Οι ηγέτες της ανανεωτικής Αριστεράς παρελαύνουν από τα εδάφη της Παλαιστινιακής Αρχής, προφανώς ενόψει των ευρωεκλογών. Γιατί το κάνουν; Διότι φαίνεται πως στον Ιορδάνη ποταμό αναβαπτίζεται το αριστερό τους φρόνημα. Η στήριξη στους Παλαιστινίους καταλαμβάνει μέρος της ταυτότητας ενός αριστερού και ως εκ τούτου αυτό θα πρέπει διαρκώς να επιβεβαιώνεται. Ιστορικά η Αριστερά πάντα βρισκόταν απέναντι στο Ισραήλ για έναν απλό λόγο: διότι αυτό επέβαλλε η σοβιετική εξωτερική πολιτική. Ολα τα υπόλοιπα περί στήριξης των αδυνάμων και των αδικημένων είναι το περιτύλιγμα. Η ουσία βρίσκεται στις σχέσεις εξάρτησης της Αριστεράς από τη Μόσχα. Σημειωτέον δε πως η Σοβιετική Ενωση ήταν από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισαν το κράτος του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948 και λίγες εβδομάδες μετά η, κομμουνιστική πλέον, Τσεχοσλοβακία με τη βαριά πολεμική βιομηχανία της εξόπλιζε τον νεοσύστατο ισραηλινό στρατό στον πρώτο αραβοϊσραηλινό πόλεμο.
Οταν ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου άρχισε να υπεξαιρεί τα συνθήματα της Αριστεράς, σε αυτά συμπεριέλαβε και την υποστήριξη προς τον παλαιστινιακό λαό, με υψηλότατη αντιπαροχή – και ο νοών νοείτω. Ο αραφατισμός ήταν έργο δικό του και εξακολουθεί να υφίσταται ως ανάμνηση μιας εποχής που πέρασε, όμως στις μέρες μας εξακολουθεί να παράγει πολιτική. Η κατά καιρούς παρέλαση σχεδόν όλων των ηγετικών στελεχών της Αριστεράς με την παλαιστινιακή μαντίλα είναι δηλωτική αυτής της κατάστασης, η οποία βεβαίως δεν είναι μόνον ελληνική. Τους συναγωνίζεται πιο αποτελεσματικά ο Ισπανός σοσιαλιστής πρωθυπουργός, με την κομμουνίστρια αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του να δηλώνει πως η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους δεν αρκεί, θα πρέπει να υλοποιηθεί και το σύνθημα «από το ποτάμι στη θάλασσα».
Οταν ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου άρχισε να υπεξαιρεί τα συνθήματα της Αριστεράς, σε αυτά συμπεριέλαβε και την υποστήριξη προς τον παλαιστινιακό λαό, με υψηλότατη αντιπαροχή – και ο νοών νοείτω. Ο αραφατισμός ήταν έργο δικό του.
Βέβαια, όλοι αυτοί προσπερνούν το γεγονός πως η 7η Οκτωβρίου είχε ως στρατηγικό στόχο τη ματαίωση της εξομάλυνσης των σχέσεων του Ισραήλ με τις μοναρχίες του Κόλπου, σε μια βήμα προς βήμα λύση του παλαιστινιακού προβλήματος. Διότι μόνον ένας ανόητος δεν αντιλαμβάνεται ότι λύση αυτού του προβλήματος χωρίς την υπογραφή του Ισραήλ δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι κάποιες ημερομηνίες που σημαδεύουν όλο τον πλανήτη. Τέτοια ήταν η 11η Σεπτεμβρίου 2001, η 24η Φεβρουαρίου 2022 και η 7η Οκτωβρίου 2023, που κατέστησαν το status quo ante αδύνατο. Αυτό διαφεύγει από τους ανιστόρητους ηγέτες της εγχώριας Αριστεράς, οι οποίοι νομίζουν ότι αναμασώντας τα γνωστά συνθήματα προηγουμένων δεκαετιών θα γυρίσουν τον χρόνο της Ιστορίας πίσω. Κάπως έτσι θα σκέφτηκε ο Στέφανος Κασσελάκης όταν επισκέφθηκε τον καταυλισμό Αλ Αϊντα, με τους 6.000 «πρόσφυγες», που δημιουργήθηκε το 1948 και υπάρχει έως σήμερα, δείγμα ενός αλυτρωτισμού που στέκεται εμπόδιο σε κάθε συμβιβαστική λύση.
Θα ήθελα να αφήσω ασχολίαστη τη δήλωση ενός βετεράνου της πολιτικής, που προσφάτως μεταγράφηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι «στη Χαμάς υπάρχουν ακραίοι και μη ακραίοι τρομοκράτες». Είναι μια δήλωση αντάξια της εν γένει πολιτικής παρουσίας του.
