Στο πρώτο πλάνο είναι ο εαυτός του – σακάκι, χωρίς γραβάτα. Στο δεύτερο πλάνο μεταμφιέζεται. Φοράει ένα smartwatch στον καρπό κι ένα φουσκωτό αμάνικο γιλέκο, σαν αυτά που επιβάλλει η καγκούρικη τελετουργία της φρεντοποσίας κάτω από τον αμφίθυμο μαγιάτικο ήλιο. Το Μέσο επιβλήθηκε και στον Δημήτρη Κουτσούμπα. Ο κώδικάς του αποδείχθηκε τόσο ισχυρός, ώστε να σπάσει τα στρώματα απολίθωσης πίσω από τα οποία το κομμουνιστικό κόμμα διατηρούσε ασύλητη την τελετουργική του ταυτότητα.
Ο Κουτσούμπας του TikTok είναι και δεν είναι ο Κουτσούμπας. Είναι, γιατί ανασκαλεύει πάλι τα προσφιλή του πολιτικά λείψανα – ποιος κέρδισε στις φοιτητικές εκλογές, ποιο Κόμμα πρέπει να δυναμώσει «στον δρόμο» για να ανατρέπει τις αποφάσεις της Ευρωβουλής. Δεν είναι όμως πια ο Κουτσούμπας, γιατί, προσπαθώντας να μεταφράσει την εικόνα του στη γλώσσα του παρόντος, δεν την εκσυγχρονίζει, όπως σκόπευε, αλλά την αποσυγχρονίζει από τον λόγο του. Μεταμφιεζόμενος, δεν παύει να είναι δογματικός. Απλώς εκτός από δογματικός, γίνεται και δήθεν.
Δεν φταίει φυσικά ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος. Οποιος θέλει να μη μείνει ανεπίδοτο το μήνυμά του οφείλει να συμμορφωθεί προς τους καταναγκασμούς του Μέσου. Είχε αρχίσει αυτό να συμβαίνει από τις προηγούμενες εκλογές. Δεν αρκούσε στα κόμματα να διοχετεύσουν απλώς τον πολιτικό τους λόγο στις νέες πλατφόρμες, ούτε να τον προσαρμόσουν σε αυτές «σκηνοθετικά». Επρεπε ο λόγος να είναι άλλος. Να είναι λίγος, έμμεσος και αποδομημένος, για να χωράνε τα σπαράγματά του στο σπιντάτο εικονικό ερέθισμα.
Ναι, είχε πειραματιστεί η εγχώρια πολιτική τάξη και με τα σόσιαλ μίντια και με τις αστροψυχολογικές εξομολογήσεις στους καναπέδες των πρωινάδικων. Αλλά όλα φαίνεται να έχουν αλλάξει μετά την προσγείωση του μετεωρίτη. Μετά τον Κασσελάκη.
Πυρηνικός αντιδραστήρας μιντιακών προκλήσεων, ο νεοφερμένος δεν μεταλλάσσει, όπως λένε, μόνο το κόμμα του. Μεταλλάσσει και τον «αλγόριθμο» της πολιτικής επικοινωνίας, που αναγκάζονται να ακολουθήσουν οι αντίπαλοί του προκειμένου να βρουν κι εκείνοι θέση στην προεκλογική σκηνή. Ανεξαρτήτως της πραγματικής πολιτικής του επιρροής, το νέο προϊόν «παίζει» παντού, 24 ώρες το 24ωρο, σε παλιές και νέες οθόνες. Κωμικός, χωρίς χιούμορ, και αντισυμβατικός, παρά τον πολιτικό συντηρητισμό του, ο Κασσελάκης ασκεί, με την αδίστακτη έκθεσή του, αθέμιτο ανταγωνισμό. Η προβολή που «εκμαιεύει» με την υπερβολή του αναγκάζει και τους υπόλοιπους να αναζητήσουν κόλπα εντυπωσιασμού.
Συνήθως μιλάμε για την πολιτική και την επικοινωνία σαν να ήταν δύο ξεχωριστές οντότητες – σαν να είμαστε βέβαιοι ότι η πολιτική χρησιμοποιεί την επικοινωνία έχοντας πάντα τα πρωτεία. Η ζωή δείχνει όμως ότι το εργαλείο συμφύεται με το χέρι που το χρησιμοποιεί. Το θέατρο ενώνεται με την αγορά του δήμου. Προσπαθώντας να πιάσουν τους ρυθμούς του Κασσελάκη, οι υπόλοιποι αρχηγοί δεν φορούν απλώς ένα ξένο ρούχο. Συνεργάζονται στη μετατροπή της δημόσιας σφαίρας σε βιντεοκλίπ. Τη στενεύουν στη φόρμα που επιτρέπει μόνο τον γαργαλισμό του αμφιβληστροειδούς. Η σάχλα φέρνει σάχλα. Που φέρνει σάχλα.
Σκίσε, υπόγραψε
«Η συμφωνία είναι κακή, δεν την ψηφίσαμε, δεν τη θέλουμε. Αλλά εσείς πρέπει να την εφαρμόσετε». Κάτι σαν βαρδαρικό αντιμνημόνιο.
Ξεδόντιασμα
H Λεπέν αποκηρύσσει τους Γερμανούς ομολόγους της. Ενα σχόλιο από γερμανικά χείλη (του επικεφαλής της AfD) ότι «στα SS δεν ήταν όλοι εγκληματίες» προκάλεσε ρήγμα στην ευρωπαϊκή Ακροδεξιά. Μήπως πρέπει να χαρούμε; Μήπως το ένα μετά το άλλο τα κόμματα του περιθωρίου, που πολεμούσαν την ιδέα της Ευρώπης, μετατοπίζονται προς το Κέντρο; Δεν είναι το παράδειγμα της Μελόνι –που διεκδίκησε την εξουσία με αντιευρωπαϊσμό, αλλά την ασκεί εναρμονισμένη με τις Βρυξέλλες– ενθαρρυντικό; Δεν είναι η εγκατάλειψη του Frexit από τη Λεπέν μια ένδειξη της αφομοιωτικής έλξης που καταφέρνει να ασκεί το κατασυκοφαντημένο ευρωπαϊκό εγχείρημα; Είναι πολύ νωρίς για να σταθμίσει κανείς την ειλικρίνεια της αλλαγής ενός χώρου που έχει στη φύση του τον λαϊκιστικό χαμαιλεοντισμό. Μια Μελόνι δεν φέρνει την άνοιξη. Αλλωστε, αν ξεφυλλίσει κανείς στην ατζέντα των κομμάτων που ανήκουν στην ετερόκλητη οικογένεια της Λεπέν, θα διαπιστώσει ότι η Ευρώπη την οποία καταλήγουν να αποδέχονται δεν είναι ίδια με την Ευρώπη που πρέπει να εμβαθυνθεί την επόμενη πενταετία για να ανταποκριθεί στις οικονομικές, περιβαλλοντικές και γεωπολιτικές προκλήσεις που την απειλούν. Ακόμη κι έτσι, το προεκλογικό ξεδόντιασμα της Ακροδεξιάς είναι μια καλή είδηση.
