Το «Mon amour» ήταν καταδικασμένο να χάσει. Δεν ήταν ποτέ μέσα στα μεγάλα φαβορί της φετινής Γιουροβίζιον. Εντάξει, άρεσε γενικώς και αορίστως, ο τραγουδιστής είχε «φωνή», αλλά πέραν τούτου ουδέν. Κατ’ αρχάς ο τίτλος: ανατριχιαστικά μπανάλ, βγαλμένος από εφηβικό μελόδραμα με τη Σοφί Μαρσό, ποιος μπορεί στα σοβαρά να ασχοληθεί με τραγούδι που κραυγάζει τόση ερωτική απελπισία εν έτει 2024; Ακόμη και για τα στάνταρ ενός διαγωνισμού που κάποτε είχε ταυτιστεί με το καλλιτεχνικά τετριμμένο, παραήταν «πολύ». Για να μην αναφερθούμε στην αναγνωρισιμότητα όλων των γλωσσικών κλισέ της εσπεράντο των απανταχού ερωτοχτυπημένων ανεξαρτήτως βαθμού γνώσης της γαλλικής· αυτό το ουρανόμηκες «Je t’ aime», που έκοβε τον αέρα της αίθουσας στο Μάλμε στα δύο, ερχόταν ξεδιάντροπα από εποχές που προσπαθούμε με κόπο να αφήσουμε πίσω μας.
Μιλάμε, λοιπόν, για αποτυχία προδιαγεγραμμένη. Ο Σλιμάν είχε τραγούδι, είχε φωνή, αλλά δεν είχε «αισθητική πρόταση», δεν είχε πολιτική ατζέντα, δεν γνωρίζαμε αν είναι γκέι, στρέιτ ή τρανς, δεν έβγαζε καπνούς από το στόμα, δεν είχε ντυθεί ζόμπι, κλόουν ή γραφικός χωριάτης από την Αλσατία. Ούτε καν μας έβγαλε τη γλώσσα μέσα από την κάμερα. Ισως μοναδικό του εφόδιο η ταυτότητα του «μετανάστη»· η αλγερινή καταγωγή, το παιδί των προαστίων, το υποβόσκον δράμα πίσω από την προσωπική ιστορία που δεν φρόντισε να «πουλήσει» εγκαίρως.
Γιατί η απήχηση της «παλιομοδίτικης» μελωδίας του Σλιμάν λέει πολλά για την εποχή μας και τη μουσική βιομηχανία.
Κάπως έτσι, η τέταρτη θέση θεωρήθηκε επιτυχία. Μετά, όμως, συνέβη κάτι ακόμη πιο περίεργο. Με τη λήξη του διαγωνισμού, η διεθνής περιέργεια για το «μπανάλ» τραγούδι του Σλιμάν αυξήθηκε κατακόρυφα. Την Κυριακή και τη Δευτέρα το «Mon amour» έσπασε διαδοχικά ρεκόρ: έγινε το γαλλικό τραγούδι με τις περισσότερες ημερήσιες ακροάσεις στην ιστορία του Spotify, περισσότερες από δύο εκατομμύρια σε ένα εικοσιτετράωρο. Χθες το μεσημέρι, μετρούσε συνολικά 33.667.383 ακροάσεις, όταν το νικητήριο άσμα της Γιουροβίζιον (το «The Code» του Nemo) καταγραφόταν στα 21.860.701, σχεδόν 12 εκατομμύρια πιο κάτω. Επιπλέον, στα μέσα της εβδομάδας ανακοινώθηκε η παγκόσμια περιοδεία του Σλιμάν, προφανώς εσπευσμένα εξαιτίας της απήχησης του… παλιομοδίτικου «Mon amour». Τι ακριβώς συμβαίνει;
Το γαλλικό τραγούδι όντως δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει. Αλλά μήπως αυτός είναι ο λόγος που το έκανε τόσο ξεχωριστό για κάποιους; Επειδή είναι φτιαγμένο με υλικά που η μουσική βιομηχανία τείνει να υποτιμάει όλο και περισσότερο; Επειδή ήταν απλά ένα τραγούδι και όχι ένα ακόμη μανιφέστο, μία ακόμη καλλιτεχνική εξτραβαγκάντσα με κρυφά και φανερά μηνύματα που στο τέλος της ημέρας δεν έχει καμία σχέση με τη μουσική; Μήπως νοσταλγούμε κάτι που νιώθουμε ότι έχουμε χάσει; Μήπως σε έναν τόσο μπερδεμένο κόσμο, η καθησυχαστική, γεμάτη ομορφιά και απλότητα μελωδία του «Mon amour» είναι αυτό που έχουμε περισσότερο ανάγκη;
