Πάρα πολύς κόσμος θα προσέλθει στις κάλπες στις ευρωεκλογές, αποφασίζοντας τι θα ψηφίσει τα τελευταία εικοσιτετράωρα.
Δεν είναι κάτι πρωτοφανές αυτό, ειδικά όταν μιλάμε για τις εκλογές του Ευρωκοινοβουλίου. Δεν αναφερόμαστε, φυσικά, στους «μπετόν αρμέ» ψηφοφόρους, που βρέξει-χιονίσει το ιδεολογικό τους υπόβαθρο τους έχει απαλλάξει μια και καλή από τέτοια διλήμματα.
Για όλους τους υπόλοιπους, όμως (που μάλλον είναι και οι περισσότεροι), το κρίσιμο διακύβευμα, για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς αυτή τη λέξη του συρμού, είναι αν θα «στείλει ένα μήνυμα» στην κυβέρνηση ή όχι.
Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να πάει να ψηφίσει όχι ένα κόμμα ή πρόσωπα τα οποία υποστηρίζει απαραίτητα, αλλά, διαθλαστικά, να πει στο κυβερνών κόμμα ότι κάπως πρέπει να συμμαζευτεί για τη συνέχεια.
Αν θέλουμε να μπούμε ακόμα πιο βαθιά στο πρακτικό κομμάτι, πέρα από τις ανώδυνες επιλογές των λεγόμενων «μικρών» κομμάτων, το μήνυμα που (υποτίθεται ότι) θα στείλει στην κυβέρνηση ένας μέσος ψηφοφόρος θα αποσταλεί μέσω δύο βασικών οδών: ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ.
Αυτό το σκέλος μάλλον θα είναι και το δεύτερο πιο ενδιαφέρον κομμάτι αυτών των μάλλον αδιάφορων (έως αυτή τη στιγμή τουλάχιστον) ευρωεκλογών. (Το πρώτο πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της εκλογικής αναμέτρησης είναι, βέβαια, τα ποσοστά που θα συγκεντρώσει η κυβέρνηση και το μέγεθος της φθοράς, ή μη, που θα καταδείξει η κάλπη.)
Oταν πριν από περίπου εννέα μήνες εμφανίστηκε στο προσκήνιο ο Στέφανος Κασσελάκης, τα πράγματα έδειχναν, για αρκετό χρονικό διάστημα, ξεκάθαρα: ο ΣΥΡΙΖΑ έχανε συνεχώς έδαφος έναντι του ΠΑΣΟΚ, το οποίο, καθώς περνούσαν οι μήνες και ο Στ. Κασσελάκης έπεφτε από τη μία γκάφα στην άλλη (σε συνδυασμό με τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ), οι δημοσκοπήσεις έδειχναν δεύτερο κόμμα το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη.
Εδώ και καιρό, αυτό έχει αλλάξει. Και, νομίζω, άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει σε μεγάλο βαθμό την ταραγμένη περίοδο της συζήτησης περί της τεκνοθεσίας από τα ομόφυλα ζευγάρια. Η στάση του ΠΑΣΟΚ εκεί (ή μάλλον, η μη στάση του) έστειλε ένα μήνυμα προς τους αναποφάσιστους: Είμαι ένας από εσάς, είμαι κι εγώ αναποφάσιστος. Αυτό, εννοείται, είναι το τελευταίο που θέλει να ακούσει ένας ψηφοφόρος από ένα κόμμα και έναν πολιτικό αρχηγό.
Παράλληλα, ο Στέφανος Κασσελάκης σοβαρεύτηκε (κάπως). Συμμαζεύτηκε. Eμαθε ορισμένα πράγματα ή, απλώς, τον συνηθίσαμε. Πρώτα απ’ όλα, ξεπεράστηκαν –προσώρας– όλες οι σοβαρές εσωτερικές γκρίνιες με τον Παύλο Πολάκη. Επειτα, η Νέα Αριστερά αποδείχθηκε αμελητέα ποσότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και, το κυριότερο, ως κάτι ανάλογο πέρασε προς τα έξω και το ΠΑΣΟΚ.
Στην πρόσφατη περιοδεία του, ο Στέφανος Κασσελάκης δέχθηκε ομοφοβικού τύπου ύβρη από νεαρό παρευρισκόμενο. Η αντίδρασή του ήταν ψύχραιμη και αξιοπρεπής. Επιπλέον, δεν έδωσε καμία συνέχεια. Ούτε μηνύσεις ούτε τίποτα, το αντίθετο μάλιστα: συνομίλησε με το παιδί αυτό και τους γονείς του σε καλό κλίμα. Κάτι τέτοια μετράνε θετικά προς μια μεγάλη μερίδα κόσμου.
Με αυτά και με αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστεί και πάλι δεύτερος πόλος, αφήνοντας πίσω του το ΠΑΣΟΚ. Είναι ένα αρνητικό κατόρθωμα αυτό για το τελευταίο.
Τι μένει να φανεί; Σε ποιο βαθμό, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ θα μεταφραστεί σε ψήφους στις επικείμενες ευρωεκλογές. Η κυβέρνηση δείχνει να αντέχει ακόμα, να κρατάει γερά και σταθερά παρά τη φυσιολογική φθορά των τόσων χρόνων εξουσίας.
Ισως βρεθούμε προ εκπλήξεων όταν ανοίξουν οι κάλπες. Π.χ., η κυβέρνηση να ξανανιώσει ή ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Στ. Κασσελάκης να ανεβάσουν ανέλπιστα τα ποσοστά τους.
Πάντως, αυτό που πολλοί θεωρούσαμε περίπου δεδομένο το περασμένο φθινόπωρο, ότι οι ευρωεκλογές θα είναι το «κύκνειο άσμα» του Στ. Κασσελάκη στην Κουμουνδούρου, δεν φαίνεται να ισχύει πια.
