Φαίνεται πως και αυτές τις εκλογές τις κέρδισε η παράταξη που πρόσκειται στη Νέα Δημοκρατία. Αυτή η κολόνια πρέπει να κρατάει περίπου σαράντα χρόνια. Βέβαια, και η προσκείμενη στο ΚΚΕ παράταξη δήλωσε ότι νίκησε, αλλά τα αποτελέσματα που δίνει είναι τόσο αξιόπιστα όσο αυτά των ενδόξων σοβιετικών εκλογών. Θα μου πείτε, ποιος ασχολείται με το αποτέλεσμα; Σχεδόν κανένας. Οι εποχές που οι φοιτητικές εκλογές αποτελούσαν πολιτικό γεγονός πέρασαν, αφού οι ίδιες οι παρατάξεις τις απαξίωσαν.
Θυμάμαι, στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης εκείνη η ημέρα ήταν ένα πανηγύρι, μια γιορτή. Οι μνήμες της δικτατορίας ήταν νωπές και έντονες. Ο στόχος όλων των φοιτητών ήταν η δημοκρατική ανασύσταση της ΕΦΕΕ και της ΦΕΑΠΘ, παράλληλα με την εκλογή των διοικητικών συμβουλίων των φοιτητικών συλλόγων με διαδικασίες ανεπίληπτες. Και αυτό συνέβαινε σχεδόν επί μία δεκαετία. Αίφνης, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, το λεγόμενο φοιτητικό κίνημα σταμάτησε να εκδίδει συγκεντρωτικά αποτελέσματα και αυτή η κατάσταση επέφερε και την de facto διάλυση της ΕΦΕΕ και της ΦΕΑΠΘ. Γιατί συνέβη αυτό;
Πώς το «ρωμαλέο» κίνημα μετατράπηκε σε ένα ανυπόληπτο συλλογικό υποκείμενο χωρίς φωνή, χωρίς ενιαία εκπροσώπηση, χωρίς κανένα κύρος. Σχεδόν επί σαράντα χρόνια, τα ίδια και τα ίδια.
Διότι επί δέκα χρόνια την πρώτη θέση μοιράζονταν οι παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ. Αρα, όλα έβαιναν καλώς, σύμφωνα με τη λογική των «προοδευτικών». Η συνταγή χάλασε όταν μια χρονιά βγήκε πρώτη η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας με ένα θηριώδες ποσοστό, γεγονός που αμφισβητούσε ευθέως την παγιωμένη πεποίθηση για τον αριστερό προσανατολισμό των νέων. Αυτό το αποτέλεσμα ήταν μια γροθιά στο στομάχι της «προοδευτικής» διανόησης, των «προοδευτικών» καθηγητών πανεπιστημίου, των «προοδευτικών» φοιτητικών παρατάξεων. Σε παρόμοιες ανεπιθύμητες καταστάσεις υπάρχει μια δοκιμασμένη συνταγή: η απαξίωση και το μπάχαλο. Η Αριστερά ό,τι δεν μπορεί να ελέγξει, το ευτελίζει. Ετσι, όλοι άρχισαν να ερίζουν για την αξιοπιστία των αποτελεσμάτων και, τελικά, η κάθε παράταξη εξέδιδε τα δικά της συγκεντρωτικά αποτελέσματα. Φυσικά, αυτή η πρακτική μετέτρεψε το «ρωμαλέο» φοιτητικό κίνημα σε ένα ανυπόληπτο συλλογικό υποκείμενο χωρίς φωνή, χωρίς ενιαία εκπροσώπηση, χωρίς κανένα κύρος. Σχεδόν επί σαράντα χρόνια, τα ίδια και τα ίδια.
Στο εύλογο ερώτημα «καλά, είναι δυνατόν, ενήλικοι άνθρωποι να μην μπορούν να κάνουν μια πρόσθεση ψήφων και να συμφωνήσουν στο άθροισμα; Δεν λύνουν εξίσωση!». Η απάντηση είναι πως ναι, γίνεται, διότι οι περισσότερες παρατάξεις, με αμελητέα ποσοστά, δεν έχουν κανένα λόγο η γύμνια τους να πιστοποιηθεί με ένα αδιαμφισβήτητο εκλογικό αποτέλεσμα. Πώς το καταγεγραμμένο 4% θα επιβάλει τη θέλησή του σε μια σχολή, κάτι που συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια; Πώς ασήμαντες μειοψηφίες θα διαπραγματευθούν με καθηγητές ζητήματα κοινού ενδιαφέροντος; Οπότε η ενδεδειγμένη λύση είναι, μέσα από την απαξίωση της εκλογικής διαδικασίας, να κρύβεται η περιορισμένη πολιτική απήχηση του «προοδευτικού» χώρου στα πανεπιστήμια. Αλλωστε, αυτό αποτυπώνεται και στις πορείες. 10.000 στην Αθήνα, 3.000 στη Θεσσαλονίκη, εκπροσωπούν το ανυπόληπτο φοιτητικό κίνημα.
