Η Ελλάδα ήταν πολύ τυχερή γιατί είχε δίπλα της μια γενιά Ελληνοαμερικανών «γιγάντων» στους οποίους μπορούσε να βασιστεί κάθε φορά που αντιμετώπιζε δυσκολίες. Ηταν η γενιά που άσκησε αφόρητη πίεση στον πολύ Χένρι Κίσινγκερ μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και ξόδευε από το πολιτικό, και οικονομικό, κεφάλαιό της για να τη βοηθήσει. Ηταν επίσης οι άνθρωποι που σήκωσαν το τηλέφωνο το κρίσιμο βράδυ των Ιμίων για να μιλήσουν στον Μπιλ Κλίντον. Σαρμπάνης, Ιάκωβος, Μπραδήμας, Αθενς μαζί με ανθρώπους που είναι ακόμη ενεργοί, όπως ο Δουκάκης και ο Τσακόπουλος, ήταν οι πρωταγωνιστές μιας «χρυσής εποχής» επιρροής και ισχύος της ελληνοαμερικανικής κοινότητας. Το πρόβλημα; Ποτέ δεν μετατράπηκε όλη αυτή η δύναμη σε κάτι θεσμοθετημένο με μηχανισμούς και σοβαρό λόμπι. Οπως δηλαδή συμβαίνει με το φιλοϊσραηλινό λόμπι, το οποίο δεν βασίζεται σε μεμονωμένες προσωπικότητες και γι’ αυτό έχει συνέχεια και αντοχή στον χρόνο.
«Γίγαντες» της ίδιας εμβέλειας και διάθεσης δεν υπάρχουν στον ορίζοντα. Δεν το σηκώνει η εποχή, γενικότερα. Σίγουρα δεν είναι οι λίγοι εκείνοι Ελληνοαμερικανοί οι οποίοι διαφημίζουν τη σχέση τους με τον Τραμπ ή όποιον άλλον χωρίς ποτέ να έχουν κάνει οτιδήποτε για τη δεύτερη πατρίδα τους. Το μόνο που ξέρουν, άλλωστε, είναι να απαιτούν να αγοράσουν εταιρείες ή ακίνητα φθηνά στην Ελλάδα επειδή ο παππούς τους ήταν Ελληνας… Στα μάτια τους η Ελλάδα είναι η ψωροκώσταινα της δεκαετίας του 1950 και βλέπουν τον εαυτό τους σε ρόλο που αρμόζει μόνο σε ελληνική ταινία.
Τους διαχωρίζουμε από όσους νοιάζονται ειλικρινά και κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν. Αν μπορούσαν, μάλιστα, να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να βάλουν τις διαφορές τους στην άκρη, θα ήταν πολύ σημαντικό για τον Ελληνισμό.
Υπάρχει όμως και μια νεότερη γενιά που έχει περάσει χρόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο, Ελληνοαμερικανοί που έχουν δεθεί με συνομηλίκους τους και θέλουν να προσφέρουν. Το πώς αντιμετωπίζουν την Ελλάδα είναι πολύ διαφορετικό. Σε αυτούς πρέπει να «επενδύσει» η χώρα εάν θέλουμε να προκύψουν οι Ελληνοαμερικανοί ηγέτες του μέλλοντος.
