –υπό την πίεση των μεγάλων χρηματοδοτών– χειρισμοί των ακαδημαϊκών αρχών στις ΗΠΑ, αλλά μην μπλέξουμε τον άνδρα της μυλωνούς με τους πραματευτάδες.
