Η βαρβαρότητα της επίθεσης της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου δήλωνε ότι για την ηγεσία της Γάζας αυτή η ημέρα θα άλλαζε τα πάντα. Δεν θα υπήρχε επιστροφή σε καμία κανονικότητα μεταξύ των Παλαιστινίων και του Ισραήλ. Τότε, η Χαμάς ζητούσε απ’ όλους τους Παλαιστινίους και τους συμμάχους τους να μπουν κι αυτοί στη μάχη. Είτε επειδή το Ιράν δεν ήταν έτοιμο, είτε επειδή η παρέμβαση των ΗΠΑ ήταν ταχύτατη, με την αποστολή αεροπλανοφόρου και με επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου στο Ισραήλ, δεν εκδηλώθηκε ο γενικευμένος ξεσηκωμός που ζητούσε η Χαμάς. Το εφεδρικό σχέδιο της οργάνωσης (που ήταν μέρος του πρωταρχικού) ήταν η μεγάλη «συγκομιδή» ομήρων – ζωντανών αλλά και σκοτωμένων Ισραηλινών. Η Χαμάς γνώριζε ότι έτσι θα αποκτούσε ισχυρότατο όπλο, που και θα εξασφάλιζε προστασία για την ίδια και θα δίχαζε την ισραηλινή κοινωνία. Το δίλημμα που αντιμετωπίζει έκτοτε το Ισραήλ είναι εάν ο στόχος της καταστροφής της Χαμάς θα δικαιολογούσε την οριστική απώλεια των ομήρων.
Οσο περνούν οι μήνες και χάνονται περισσότερες ζωές, αποσαφηνίζεται πόσο αποτελεσματικά διαχειρίζεται τη βαρβαρότητα η Χαμάς. Δεν διχάστηκε μόνο η ισραηλινή κοινωνία, ο διχασμός μεταδόθηκε και στους ισχυρότερους συμμάχους του Ισραήλ. Οι ΗΠΑ, η Γερμανία και άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε., η Βρετανία κ.ά. αντιμετωπίζουν το δικό τους δίλημμα: να στηρίξουν το Ισραήλ με κάθε κόστος, και όταν αυτό προκαλεί πολιτικά προβλήματα στη δική τους πολιτική σκηνή και κοινωνία, και όταν αυτό υποσκάπτει την «αρχή του νόμου» στο διεθνές σύστημα διακυβέρνησης; Το δίλημμα είναι ακόμη πιο δύσκολο όταν διακυβεύεται η ίδια η επιβίωση του κράτους του Ισραήλ, όπως φοβάται ο Τζο Μπάιντεν. Οσο διαρκεί ο πόλεμος, οι αντιδράσεις στο επίπεδο κοινωνιών, κρατών και θεσμών (όπως του Διεθνούς Δικαστηρίου) αποδυναμώνουν τους συμμάχους του Ισραήλ και ενισχύουν τους εχθρούς του. Την ίδια ώρα, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Μπάιντεν στη διαχείριση του Νετανιάχου διχάζουν τους Δημοκρατικούς, ενώ ενισχύουν τους Ρεπουμπλικανούς. Με τον Τραμπ πρόεδρο, οι τελευταίοι είχαν ενθαρρύνει το Ισραήλ σε βαθμό που φέρθηκε με την αλαζονεία και την αυταρέσκεια που οδήγησε στο να πιαστεί απροετοίμαστο την 7η Οκτωβρίου. Νέα προεδρία Τραμπ θα οδηγούσε στη χωρίς όρια στήριξη του Ισραήλ και στη μεγαλύτερη απομόνωση των ΗΠΑ και του Ισραήλ, προς όφελος του Ιράν, της Ρωσίας, της Κίνας κ.ά.
Οσο διαρκεί ο πόλεμος, οι αντιδράσεις στο επίπεδο κοινωνιών, κρατών και θεσμών αποδυναμώνουν τους συμμάχους του Ισραήλ και ενισχύουν τους εχθρούς του.
Η σκακιστική μαεστρία με την οποία η Χαμάς έστησε την παγίδα της φαίνεται στο ότι ο Νετανιάχου επιμένει στην αποτυχημένη πολιτική στη Γάζα, όσο και αν αυτή στοιχίζει στη χώρα του. Θέτοντας ως στόχο την καταστροφή της Χαμάς, θέλοντας να δείξει ότι ουδείς μπορεί να χτυπήσει το Ισραήλ χωρίς καταστροφικές συνέπειες για τον ίδιο, η όποια υποχώρηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού θα λογαριαστεί ως ήττα. Μόνο καθαρή νίκη του Ισραήλ θα μπορούσε να «δικαιολογήσει» την επιμονή στην πολιτική του στη Γάζα. Ομως, όσο μεγαλύτερος ο πόνος, τόσο ενισχύονται οι ακραίοι και στις δύο πλευρές. Οι υπόλοιποι, που θα ήθελαν έντιμο συμβιβασμό, υποχρεώνονται να τους στηρίζουν, γνωρίζοντας ότι η ήττα της δικής τους πλευράς θα έχει καταστροφικές συνέπειες και για τους ίδιους. Ολοι παγιδεύονται από αυτό το δίλημμα.
Μπορεί να σπάσει αυτός ο κύκλος βίας χωρίς τη συντριβή της μιας ή της άλλης πλευράς; Αυτό θα απαιτούσε ηγεσίες που θα είχαν τη νομιμοποίηση και την τόλμη να επιδιώξουν βιώσιμη λύση, μαζί με τη στήριξη της διεθνούς κοινότητας με σχέδιο και χρήμα και αρκετό χώρο για την επιβίωση και των δύο πλευρών. Σήμερα αυτά όλα μοιάζουν πιο δύσκολα από ποτέ.
