Ποτέ δεν συζητάμε θέματα που δεν πιέζουν από μόνα τους να ανεβούν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Γι’ αυτό και δεν τα συζητάμε ποτέ. Καθρέφτης του επιπέδου μιας χώρας που κοιτάει τους δείκτες αλλά όχι την καθημερινότητα είναι η εμφάνιση, ο συμβολισμός και η λειτουργία του κέντρου της πρωτεύουσας. Η πλατεία Συντάγματος περιστοιχίζεται από κτίρια που κυμαίνονται από συμπαθητικά, μέτρια ή κακά. Με εξαίρεση τη «Μεγάλη Βρεταννία», κτίριο μεταπολεμικό που ευτυχώς προσάρμοσε την παλαιά αισθητική του αρχικού μεγάρου, το κτίριο Πάλλη, γωνία με Καραγεώργη Σερβίας, και το Μέγαρο Γιάνναρου (που ποτέ δεν συγκίνησε), τα υπόλοιπα κτίρια έχουν θαμπώσει και δείχνουν ότι ο δυναμισμός του 1960 ήταν βραχύβιος και καταδικασμένος σε κακά γεράματα. Η σκηνογραφία του «Κινγκ Τζορτζ» είναι μια περίπτωση από μόνη της και τα καλά στην εποχή τους (1963) κτίρια, γωνία με Σταδίου όπου η Εθνική Τράπεζα (έργο Βικέλα) και γωνία Μητροπόλεως και Φιλελλήνων (έργο Τριποδάκη), χρειάζονται περισσότερη φροντίδα. Το πρώτο είχε σχεδιαστεί για να έχει πράσινους καταρράκτες. Κάποιοι το ξέχασαν. Ας δουν τις παλιές φωτογραφίες.
Το θέμα είναι ότι η κεντρική, ιστορική πλατεία των Αθηνών, η πλατεία Συντάγματος, παρουσιάζει μια εντελώς αδιάφορη όψη. Δεν αντανακλά την ιστορία της πόλης, παρότι εκεί βρίσκονται το Κοινοβούλιο και σημαντικές λειτουργίες της πρωτεύουσας. Τίποτε δεν αφήνει στον αέρα τον συμβολισμό μιας περήφανης κοινωνίας. Κανείς από τα εκατομμύρια των επισκεπτών δεν έχει αφήσει μια θετική εντύπωση για την πλατεία Συντάγματος. Απλώς την προσπερνούν ή φωτογραφίζονται στο σιντριβάνι. Η θέα από εκείνο το σημείο με τον υδάτινο πίδακα προς την Ερμού είναι αποκαρδιωτική. Αλλά το βραβείο της καταθλιπτικής θέας παίρνει η όψη της πλατείας από τη Σταδίου προς τη Μητροπόλεως. Λόγω της δεδομένης στενότητας των αθηναϊκών δρόμων, η προοπτική δεν αφήνει ανοίγματα, και το ένα κτίριο-κουτί πέφτει πάνω στο άλλο κτίριο-κουτί δημιουργώντας αισθήματα ασφυξίας. Είναι μια όψη που δείχνει πόσο λίγο σκεφτόμαστε όσα πρέπει να συμβολίζει μια πρωτεύουσα. Την περίοδο 1957-1963 ξηλώθηκε όλη η παλιά πλατεία Συντάγματος. Το Μέγαρο Δημητρίου (παλιά «Μεγάλη Βρεταννία»), το ξενοδοχείο της Αγγλίας (γωνία με Ερμού), το Μέγαρο Κορομηλά (η άλλη γωνία της Ερμού), το Μέγαρο Νεγρεπόντη (Οθωνος και Αμαλίας), το Μέγαρο Παχύ (Μητροπόλεως και Φιλελλήνων), το Μέγαρο Γιαννόπουλου (όπου το βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης), το Μέγαρο Βούρου (όπου το καφενείο του Ζαχαράτου). Πρώτο, το 1955, έπεσε το Μέγαρο Καλλιγά, στην Καραγεώργη Σερβίας, ονομαστό κτίριο που είχε επεκτείνει ο Τσίλλερ. Ολος αυτός ο πολιτισμός σαρώθηκε από ένα νέο πνεύμα που το 1960 ήταν πολλά υποσχόμενο, φωτεινό και επιθυμητό. Εκτοτε έχουν περάσει δεκαετίες και ο κόσμος έχει άλλες προτεραιότητες. Οι πόλεις αλλάζουν.
