Η σύγχρονη όψη της οδού Αγίου Κωνσταντίνου, ανάμεσα στις πλατείες Ομονοίας και Καραϊσκάκη, συμπυκνώνει τα μεγάλα θέματα της Αθήνας. Μακριά από τη βιτρίνα και όσα επιλέγουμε αυτάρεσκα να επαναλαμβάνουμε, η Αγίου Κωνσταντίνου συνδυάζει όλα εκείνα που καθιστούν προβληματική –αλλά όχι αδύνατη– την επάνοδο αυτής της περιοχής σε μια κανονικότητα.
Η Αγίου Κωνσταντίνου, περιοχή με κατοικίες έως τη δεκαετία του 1950, με μεικτές χρήσεις ανέκαθεν, με δημόσια κτίρια αρχιτεκτονικού κάλλους και θεσμικής ακτινοβολίας (Εθνικό Θέατρο και Αγιος Κωνσταντίνος), με το κτίριο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (όπου και το Μουσείο Μινωτή – Παξινού), με νέες τουριστικές επενδύσεις, αδυνατεί να σηκώσει κεφάλι.
Είναι πολύ ισχυρότερο το άλλο κομμάτι της κοινωνικής και οικονομικής αποσάθρωσης… Από την Ακομινάτου δεξιά, η μικρή οδός Ιεροθέου, τρία λεπτά από το Εθνικό Θέατρο και τα νέα ξενοδοχεία, αποκαλύπτει τις διαστάσεις αναρίθμητων περιπτώσεων ανθρώπινης τραγωδίας.
Είναι και όσα χτίστηκαν στην Αγίου Κωνσταντίνου μετά το 1975, όταν πλέον είχε καταρρεύσει εκεί ο κοινωνικός ιστός. Κτίρια γραφείων και αποθήκες που θα ήταν ευχής έργον να κατεδαφιστούν. Αλλά και όσα χτίζουμε τώρα ακολουθούν τη νεοελληνική αισθητική που έκανε –με αρνητικό τρόπο– την Αθήνα αυτό που είναι. Βλέπουμε την αναγγελία του νέου κτιρίου που θα ανεγερθεί στον αριθμό 44. Τα αστικά ερείπια είναι δίπλα. Στον αριθμό 46 ένα θαυμάσιο κτίριο χάνεται. Ο παλιός κινηματογράφος Σταρ επίσης. Πιο κάτω, η πλατεία Καραϊσκάκη με τα μεγάλα ξενοδοχεία, δεξιά ο Σταθμός Λαρίσης. Υπάρχουν μερικές αλήθειες που πρέπει να τις δούμε κατάματα στην Αθήνα.
Η Αγίου Κωνσταντίνου παραμένει δρόμος χωρίς αστική, συμπαγή ταυτότητα. Από την Ομόνοια έως την οδό Σωκράτους, έχουμε αριστερά και δεξιά τη φιλοδοξία της δεκαετίας του 1950 με μέγαρα γραφείων, που είχαν αυτοσεβασμό και συναίσθηση της θέσης τους σε ένα ιστορικό σημείο της πρωτεύουσας. Αν καθαριστούν και γυαλιστούν θα λάμψουν και πάλι. Εκεί κοντά ήταν η παλιά «Καθημερινή», στην άλλη πλευρά, όπου το παλιό Εφετείο, ήταν το μέγαρο Θεοτόκη. Ολα ξεχασμένα.
Είναι αδιανόητο το Εθνικό Θέατρο της χώρας να είναι όμηρος μιας τέτοιας κοινωνικής και οικονομικής συνθήκης. Και είναι κρίμα τόσες επενδύσεις στον τουρισμό να μην έχουν βοήθεια με αντίστοιχες υποδομές. Η Αγίου Κωνσταντίνου είναι ένας καθρέφτης μιας αλήθειας και μια πρόκληση να πιάσουμε δουλειά, ώστε η Αθήνα να βελτιωθεί επί της ουσίας.
