Το ποδόσφαιρο κατατάσσεται στα ομαδικά αθλήματα. Αλλά αυτό είναι μια τυπική πραγματικότητα, κάτω από την οποία την ιστορία των ομάδων τη γράφουν οι μονάδες. Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι η πρωταθλήτρια Ελλάδος για το 2024 είναι πρότζεκτ ενός ανδρός. Ο ΠΑΟΚ είναι ο προπονητής του. Αυτός είναι και ο μάνατζερ και η βιτρίνα της ομάδας – το ποδοσφαιρικό μυαλό της, το ανοικονόμητο ταμπεραμέντο και η ακράτητη γλώσσα της.
Ανοικονόμητο; Οχι και τόσο. Με αφανή τη διοίκηση του συλλόγου, ο Ραζβάν Λουτσέσκου επέδειξε διοικητικές ικανότητες ακόμη και στον τρόπο που σκηνοθετούσε τα ξεσπάσματά του. Μπορεί να έμοιαζε, σε ορισμένες στιγμές, οδηγημένος από την αγανάκτησή του. Το δημιούργημά του στο χορτάρι, όμως, κατάφερε να επικρατήσει στο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα μάλλον από καταβολής ελληνικού ποδοσφαίρου, επειδή ξεχώριζε στην πνευματική αυτοπειθαρχία: Επειδή ο Λουτσέσκου είχε «γυμνάσει» την ψυχή της ομάδας έτσι, ώστε να μένει προσηλωμένη στον στόχο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο (μέχρι το 100ό λεπτό στη Λαμία· μέχρι το ενενηκοστό στα δύο ματς των πλέι οφ με την ΑΕΚ).
Ενας τόσο καλός ψυχομέτρης δεν μπορεί παρά να ελέγχει και ο ίδιος τις «εξάρσεις» του. Η συμπεριφορά αρειμάνιου οπαδού –και οι εμπρηστικές δηλώσεις πριν και μετά τα παιχνίδια– φαίνεται ότι ήταν μέρος μιας θεατρικής στρατηγικής με στόχο τον αποπροσανατολισμό του αντιπάλου. Στρατηγικής επιτυχημένης, αν κρίνει κανείς από το ποιοι ομόλογοι του Λουτσέσκου παρασύρθηκαν, κόντρα στην ιδιοσυγκρασία τους, από την τέχνη της πρόκλησης.
Οταν ο πάγκος δίνει φωνή στη ριζωμένη «ψυχολογία».
Υποδυόμενος τον οργισμένο και τον μονίμως αδικημένο, ο Λουτσέσκου όμως χτύπησε και μια βαθύτερη φλέβα. Κατάφερε να ενσαρκώσει την κουλτούρα του underdog που κυριαρχούσε πριν από τη δική του άφιξη στη Θεσσαλονίκη. Ο Ρουμάνος ηγείται πλέον αυτού του συλλογικού φρονήματος αυτοθυματοποίησης: Ο αδύναμος, που αιωνίως τον «στήνουν», προτού εκείνος σηκώσει τη σφεντόνα του και σημαδέψει κατακούτελα τους Γολιάθ της αθηναϊκής μηχανορραφίας. Σαν να χρειαζόταν κάποια συνωμοσία για να δώσει αξία στην επικράτηση της ομάδας του. Σαν να μην αρκούσε για τη δόξα της ότι νίκησε ποδοσφαιρικά όλους τους ανταγωνιστές της μέσα στο γήπεδο. Σαν να της έλειπε ακόμη και τη στιγμή του θριάμβου της η μνησικακία του προπονητή για όσα του «έκλεψαν».
Τι θα θυμόμαστε άραγε από αυτή την ποδοσφαιρική εποποιία έπειτα από δέκα, είκοσι χρόνια; Ποια στιγμή θα κρατήσει η φίλαθλος μνήμη μόλις ξεθολώσει από τον βρασμό της αδρεναλίνης; Ισως τη χορευτική ευφυΐα με την οποία το δεξί πόδι του Κωνσταντέλια περνάει πίσω από το αριστερό του για να στρώσει την μπάλα στο μέλλον – εκεί όπου υπολόγιζε ότι θα βρισκόταν ο ίδιος λίγα δευτερόλεπτα αργότερα για να την υποδεχτεί ξανά, να ελιχθεί και να πασάρει για το δεύτερο γκολ.
Ισως θυμόμαστε τον δημιουργό, έχοντας παραδώσει στη λήθη τα αλαζονικά φιλάκια που έστελνε ο προπονητής του στους ηττημένους.
