Αν φτάσεις στο ταμείο και διαπιστώσεις ότι σου λείπουν κάποια ευρώ για να αντιμετωπίσεις τον λογαριασμό, το πιθανότερο είναι ότι θα ψάξεις τις τσέπες σου, μονολογώντας «μα να ξεχάσω την κάρτα;». Γιατί θα ντραπείς που η ταμίας γίνεται μάρτυρας της οικονομικής αδυναμίας σου, πόσο μάλλον αν σε άκουσε και κάποιος πελάτης. Δεν αποκλείεται οι ίδιοι να έχουν βρεθεί σε ανάλογη θέση και να ξέρουν ότι μπορεί να συμβεί χωρίς να φταις, χωρίς να έχεις κάνει κάποιο λάθος. Ομως, εσύ θα αισθανθείς άσχημα, όχι μόνο για το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεσαι, αλλά και γιατί φαίνεται, δεν μπορείς να το κρύψεις.
Αμηχανία αισθάνεσαι και όταν σε ρωτούν για τις καλοκαιρινές διακοπές, αν έχεις προγραμματίσει κάτι, ενώ δεν υπάρχει τουριστικός προορισμός συμβατός με τα οικονομικά σου. Ή για τα εξωσχολικά μαθήματα του παιδιού, όταν έχεις ενοχές γιατί δεν μπορείς να του προσφέρεις όσα θέλεις ή χρειάζεται. Ή γιατί δεν ακολουθείς κάποια υγιεινή διατροφή, όταν ο λόγος είναι ότι κοστίζει πολύ παραπάνω από την ανθυγιεινή.
Δεν πρέπει να ντρέπεσαι. Είμαστε επισήμως, το λέει η Eurostat, οι φτωχότεροι στην Ε.Ε. μετά τους Βούλγαρους, σπάμε ρεκόρ στην Ευρωζώνη στις τιμές των φρούτων, των αυγών, του ελαιολάδου, παρόλο που είμαστε από τις πρώτες χώρες στην παραγωγή τους. Και αυτά ενώ υπάρχει εκτίναξη των περιθωρίων κέρδους (πληθωρισμός της απληστίας) τα τελευταία χρόνια, για τη βιομηχανία, τις υπηρεσίες (εμπόριο – τουρισμός), τον κατασκευαστικό κλάδο, τη διασκέδαση, την ιδιωτική υγεία, και, φυσικά, τον τραπεζικό τομέα, σύμφωνα με τον –καθόλου αριστερό– διοικητή της ΤτΕ.
Για την παραδοξότητα του ελληνικού καπιταλισμού, με τη φέτα να πουλιέται ακριβότερα εδώ απ’ όσο στο Βέλγιο, έχουν γίνει αναλύσεις επί αναλύσεων: Το μικρό μέγεθος της αγοράς ευνοεί τα ολιγοπώλια και την ασυδοσία των καρτέλ, η Επιτροπή Ανταγωνισμού είναι υποστελεχωμένη και δεν κάνει τη δουλειά που θα έπρεπε, υποστελέχωση και στα κλιμάκια που πραγματοποιούν ελέγχους για την αισχροκέρδεια, διαφθορά, αδιαφάνεια, πελατειασμός, υπερβολική εξάρτηση του ιδιωτικού τομέα από το κράτος – οι εξηγήσεις είναι πολλές και παράλληλες.
Μια αντιδημοφιλής επισήμανση είναι ότι για να περιοριστεί η ακρίβεια στα βασικά είδη θα πρέπει η πολιτική ηγεσία να νοιάζεται για εκείνον που ταπεινώνεται βγάζοντας προϊόντα από το καλάθι όταν φτάνει στο ταμείο, επειδή δεν του φτάνουν τα λεφτά. Και για να νοιάζεται θα πρέπει να ξέρει, είτε βιωματικά είτε επειδή ενδιαφέρθηκε να μάθει, ότι, για παράδειγμα, η μάνα του Γάλλου συγγραφέα Ε. Λουί τον μάλωσε επειδή σε αυτοβιογραφικό βιβλίο του αποκάλυψε ότι η οικογένειά του είναι φτωχή.
Και αν υποθέσουμε ότι βρίσκεται η ηγεσία που νοιάζεται πραγματικά για τους «κάτω», θα πρέπει και να μπορεί να συγκρουστεί με μεγάλα και μικρά συμφέροντα. Και αυτό είναι δυσκολότερο από την παραγωγή απολαυστικών βίντεο στο TikTok.
