Με το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου να κρίνεται στο τοπικό ντέρμπι της Θεσσαλονίκης, με ανοικτούς τους λογαριασμούς των «αιωνίων» στο μπάσκετ –πρωτάθλημα και Final Four– ανοίγεται δρόμος λαμπρός για τους λάτρεις της καζούρας. Ουαί τοις ηττημένοις (vae victis) είχε πει ο Λίβιος, χωρίς να γνωρίζει τότε τι θα σήμαινε αυτό για τον ηττημένο ενός ντέρμπι είκοσι αιώνες μετά. Θυμάμαι στην εποχή της αθωότητας τι γινόταν κάθε Δευτέρα πρωί στους χώρους δουλειάς. Τα πειράγματα ήταν στην ημερήσια διάταξη, κάτι σαν δευτεριάτικη καλημέρα. Μάλιστα μερικές φορές, όταν η φόρτιση ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, κάποιοι εκ των ηττημένων, για να αποφύγουν την καζούρα, προφασίζονταν ασθένεια. Στην αγορά, γείτονες χρόνια, πείραζαν ο ένας τον άλλον, πληρώνονταν τα στοιχήματα –συνήθως ήταν κεράσματα– και ύστερα από λίγο όλοι στη βιοπάλη.
Είναι γεγονός πως η καζούρα αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι του παιχνιδιού. Είναι μέρος της κουλτούρας του. Βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση για να διατηρηθεί σε πολιτισμένα πλαίσια είναι η αμοιβαιότητα. Οπως μου αρέσει να σε πειράζω επειδή έχασε η ομάδα σου, έτσι κι εγώ είμαι ανοικτός σε ανάλογα πειράγματα. Διαφορετικά υπάρχει πρόβλημα στις ανθρώπινες σχέσεις. Σήμερα, στην εποχή του Διαδικτύου, ακόμη και η καζούρα έχει χάσει το ανθρώπινο στοιχείο της. Κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία τους δεν πειράζουν απλώς τους ηττημένους, αλλά τους καθυβρίζουν. Τους προσβάλλουν, απαξιώνοντας μια δευτεριάτικη συνήθεια που κρατάει πολλές-πολλές δεκαετίες, σχεδόν σε όλο τον πλανήτη.
Η καζούρα ήταν και παραμένει ανώδυνη υπό μια συνθήκη. Πως η λογική και οι ανθρώπινες σχέσεις υπερτερούν του φανατισμού, καθώς για τους λογικούς ανθρώπους η αγάπη για την ομάδα τους είναι ένα μέρος της ταυτότητάς τους. Δεν είναι ολόκληρη η ταυτότητά τους. Οι οπαδοί με μονοθεματική ταυτότητα, όποια και αν είναι αυτή, ιδεολογική, θρησκευτική, οπαδική, δεν αντέχουν την κριτική και τον διάλογο, πολύ δε περισσότερο την καζούρα. Αισθάνονται υπαρξιακά προσβεβλημένοι, διότι όλο τους το είναι συμπυκνώνεται σε ένα καθολικό, απόλυτο, μονόχρωμο πιστεύω. Γνώμη μου, μακριά από αυτούς τους ανθρώπους. Ο φανατισμένος άνθρωπος είναι επικίνδυνος γιατί είναι απρόβλεπτος στις αντιδράσεις του.
