Τα Δυτικά Βαλκάνια είναι μια μαύρη τρύπα; Πιθανότατα ναι, δίχως αυτό να σημαίνει ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Και, δυστυχώς, για τη μετατροπή τους σε κάτι που μοιάζει με μαύρη τρύπα στο σώμα της Ευρώπης, μέρος της ευθύνης έχουν οι «μεθυσμένες» από την ψευδαίσθηση της νίκης στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου δυτικές ηγεσίες. Η ιστορία είναι γνωστή, οδήγησε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στη δημιουργία, μεταξύ άλλων, ενός «περίεργου είδους» κράτους (Βοσνία-Ερζεγοβίνη) και σε ένα παζλ αδύναμων οντοτήτων όπως το τμηματικά αναγνωρισμένο Κόσοβο, η προβληματική Βόρεια Μακεδονία και η Σερβία, την οποία από σταυροφορικό, ιδεολογικό ζήλο κάποιοι θέλουν να χαρίσουν στη Ρωσία και –πολύ περισσότερο– στην Κίνα.
Ο,τι δεν κατόρθωσαν οι Αμερικανοί στην εποχή της παγκόσμιας παντοκρατορίας τους να επιτύχουν, δηλαδή να εντάξουν αυτά τα κράτη στις δυτικές δομές, προσπαθούν –ανεπιτυχώς έως τώρα– οι Ευρωπαίοι. Εχουν περάσει 33 χρόνια από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, 25 από τους βομβαρδισμούς κατά της Σερβίας προκειμένου να προστατευθούν οι αλβανικοί πληθυσμοί του Κοσσυφοπεδίου και 16 από την ανακήρυξη του (μερικώς αναγνωρισμένου) Κοσόβου ως ανεξάρτητου κράτους. Με πολιτικά κριτήρια αποφασίστηκε η ένταξη και απορρόφηση της Σλοβενίας και της Κροατίας στους κόλπους της Ε.Ε. Και με ανάλογα πολιτικά κριτήρια αποφασίστηκε η παραμονή των υπολοίπων στο «Καθαρτήριο». Είναι βάσιμο το επιχείρημα ότι αν η Δύση δεν είχε παρέμβει, τα πράγματα θα ήταν ενδεχομένως πολύ χειρότερα. Ζούμε όμως μετά τις παρεμβάσεις αυτές, και όλοι οι τρίτοι παράγοντες και δρώντες στη περιοχή παραμένουν πανίσχυροι. Ακόμη και στο πεδίο των εθνικών γενικών αντιλήψεων, στα Δυτικά Βαλκάνια (όπως έδειξε πρόσφατη έρευνα του IRI) οι δυτικοί Βαλκάνιοι θαυμάζουν τους αυταρχικούς ηγέτες (Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και Βλαντιμίρ Πούτιν) και δηλώνουν μάλλον απογοητευμένοι από την Ε.Ε. Η περιοχή αυτή έχει, επίσης, μετατραπεί σε μια δημογραφική έρημο. Ο πολύς κ. Ράμα και ο άρτι αφιχθείς στην πρωθυπουργία Μίτσκοσκι της Βόρειας Μακεδονίας βρυχώνται, αφού πέρα από τον τζάμπα εθνικισμό δεν τους έμεινε και τίποτε άλλο να πουλήσουν στις άδειες από πληθυσμό χώρες τους.
Είναι ένα θέμα γραφικό, όσο όμως και βαθιά ανησυχητικό, διότι, όπως είναι γνωστό, η φύση απεχθάνεται τα κενά. Και όσο η Ευρώπη βλέπει σε αυτές τις χώρες φθηνό εργατικό δυναμικό, παρατημένες, κατά τα λοιπά, στα χέρια ψοφοδεών ηγεμονίσκων, τόσο το γεωπολιτικό ρίσκο θα αυξάνεται μέρα με τη μέρα.
