Γιατί οι ελπίδες για ειρήνευση στη Μ. Ανατολή να είναι μικρότερες σήμερα από ποτέ; Η άμεση, αυτονόητη απάντηση είναι ότι η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου και η απάντηση του Ισραήλ σηματοδοτούν, και για τις δύο πλευρές, σύγκρουση μέχρις εσχάτων: η Χαμάς επιδιώκει την εξάλειψη του κράτους του Ισραήλ και επιχειρεί, με την καταστροφική αντίδραση που η επίθεσή της προκάλεσε, να κινητοποιήσει ευρύτερο μέτωπο εναντίον του Ισραήλ. Για το Ισραήλ, η στρατιωτική νίκη ταυτίζεται με την επιβίωση. Και για τις δύο πλευρές, οποιαδήποτε υποχώρηση δεν θα φανεί πράξη καλής θέλησης αλλά συνθηκολόγηση. Αυτό εκμεταλλεύονται σκληροί και στις δύο πλευρές για να συντηρούν την ένταση και να κρατούν ομήρους τους πιο λογικούς – όσων δηλαδή καταλαβαίνουν ότι κάποια στιγμή και οι δύο λαοί θα πρέπει να συνυπάρξουν κάτω από πιο δίκαιες συνθήκες.
Για να μπορεί να υπάρξει οποιοσδήποτε συμβιβασμός μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων, όμως, δεν αρκεί μια ξαφνική επιφοίτηση σοφίας και ουμανισμού στις ηγεσίες τους. Πρέπει να υπάρξει σύμπνοια και συνεργασία σε όλη (ή τουλάχιστον σχεδόν όλη) τη διεθνή κοινότητα, να πιστέψουν οι πρωταγωνιστές της σύγκρουσης ότι οι σύμμαχοί τους απαιτούν λύση και ότι θα τους στηρίξουν και στη διαπραγμάτευση και στην επιτήρηση κάποιας συμφωνίας.
Αρκετοί έχουν συμφέρον στη συνέχιση της δυστυχίας των Παλαιστινίων και στην υπαρξιακή απειλή που αισθάνονται οι Ισραηλινοί.
Με τον νέο ψυχρό πόλεμο που διαμορφώνεται, αυτό δεν είναι εφικτό, καθώς η δυσκολία των ΗΠΑ να επιβληθούν στο Ισραήλ, και η ευκαιρία συσπείρωσης που αυτό παρουσιάζει στις «αντιδυτικές» δυνάμεις, ακυρώνει τον διαμεσολαβητικό ρόλο που θα μπορούσαν να παίξουν οι μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις, καθώς και ο ΟΗΕ. Αρκετοί έχουν συμφέρον στη συνέχιση της δυστυχίας των Παλαιστινίων και στην υπαρξιακή απειλή που αισθάνονται οι Ισραηλινοί ώστε να μην μπαίνει φρένο στην αιματοχυσία. Για να αλλάξουν πολιτική οι πρωταγωνιστές, οι δύο λαοί πρέπει να αναδείξουν ηγέτες που μπορούν να επιβληθούν στους σκληρούς και να έρθουν σε συμβιβασμό με την άλλη πλευρά. Η συγκυρία, όμως, ευνοεί αυτούς που βλέπουν νίκη μόνο μέσω της σύγκρουσης. Και αυτοί «εκβιάζουν» τους συμμάχους τους με το ενδεχόμενο είτε να εξαπολύσουν ακόμη μεγαλύτερη βία εναντίον των εχθρών, είτε να κινδυνεύσουν περισσότερο εάν αποδυναμωθούν στο πεδίο της μάχης. Στις ΗΠΑ, ο πόλεμος στη Γάζα διχάζει τους Δημοκρατικούς ενώ ενισχύει τους Ρεπουμπλικανούς, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές που ίσως επαναφέρουν τον Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία. Τότε, η Μ. Ανατολή κινδυνεύει όχι μόνο από ανερμάτιστη υποστήριξη των ΗΠΑ προς τον Νετανιάχου αλλά και από την απόσυρσή τους όταν ο Τραμπ θα έρθει αντιμέτωπος με τα όρια του παραληρήματος μεγαλείου του μέσα στην πραγματικότητα της Μ. Ανατολής.
Σε αυτό το διεθνές πλαίσιο, με δεδομένο ότι το Ισραήλ είναι η μόνη δημοκρατία στην περιοχή, είναι σαφές ότι μόνη ελπίδα είναι ο ισραηλινός λαός να αλλάξει πορεία, να επιδιώξει λύση που συνδυάζει στρατιωτική ισχύ με διπλωματική τόλμη.
